Morgunblaðið - 16.09.2021, Síða 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. SEPTEMBER 2021
FALLEGIR LEGSTEINAR
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is
Á góðu verði
Verið velkomin
Opið: 13-16 virka daga
✝
Einar Guð-
laugsson fædd-
ist í Reykjavík 22.
febrúar 1955.
Hann lést á heimili
sínu 30. ágúst
2021.
Hann var sonur
hjónanna Guðlaugs
Guðmundssonar, f.
6. ágúst 1913 á
Arnarstapa í
Tálknafirði, d. 30.
jan. 1991 og Margrétar Dag-
bjartsdóttur, f. 24. maí 1914 á
Velli í Grindavík, d. 14.1. 1999.
Systir Einars sammæðra var
Esther Eygló Þórðardóttir, f.
12. júní 1936, d. 5. júní 2021.
Árið 1990 hóf hann sambúð
með Bóthildi Sveinsdóttur, f.
15.11. 1960, þau skildu. Dætur
þeirra eru Margrét, f. 26.11.
1995 og Guðlaug, f. 22.1. 1998.
lingalandsliðinu í handbolta.
Vorið 1975 fór hann ásamt
félögum sínum til Seyðisfjarðar
til að spila fótbolta með Hugin,
var það upphafið á góðum
tengslum hans við Seyðisfjörð.
Þar starfaði hann tímabundið
við ýmis tilfallandi verka-
mannastörf ásamt því að spila
fótbolta. Síðar bjó hann í nokk-
ur ár á Seyðisfirði þar sem
hann rak m.a. söluturn og
gerði út trillu. Hann lagði fyrir
sig ýmis störf tengd iðnaði,
verslun og viðskiptum, rak
Prjónastofu Einars Guðlaugs-
sonar hér í Reykjavík, var
farandsölumaður um landið og
sölumaður í Reykjavík. Árið
2000 stofnaði hann ásamt þá-
verandi sambýliskonu sinni
Dalfoss ehf. sem festi kaup á
fasteign á Sóleyjargötu 31 og
rak þar gistiheimili. Síðar bætt-
ust við gistiheimili í Braut-
arholti og Skipholti. Einar
starfaði við rekstur fyrir-
tækisins til dauðadags.
Útförin fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 16. sept-
ember 2021, klukkan 13.
Sonur Bóthildar er
Stígur Már Karls-
son, f. 29.11. 1983,
í sambúð með Ás-
dísi Guðmunds-
dóttur, f. 10.4.
1981, þeirra börn:
Óliver Leó, f. 6.11.
2010, Júlía Björt, f.
15.5. 2014 og
Andrea Dís, f.
20.11. 2020.
Fyrstu árin bjó
Einar í Grindavík, en fluttist
með foreldum sínum fimm ára
gamall í Skipholt 45 í Reykja-
vík og ólst þar upp.
Hann gekk í Álftamýrar-
skóla og síðan lá leiðin í Ár-
múlaskólann þaðan sem hann
útskrifaðist sem gagnfræð-
ingur. Hann spilaði fótbolta
með Fram og handbolta með
Ármanni og keppti með ung-
Við Einar vorum æskufélagar
úr Álftamýrarskóla. Okkar lífs-
hlaup var samofið eftir að við
kynntumst. Við vorum liðsfélagar
í fót- og handbolta, spilafélagar,
ferðafélagar og áttum sama vina-
hópinn. Við fórum saman í fyrstu
utanlandsferðirnar með Fram til
Færeyja og Danmerkur og við
fórum saman til Seyðisfjarðar að
spila fótbolta sumarið 1975, ég
sem þjálfari og leikmaður og hann
sem markvörður. Það var aldrei
lognmolla í kringum Einar, það
þekktum við félagarnir. Hann
gerði í því að stuða fólk og var
ekki allra, en þeir sem auðnaðist
að kynnast honum betur sáu
hvern mann hann hafði að geyma
innst inni. Hann vildi aldrei eða
gat aldrei sýnt þann mann því
hann var svo mikill töffari og karl-
remba út á við og hann komst ekki
úr því hlutverki. Allt sem Einar
tók sér fyrir hendur og sýndi
áhuga gerði hann af ástríðu og
sinnti því vel með sínum hætti.
Hann varð unglingalandsliðsmað-
ur í handbolta og var orðaður við
unglingalandsliðið í fótbolta.
Hann rak sjoppu til fjölda ára og
söðlaði svo um og keypti eignir til
að reka gistiheimili á nokkrum
stöðum í Reykjavík. Einar var
einn helsti stuðningsmaður ís-
lenska handboltalandsliðsins og
fylgdi því oft á stórmót. Hann átti
líka til að hringja í mig og ræða
dómaramálin, ekki til að kvarta
heldur til að rökræða einstök at-
vik. Einar var ekki langskóla-
genginn enda hentaði slíkt um-
hverfi honum illa, jafn
óstýrilátum og hann gat verið, en
Einar átti auðvelt með hugar-
reikning sem myndi sennilega út-
leggjast sem öflugt vinnsluminni
hjá sérfræðingunum. Stærstu
áhrifavaldarnir í lífi Einars voru
Bóta og stúlkurnar tvær, Margrét
og Guðlaug, sem hann eignaðist
með henni. Hann dýrkaði þær og
lét það oft í ljós þó svo að það
hentaði ekki alltaf stund og stað
enda kunni hann ekki alltaf að
velja réttar tímasetningar fyrir
slíkt. Við Einar fjarlægðumst
hvor annan með árunum en það
slitnaði aldrei á milli okkar. Bakk-
us tók völdin hjá vini mínum og ég
vissi að honum líkaði það illa en
það vantaði eitthvað sem hann gat
haft ástríðu fyrir og helgað sig
því. Það er sárt að missa vin og
sérstaklega þegar maður veit að
það var ekki á besta tímanum í lífi
hans.
Mig langar að votta aðstand-
endum Einars, Möggu, Gullu og
öllum hinum mína dýpstu samúð
um leið og ég kveð vininn sem
hætti aldrei að koma mér á óvart.
Guðjón L. Sigurðsson.
Við Einar kynntumst í fyrsta
bekk í Álftamýrarskóla, þar sem
leiðir okkar lágu saman í gegnum
yngri flokka í handbolta með Ár-
manni og í fótbolta með Fram.
Óhætt er að segja að Einar hafi
verið forvitnilegur frá fyrstu
stundu og uppátækjasamur með
afbrigðum. Mamma heitin sá alla-
vega ástæðu til að nefna það hvort
ekki væri rétt að velja sér betri fé-
laga. Ekki fór ég nú að hennar
ráðum, fimmtíu ára góður vin-
skapur vitnar um það
Á okkar yngri árum var margt
brallað ásamt Gauja, Óla, Svenna,
Finnboga og Sigurjóni heitnum.
Oftast var þetta græskulaust
gaman, en eins og gengur meðal
ungra manna kom þó fyrir að leik-
ar færu aðeins úr böndunum. Þeir
atburðir voru að sjálfsögðu
skemmtilegastir og jafnan rifjaðir
upp þegar við vinirnir hittumst á
góðri stundu. Sá er best sagði frá
var Einar, sem var með afbrigð-
um góður sögumaður og lét sög-
una sjaldnast líða fyrir sannleiks-
gildi hennar. Því „miður“ starfaði
sonur minn hjá honum eitt sumar,
eftir það gekk verr að segja
stráknum til syndanna.
Sjálfum fannst honum gaman
að koma öðrum í uppnám og oft
var það með ofsaakstri, sem flest-
ir upplifðu sem rússíbanareið og
þeirri stundu fegnastir þegar út
úr bílnum var komið. Einar var
hörkuökumaður og hefði eflaust
sómt sér í aksturskeppnum.
Sögurnar um Einar eru enda-
lausar. Er í raun sannfærður um
að rithagir menn gætu kokkað
metsölubók sem byggð væri á ævi
Einars. Svo ég höfði til eins
þeirra, þá var nafni hans Kárason
bekkjar- og skólafélagi okkar.
Ein er sú saga sem lýsti per-
sónu hans hvað best. Í knatt-
spyrnuleik úti í Noregi sá ég liðs-
félaga minn ganga að næsta
mótherja til að gefa honum gott
spark í óæðri endann. Þetta kall-
aði að sjálfsögðu á rautt spjald. Að
leik loknum innti ég hann eftir
hvað honum hefði gengið til. „Jú
Gunni, ég var orðinn svo rosalega
þreyttur, en ég gat bara ekki við-
urkennt það fyrir þjálfaranum!“
Einar var góður vinur og vinur
vina sinna. Minnist ég þess þegar
ég bjó úti í Noregi, þar sem ég átti
í persónulegum erfiðleikum, að ég
bað hann að koma út til mín. Það
leið ekki langur tími þar til hann
birtist. Á þessum árum var hann á
kafi í íþróttum og var í raun að
fórna meiru en ég gerði mér grein
fyrir þá. Síðari ár vann ég mikið
fyrir Einar. Þótt Einar væri mik-
ill skapmaður og gæti verið þver
minnist ég þess ekki að styggð-
aryrði hafi fallið okkar á milli, öll
þau ár sem við unnum saman.
Lífið var Einari um margt gjöf-
ult. Átti bestu mömmu í heimi,
góðan vinahóp, var góður íþrótta-
maður, átti m.a. unglingalands-
leiki á Norðurlandamóti í hand-
bolta. Ferðaðist mikið, oft sem
dyggur stuðningsmaður hand-
boltalandsliðsins. Átti hamingju-
rík ár með stelpunum sínum og
Bóthildi. Farsæll í viðskipum
o.s.frv.
Því miður fór hin síðari ár að
halla undan fæti og óregla varð sí-
fellt stærri hluti af lífi hans, með
tilheyrandi afleiðingum. Svo fór
að hann tapaði þeim leik.
Kæri vinur, hafðu þökk fyrir
samferðina, mikið hefði ég viljað
reynast þér betur þína síðustu
daga.
Bóta, Magga og Gulla, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Kveðja,
Gunnar Albert Traustason og
fjölskylda.
Einar
Guðlaugsson
✝
Hörður Ragn-
arsson fæddist
14. maí 1949. Hann
lést 7. september
2021.
Foreldrar Harðar
voru Ragnar Björns-
son, f. 12. júní 1920,
d. 28. febrúar 1962,
og Guðmunda Jó-
hannsdóttir, f. 18.
september, d. 22.
október 1998. Bróð-
ir Harðar er Heiðar Ragnarsson,
f. 27. janúar 1953 og sammæðra
systir Harðar er Kristín Ólafs-
dóttir, f. 24. febrúar 1962.
Hörður giftist Birnu Stein-
grímsdóttur, f. 31. júlí 1954, d. 3.
febrúar 2013 og átti með henni
Drífu Harðardóttur, f. 28. júní
1977. Dætur Drífu
eru Salma María, f.
18. apríl 2007 og
Sara Amelía, f. 25.
júlí 2009.
Hörður eignaðist
tvö börn með Guð-
rúnu Margréti Jóns-
dóttur, f. 13. ágúst
1963, d. 17. janúar
2019: Unu Harðar-
dóttur, f. 14. febrúar
1989 og Ragnar
Harðarson, f. 26. júní 1990.
Útför Harðar fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 16. sept-
ember 2021, klukkan 13.
Streymi má finna á:
https://www.akraneskirkja.is/
Hlekk á streymi má finna á:
https://www.mbl.is/andlat
Ég kynntist Herði fyrst árið
1973 þegar við spiluðum saman í
ÍA-liðinu á móti ÍBV. Hörður
var hægri bakvörður. Á vinstri
kantinum hjá ÍBV var 18 ára
peyi sem þá hafði vakið mikla at-
hygli. Hörður fékk nóg að gera
og skilaði vörninni með prýði.
Mottóið var: „Aldrei bæði bolti
og maður fram hjá.“ Peyinn varð
seinna einn af bestu knatt-
spyrnumönnum Evrópu, en
knattspyrnuferillinn hjá nafna
varð ekki lengri.
Það var hins vegar badmin-
toníþróttin sem átti allan hug
Harðar. Hann var góður bad-
mintonspilari. Hann var líka
mjög öflugur í félagsmálunum.
Hann gaf sig 100% í þetta. Á
þessum árum var badmintoní-
þróttin hátt skrifuð á Akranesi
og unglingastarfið afburðagott.
Félagið átti marga Íslandsmeist-
ara og landsliðsmenn. Hörður
átti stóran þátt í því. Hann var
sæmdur gullmerki ÍA og BSÍ.
Íþróttahúsið við Vesturgötu
var tekið í notkun 1975. Hörður
var einn af þeim sem unnu sjálf-
boðavinnu við byggingu hússins.
Það er fræg sagan af því þegar
búið var að leggja dúk á gólfið í
salnum og merkja vellina. Hörð-
ur átti erindi niður í hús þegar
merkingu var nýlokið. Hann
kom strax auga á að mistök
höfðu verið gerð við merkingu
badmintonvallanna, þeir voru of
litlir, það munaði breidd línanna.
„Þetta verður að laga,“ sagði
nafni. Verktakinn reyndi að
malda í móinn og sagði þetta
bara smáatriði. Hörður var
ákveðinn. Verktakinn sá fljótt að
hann hafði mætt ofjarli sínum.
Mér finnst þessi saga lýsa vel
skapgerð nafna: Hann var fastur
fyrir og leitaði lausna. Ekki má
gleyma húmornum, það var oft
stutt í brosið og hláturinn.
Kynni okkar Harðar voru
endurnýjuð í Kaupmannahöfn
1977. Þar stundaði hann nám,
bjó með Birnu fyrri konu sinni
og Drífu dóttur þeirra. Það voru
mikil samskipti milli þeirra og
okkar Sigrúnar. Við fórum m.a. í
ógleymanlega ökuferð til París-
ar. Hörður keyrði. Fljótlega eftir
að inn í borgina var komið vor-
um við lent inni í risastóru
hringtorgi. Í minningunni voru
þar a.m.k. sex akreinar. Það er
ekki heiglum hent fyrir
ókunnuga að komast út úr svona
hringtorgi. Ég lagði til við nafna
að hann keyrði upp á grasið
innst í hringnum og við myndum
bíða eftir hjálp. Uppgjöf var
ekki til í hans huga, þetta skyldi
hann leysa. Áður en varði kom
rúta akandi á innstu akrein. „Ég
elti þennan,“ sagði hann, „hann
hlýtur að fara bestu leið út.“
Engin uppgjöf heldur leitað
lausna.
Við Hörður unnum saman í
Fjölbrautaskóla Vesturlands um
margra ára skeið. Hann var góð-
ur kennari, með mikla þekkingu
á sínu sviði og gerði ríkar kröfur
til nemenda sinna. Í fjölbraut
datt Hörður í lukkupottinn.
Hann kynntist seinni konu sinni,
Guðrúnu Margréti. Hún var ein-
stök. Því miður kvaddi hún allt
of snemma, það var mikið áfall.
Þau áttu Ragga og Unu.
Árið 2004 fékk Hörður alvar-
legt heilablóðfall. Hann var aldr-
ei samur eftir. Það var aðdáun-
arvert hvernig Guðrún og börnin
sinntu Herði í veikindunum. Það
var ekki alltaf auðvelt verkefni.
Elsku Drífa, Una, Raggi og
fjölskyldur, við vottum ykkur
innilegustu samúð. Minningin
um góðan dreng lifir.
Sigrún og Hörður Helgason.
Í dag kveð ég hinstu kveðju
kæran æskuvin. Fyrstu kynni
okkar Harðar voru í fótboltaferð
yngri flokka á Selfoss en þá var
hann nýlega fluttur á Skagann,
vorum við samtíða í fótboltanum
í nokkur ár en báðir spiluðum
við fyrir ÍA í efstu deild. Það var
svo haustið 1964 að við byrj-
uðum að æfa badminton 14 og 15
ára gamlir og eftir það varð ekki
aftur snúið. Við féllum báðir
strax fyrir badmintoníþróttinni
og æfðum og spiluðum saman í
hartnær 40 ár, með hléum þegar
annar hvor var ekki á landinu
vegna náms eða vinnu.
Við fórum báðir sem ungling-
ar í stjórn Badmintonráðs Akra-
ness. Var mikil vinna lögð á okk-
ar ungu herðar, Hörður varð svo
fljótlega formaður og bar í raun
uppi badmintonstarfið á Akra-
nesi í fjölda ára eftir það. Hann
var fyrsti formaður Badminton-
félags Akraness við stofnun þess
1976, hann sá að mestu um að
skipuleggja öll badmintonmót á
Akranesi, meðal annars Íslands-
meistaramót. Auk þess tók hann
að sér þjálfun og átti frumkvæði
að því að fá erlenda badmin-
tonþjálfara. Mesta afrek hans
var að ráða indverska afreks-
þjálfarann Dipu Ghosh en hann
átti eftir að gjörbreyta badmin-
toni á Akranesi til hins betra.
Hörður var heiðraður fyrir störf
sín meðal annars af BSÍ og nú
síðast af Badmintonfélagi Akra-
ness í tilefni af 40 ára afmæli
þess.
Margar ómetanlegar minning-
ar á ég frá badmintonárunum.
Margar ferðir fórum við saman
innanlands sem utan, eftirminni-
legust er ferð til Færeyja 1971
þegar 10 bestu badmintonspil-
arar Íslands kepptu við Fær-
eyinga. Sama ár ollum við Hörð-
ur miklu uppþoti í badminton-
heiminum þegar við tókum upp
á því í úrslitaleik Íslandsmótsins
að gefa upp út fyrir stöng en við
því áttu andstæðingarnir engin
svör. Var þetta dæmt löglegt, en
eftir þetta mót var lögunum
breytt. Árum saman sóttum við
æfingar til Reykjavíkur til að fá
sterkari mótspilara. KR-ingar
voru svo vinsamlegir að leyfa
okkur að æfa með þeim án þess
að ganga í félagið, en að sjálf-
sögðu kom það aldrei til greina
hjá okkur Herði að spila fyrir
annað félag en ÍA. Mikið var á
sig lagt, keyrt fyrir fjörðinn
vikulega hvernig sem viðraði á
Grána gamla, en Hörður átti
gráan Ford Taunus sem honum
tókst á óskiljanlegan hátt að
halda alltaf gangandi. Oft var
svo haldið austur fyrir fjall eftir
æfingar hjá KR, móðir hans á
Oddgeirshólum heimsótt og
gjarnan skroppið á sveitaball í
leiðinni. Einu sinni þegar við
vorum á ferð í Hvalfirðinum brá
okkur í brún þegar dekk skopp-
aði fram úr bílnum og enn meira
brá okkur þegar við uppgötv-
uðum að þetta var dekk undan
bílnum okkar, en allt fór það vel.
Árið 2004 fékk Hörður alvar-
legt heilablóðfall og var eftir það
að mestu bundinn við hjólastól
og átti erfitt með að tjá sig. Það
var mikið happ fyrir Hörð að
eiga sterka og góða fjölskyldu
að. Guðrún eiginkona hans stóð
eins og klettur við hlið hans allt
þar til hún lést langt fyrir aldur
fram 2019 og síðan hafa börnin
þrjú verið dugleg að koma heim
frá Danmörku til að vera hjá
honum. Hugur minn er hjá þeim
í dag og votta ég þeim og fjöl-
skyldunni allri innilega samúð
mína.
Jóhannes Guðjónsson.
Hörður
Ragnarsson
Sunnudaginn 29.
ágúst sl. lést á Land-
spítalanum heiðurs-
maðurinn Sæmundur Knútsson
eftir erfið veikindi. Mig langar að
minnast hans með nokkrum orð-
um, nú þegar hann hefur kvatt
þetta líf. Kynni okkar hófust þeg-
ar leiðir okkar lágu saman í öðrum
bekk gagnfræðasviðs Austurbæj-
arskólans og náðum við fljótt sam-
an, en við vorum báðir tiltölulega
nýkomnir heim eftir búsetu er-
lendis. Mér er minnisstætt að Sæ-
mundur hafði þegar þá, fjórtán
ára gamall, áberandi fágað yfir-
bragð og framkomu, sem hann
reyndar bar til æviloka.
Sæmundur lauk stúdentsprófi
frá MÍ og síðan viðskiptafræði við
HÍ en hugur hans stefndi annað
og nam hann hjúkrunarfræði, sem
Sæmundur
Knútsson
✝
Sæmundur
Knútsson
fæddist 1. ágúst
1954. Hann lést 29.
ágúst 2021.
Útför Sæmundar
fór fram 9. sept-
ember 2021 í kyrr-
þey.
hann starfaði síðan
við meðan heilsan
leyfði og eru ógleym-
anleg falleg ummæli
skjólstæðings hans
af Grund, sem ég las
í viðtali skömmu áð-
ur en fundum okkar
bar saman á ný og
við endurnýjuðum
vináttuna eftir rúm-
lega þrjátíu ára hlé.
Sæmundur átti
son og dóttur í Hollandi sem hann
var ákaflega stoltur af og áttu þau
verðugan sess í hjarta föður síns.
Sá mannkostur Sæma sem ég dá-
ist nú eftir á að hyggja mest að er
líklega sá að aldrei minnist ég að
hafa heyrt hann hallmæla nokkr-
um manni, né örlaði á sjálfsvor-
kunn, þótt lífið léki ekki beinlínis
við hann.
Síðustu árin fór líkamlegri
heilsu hans ört hrakandi, en nú
þegar rúbertunni hér er lokið gæti
ég best trúað að Sæmundur sæti
nú léttur í bragði við bridgeborðið
hinum megin með Skara vini sín-
um gegn öllum helstu meisturum
uppáhaldsíþróttarinnar.
Jónatan Karlsson.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Óheimilt er að taka efni úr minningargreinum til birt-
ingar í öðrum miðlum nema að fengnu samþykki.
Minningargreinar