Morgunblaðið - 25.09.2021, Side 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. SEPTEMBER 2021
✝
Gunnar Rúnar
Kristjánsson
fæddist í Reykjavík
29. ágúst 1957.
Hann lést 7. sept-
ember 2021.
Hann var sonur
hjónanna Guðnýjar
Björnsdóttur, hús-
freyju og starfs-
manns á leikskól-
anum Laugaborg, f.
20.7. 1925, og Krist-
jáns Sveinlaugssonar, loftskeyta-
manns og yfirumsjónarmanns á
ritsímanum, f. 11.9. 1922, d. 19.8.
1981. Guðný lifir son sinn í hárri
elli. Systkini Gunnars Rúnars
eru 1) Björn f. 1950, kvæntur
Svanhildi Guðmundsdóttur, 2)
Sveinlaugur, f. 1952, kvæntur
Málfríði Jónsdóttur, 3) Kristján,
f. 1955, kvæntur Rut Bergsteins-
dóttur, d. 2004. 4) Guðrún Re-
bekka, f. 1959, gift Ómari Erni
Ragnarssyni, 5) María Ingibjörg,
f. 1963.
Gunnar kvæntist 28.8. 1982
eftirlifandi eiginkonu sinni, Jó-
hönnu Erlu Pálmadóttur, f. 4.8.
1958. Foreldrar hennar voru
Helga Sigfúsdóttir húsfreyja og
Pálmi Jónsson bóndi og alþing-
ismaður.
Börn Gunnars og Jóhönnu
eru: 1) Helga, grunnskólakenn-
ari f. 21.1. 1983. 2) Pálmi, við-
skiptafræðingur og bóndi, f. 6.1.
1989. Unnusta hans er Þuríður
námskeið og fjarnám til að auka
víðsýni sína og þekkingu. Gunn-
ar var virkur í félagsmálum.
Sem barn og unglingur tók
hann þátt í skátastarfi og hlaut
hann forsetamerkið fyrir þau
störf. Hann var fulltrúi Íslands í
9. skor Norrænu búvísanda-
samtakanna (NJF) á 10. ára-
tugnum. Hann tók þátt í skóla-
málum barnanna sinna, sat í
foreldrafélagi Andakílsskóla,
foreldraráði Sandvíkurskóla og
skólanefnd Húnavallaskóla og
var um tíma formaður. Hann sat
í stjórn Veiðifélags Vatnsdalsár
frá því hann flutti norður, var
um tíma sem stjórnarformaður
Ístex og hafði mikinn áhuga á
nýtingu ullarinnar. Hann tók
þátt í undirbúningsnefnd fyrir
fyrstu þrjár Prjónagleðir á veg-
um Textílseturs Íslands. Gunn-
ar var tvö undanfarin tímabil í
framboði fyrir Samfylkinguna á
Norðvesturlandi og sat meðal
annars í flokksstjórn. Gunnar
greindist með mergæxli (Mul-
tiple myeloma) 2012, barðist við
sjúkdóminn í níu ár þar til hann
greindist með bráðahvítblæði í
júlí sl. sem varð hans banamein.
Hann stofnaði ásamt öðrum
hetjum stofnuðu félagið Perlu-
vinir sem safnaði fróðleik um
mergæxlið og skapaði vettvang
til að styðja við félagana og fjöl-
skyldur þeirra. Hann sat í stjórn
félagsins til dauðadags.
Útför hans fer fram frá
Blönduóskirkju 25. september
2021 og hefst athöfnin kl. 14.
Jarðsetning verður í Þingeyra-
kirkjugarði. Streymt verður frá
athöfninni á Facebook-síðu
Blönduóskirkju.
Hermannsdóttir,
dýralæknir, f. 11.2.
1993.
Gunnar ólst upp
í Laugarnesinu.
Eftir stúdentspróf
og störf hjá lög-
reglunni í Reykja-
vík voru þau Jó-
hanna ráðsmenn á
Akri, 1980-1983.
Síðan voru þau í 7
ár við nám í Dan-
mörku. Gunnar tók kandídats-
próf í almennum búvísindum og
hagfræði við Konunglega dýra-
og landbúnaðarháskólann í
Kaupmannahöfn. Fjölskyldan
flutti heim 1990, settist að á
Hvanneyri þar sem Gunnar
vann sem hagfræðingur við
Hagþjónustu landbúnaðarins.
Síðan var flutt til Selfoss 1994
þar sem Gunnar vann sem hag-
fræðiráðunautur hjá Búnaðar-
sambandi Suðurlands. Árið
1997 keyptu þau Akur og hefur
fjölskyldan búið þar síðan við
sauðfjárbúskap. Eftir að fjöl-
skyldan flutti norður starfaði
Gunnar við RARIK sem fjár-
málastjóri fyrir Norðurland
vestra, síðan deildarstjóri hjá
framkvæmdadeild og síðustu
árin sem fulltrúi í bókhaldsdeild
RARIK. Gunnar hafði mikinn
áhuga á samfélagmálefnum.
Hann stundaði fjarnám í opin-
berri stjórnsýslu, sótti ýmis
Elsku Gunni bróðir er fallinn
frá allt of snemma. Síðustu daga
hafa rifjast upp margar minn-
ingar frá okkar yngri árum. Það
eru aðeins tvö ár á milli okkar
Gunna og vorum við því mikið
saman sem börn, oftast mjög
góðir vinir en gátum líka stund-
um rifist eins og systkina er sið-
ur.
Einu sinni voru einhver leið-
indi á milli okkar og mamma bú-
in að fá nóg. Hún kemur þá til
okkar og segist vera farin og
ekki ætla að koma aftur. Við
Gunni horfum þá hvort á annað
og eftir dálitla stund ákváðum
við að sættast. Gunni hleypur
upp allan Laugarnesveginn og
nær mömmu og biður hana að
koma heim því við ætluðum
aldrei að rífast framar. Þá svar-
ar mamma að hún sé á leiðinni í
fiskbúðina og komi svo heim.
Loforðið um að rífast aldrei
framar hélt nú kannski ekki
mjög lengi.
Þegar ég var sjö ára og Gunni
níu fengum við skauta í jólagjöf.
Við vorum mjög spennt að prófa
skautana og byrjuðum strax á
aðfangadagskvöld að æfa okkur
á stofuteppinu heima við litla
hrifningu mömmu og pabba.
Einnig vildum við fá að fara út á
svellið í garðinum en mamma
vildi ekki leyfa okkur það en
sagði að við mætum fara morg-
uninn eftir. Það gekk erfiðlega
að sofna um kvöldið og þegar við
héldum að allir væru sofnaðir
ákváðum við að læðast út og
prófa skautana. Mamma vakn-
aði við bröltið í okkur og skaut-
arnir voru ekki prófaðir fyrr en
daginn eftir.
Eitt sumar unnum við saman
á Ritsímanum hjá pabba og var
það sumar mjög skemmtilegt.
Þegar ég byrja í menntaskóla
er Gunni bróðir þar fyrir. Hann
tryggði það að ég yrði busuð al-
mennilega og henti mér í Tjörn-
ina, ekki bara einu sinni heldur
oft og mörgum sinnum.
Sumarið sem ég var ólétt að
yngra barni okkar Ómars vorum
við að byggja bílskúr og þurft-
um hjálp, send var út hjálpar-
beiðni á bræðurna í fjölskyld-
unni en Gunni var sá eini sem
mætti. Um haustið fæddist
drengur og var hann skírður
Gunnar Örn. Sú saga gengur í
fjölskyldunni að verið væri að
launa fyrir hjálpina og Svenni
bróðir sér enn eftir að hafa ekki
komið.
Við Borgarnesfjölskyldan
vorum oft á Akri þegar strák-
arnir voru yngri og eigum við
góðar og skemmtilegar minn-
ingar frá þeim tíma. Kristján
minn byrjaði að kalla Gunna
bróður alltaf Gunna bónda til að
aðgreina hann frá bróður sínum
og eftir það hefur hann gegnt
því nafni á okkar heimili.
Gunni fylgdist vel með syst-
ursonum sínum og var mjög
ánægður þegar hann frétti að
þeir héldu báðir með Manchest-
er United, þá fengu þeir feðgar
á Akri einhvern í lið með sér því
flestir aðrir í fjölskyldunni héldu
með Liverpool.
Elsku Gunni bróðir, farðu í
friði og hafðu ekki áhyggjur af
kosningunum, ég mun koma at-
kvæði þínu til skila.
Elsku Jóhanna, Helga, Pálmi
og Þuríður, minningin um
Gunna okkar mun lifa.
Guðrún Rebekka (Dúnna).
Elsku Gunni bróðir er fallinn
frá langt fyrir aldur fram. Gunni
var fjórði í röðinni í sex systkina
hópi og eigum við systkinin
margar minningar um bróður
okkar. Gunni var skemmtilegur
bróðir, hress og kátur og við
systurnar fengum oft að kenna á
stríðni hans, en hann var fljótur
að verja okkur ef einhver annar
var að abbast upp á okkur.
Gunni hafði gaman af lífinu og
tók sig ekki of alvarlega. Það
sést sérstaklega vel á gömlum
fjölskyldumyndum þar sem
hann var alltaf með eitthvert
grín og glens. Á menntaskóla-
árunum var hann ekkert að flýta
sér að ljúka stúdentsprófi enda
margt annað en námið sem átti
huga hans. Það fór svo að lokum
að hann ákvað að útskrifast með
yngri systur sinni til að spara
útskriftarveislu fyrir foreldra
okkar að hans sögn.
Gunni fór líka sínar eigin leið-
ir og var sjaldnast á sama máli
og allir aðrir. Við systkinin héld-
um t.d. öll með Liverpool en
ekki Gunni, Manchester United
var hans lið.
Gunni var vel inni í málefnum
líðandi stundar og hann var
mjög pólitískur og hafði ríka
réttlætiskennd.
Það var oft erfitt að rökræða
við hann því hann var mjög
fylginn sér enda var hann búinn
að kynna sér málin í þaula svo
það endaði með því að við létum
oftast í minni pokann. Áhugi
Gunna á ættfræði var mikill og
var hann mjög ættrækinn. Hann
átti ekki langt að sækja ættfræ-
ðiáhugann, mamma sáði þeim
fræjum sem hann einn tók við.
Gunni sá til þess að við systkinin
kynntumst ættmennum okkar,
hvort sem við vildum það eða
ekki. Hann skipulagði ættarmót
bæði í móður- og föðurætt sem
urðu að ógleymanlegum minn-
ingum sem við hefðum ekki vilj-
að vera án. Sumarið 2020 skipu-
lagði Gunni ferð okkar systkina
og maka til Mjóafjarðar og hafði
samband við ættingja sem tóku
á móti okkur með pomp og
prakt. Við systkinin áttum þar
góðar stundir saman. Gunni var
límið í systkinahópnum, oftast
var það hann sem kom með hug-
myndir að viðburðum, skipu-
lagði þá og við hlýddum.
Við systkinin ásamt börnum
okkar heimsóttum Gunna, Jó-
hönnu, Helgu og Pálma oft á
Akur. Þar fengu börnin okkar
að kynnast sveitalífinu, heyskap,
sauðburði og réttum og tilhlökk-
unin að fara á Akur var alltaf
mikil.
Gunna verður sárt saknað en
það er honum líkt að fara á und-
an okkur svo að hann geti skipu-
lagt för okkar þegar okkar tími
kemur.
Elsku mamma, Jóhanna,
Helga, Pálmi og Þuríður, sökn-
uðurinn er mikill en minning
Gunna bróður lifir.
Björn, Sveinlaugur, Krist-
ján, Guðrún og María.
Gunni mágur okkar og svili er
fallinn frá langt fyrir aldur
fram. Fráfall hans er mikill
missir en mestur þó fyrir Jó-
hönnu (Systu) og þeirra börn.
Hann var einstaklega vel gefinn
en hafði enga þörf fyrir að flíka
sinni þekkingu ef ekki var sóst
eftir því. Hann hafði gríðarlegan
áhuga á því að kynna sér alla
hluti í þaula, bar virðingu fyrir
skoðunum annarra, átti auðvelt
með að setja sig í spor annarra
en var þrátt fyrir það fastur á
sínum pólitísku skoðunum.
Vissulega hefur það ekki verið
auðvelt fyrir ungan, 17 ára,
dreng, vinstrisinnaðan, að koma
inn á heimilið á Akri en það var
hans stíll. Hann fór ekki alltaf
auðveldustu leiðina í lífinu og
hafði jafnvel gaman af því að
vera á öðru máli en allir hinir,
hann vildi hrista upp í hjarðeðli
mannfólksins. Einn daginn
ákvað hann að ganga ekki oftar í
svörtum fötum enda litríkur
maður. Hann sagði að lífið væri
of stutt fyrir að ganga í svörtum
fötum. Hann var alltaf smart,
vel til hafður og snyrtilegur
bæði í klæðaburði og heima fyr-
ir. Hverjum mynduð þið bjóða
með ykkur í brúðkaupsferð
nema einstökum manni eins og
Gunna? Hann var geðgóður
maður, hallmælti ekki nokkrum
manni eða átti í útistöðum.
Við Gunni höfum átt margar
góðar stundir saman sem við
munum sakna sárt. Þegar hann
var í lyfjameðferð hér fyrir
sunnan átti hann til að koma til
okkar í Hveragerði og vera um
stund hjá okkur, sem okkur
þótti einstaklega vænt um. Við
áttum fjölda stunda sem við sát-
um saman á spjalli um heima og
geima. Hann hafði mikla kímni-
gáfu, og allt að því kaldhæðinn,
sem jafnvel ekki allir skildu og
fékk hann stundum bágt fyrir.
Við þökkum fyrir ferðir erlend-
is, innanlands og allar stórkost-
legu veislurnar á Akri sem þau
hjónin hafa staðið að hvað eftir
annað, allt svo myndarlegt hjá
þeim. Alltaf var ljúft og þægi-
legt að vera með þeim, engin
vandamál þar á ferðinni. Vænt-
anlega höfum við hjónin ekki átt
jafn margar samverustundir
með öðrum hjónum en þeim
Gunnari og Systu, erum við afar
þakklát fyrir þær og þá ekki síst
ferðina á Strandirnar í sumar
sem var algjör tilviljun fyrir til-
stuðlan Gunna.
Gunnar stóð alltaf við bakið á
Systu og studdi hana í hverju
því sem hún tók sér fyrir hendur
án þess að trana sér fram.
Hann var ljúfur, þægilegur og
hlýr. Barngóður var hann og
nutu börnin okkar hlýju hans og
virðingar þar sem hann gaf sig
að þeim í fræðslu og heimsins
spjall, enda vissi hann alla skap-
aða hluti. Hann gerði allt fyrir
börnin okkar, keypti ís af ísbíln-
um, leyfði þeim að stýra bíl ung
að aldri, spilaði við þau þrátt
fyrir að hafa ekki áhuga á spila-
mennsku, fræddi og lék við þau
eftir þeirra óskum. Ótrúlega
þolinmóður. Það eru forréttindi
að hafa átt svona góðan mág og
svila eins og Gunni var.
Við kveðjum þig elsku Gunni
með söknuði.
Elsku Systa, Guðný, Helga
frænka, Pálmi og Þuríður, við
vottum ykkur okkar dýpstu
samúð, hugur okkar er hjá ykk-
ur. Ég veit að veislurnar halda
áfram hjá okkur og góðu stund-
irnar saman þó að það sé stórt
skarð komið í hópinn okkar.
Nína Margrét og Ómar.
Það voru nokkrir dagar liðnir
af haustönn Menntaskólans við
Sund árið 1976, þegar inn í
kennslustofuna skundaði hár og
dökkhærður ungur maður sem
glotti út í annað og geislaði af
sjálfsöryggi. Það fyrsta sem
fangaði athyglina var afar litrík
skyrta sem greinilega var úr
einni af betri tískuverslunum
Reykjavíkur. Undirritaður var
reyndar í samskonar flík og
hugsaði sitt. Eftir að hafa snar-
lega litið yfir bekkinn tók hann
stefnuna á auðan stól mér við
hlið, benti á hann og sagði:
„Sæll, ég heiti Gunnar Rúnar.
Er þetta sæti laust?“ og bætti
við: „Flott skyrta.“ Þrátt fyrir
efasemdir mínar þá var þetta
upphafið að traustri og góðri
vináttu sem aldrei hefur borið
skugga á. Vinahópurinn stækk-
aði og kærusturnar sem urðu
lífsförunautar okkar tengdust
fljótlega vinaböndum. Mennta-
skólaárin voru viðburðarík eins
og gengur, full af skemmtilegum
ævintýrum og gleðistundum
sem lifa áfram í minningunni.
Eftir menntaskólann gerðust
Gunni og Jóhanna um þriggja
ára skeið ráðsmenn á Akri, ætt-
aróðali Jóhönnu, en héldu síðan
til náms í Danmörku. Heimkom-
in störfuðu þau á Hvanneyri og
Selfossi uns þau tóku við búi á
Akri. Heimsóknir okkar hjóna
til þeirra voru tíðar og ánægju-
legar enda þau hjónin glaðsinna
og höfðingjar heim að sækja.
Góðar minningar eru frá heim-
sóknum að Akri til þess að taka
þátt í reglubundnum sveita-
störfum þar sem við borgar-
börnin fengum að læra tökin á
þeim verkum eða bara að njóta
félagsskapar með góðum vinum.
Minnisstæðar og skemmtilegar
ferðir, innan- og utanlands, voru
farnar með þeim hjónum og
okkar börnum. Gunnar var mik-
ill gleðimaður, hafði gráglettinn
húmor sem gat stundum stuðað
þá sem ekki voru honum kunn-
ugir og hann hafði gaman af að
hræra upp í hlutunum. Hann var
einnig afar fróðleiksfús og setti
sig jafnan vel inn í mál sem
fönguðu huga hans. Til að
mynda var hann framúrskar-
andi íslenskumaður og þoldi illa
ef málnotkun og réttritun var
ekki í lagi. Víðlesinn var Gunnar
og fjölfróður. Vinum sínum var
hann trúr og traustur og kaus
helst að sneiða hjá deilum og
ergelsi. Til að mynda man ég
ekki eftir alvarlegum ágreiningi
okkar á milli nema ef vera skyldi
það að hann hélt með Man.U. en
ég með Arsenal. Meira að segja
það risti ekki djúpt, frekar haft
gaman af.
Þegar Gunni var greindur
með þann sjúkdóm sem að lok-
um hafði hann undir, tók hann
því af miklu æðruleysi sem og
þeirri baráttu sem við tók. Hann
hafði öðru sinni verið valinn til
setu á framboðslista Samfylk-
ingarinnar fyrir sitt kjördæmi í
kosningunum sem fram fara á
útfarardegi hans. Gunni var með
sterka réttlætiskennd og brann
fyrir hugsjónum jafnaðar-
manna, frelsi, jafnrétti og
bræðralagi og var hann að vinna
við framboðið til hinstu stundar
af sjúkrabeði sínum. Farinn er
góður drengur sem er sárt sakn-
að en óteljandi góðar minningar
sitja eftir og ylja. Okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur sendum
við Jóhönnu, Helgu, Pálma, Þur-
íði og Guðnýju móður Gunna.
Minning góðs vinar lifir í hjört-
um okkar.
Ólafur Ingi og Erna Björg.
Við viljum í nokkrum orðum
minnast félaga okkar og vinar
Gunnars Rúnars Kristjánssonar
sem lést fyrir skömmu langt fyr-
ir aldur fram. Hann var mjög
virkur og öflugur félagi í Sam-
fylkingunni, bæði í Norðvestur-
kjördæmi og á landsvísu. Meðan
krafta hans naut við í flokknum
var hann mikill talsmaður kjör-
dæmisins og landsbyggðarinnar
og var hann alltaf boðinn og bú-
inn að taka þátt í félagsstarfi og
vinna í þágu flokksins á einn eða
annan hátt.
Okkur er mjög minnisstætt
þegar við og Guðmundur Andri
Thorsson fórum eitt sinn norður
á kótilettukvöld sem haldið var í
Eyvindarstofu á Blönduósi þar
sem eðalkratinn Valdimar Guð-
mannsson stjórnaði veisluhöld-
um. Þar tók Gunnar Rúnar vel á
móti okkur og við áttum góða
stund saman. Í framhaldinu
bauð Gunnar okkur í ferðalag
um sveitina og þeystumst við
vítt og breitt um Blönduós og
Húnavatnshrepp þar sem hann
sagði okkur frá hinu og þessu
um svæðið.
Þetta er lýsandi dæmi um
hvernig Gunnar Rúnar tók á
móti gestum á sitt svæði, alltaf
boðinn og búinn til að vera innan
handar þar sem gestrisnin var í
hávegum höfð. Við viljum votta
fjölskyldu Gunnars Rúnars okk-
ar dýpstu samúð. Megi minning-
in um góðan dreng og félaga
lengi lifa.
Guðjón S. Brjánsson og
Ólafur Ingi Guðmundsson.
Ég kynntist Gunnari Rúnari
fyrst í Menntaskólanum við
Tjörnina. Við lentum í sama
bekk á fyrsta ári. Hann var
svona strákur sem stelpur urðu
skotnar í, hár, dökkhærður,
brosmildur, svolítið stríðinn og
félagslyndur. Svo skildi leiðir.
Næst hitti ég hann á planinu
fyrir framan Brugsen á Kagså-
kollegíinu í Herlev. Ég gekk
fram á hann, með Maríu í barna-
vagninum, þar sem hann sat á
gulum múrsteinsvegg. Við tók-
um tal saman og það kom í ljós
að hann var giftur maður, mætt-
ur á staðinn til að sækja um íbúð
fyrir þau Jóhönnu og Helgu
dóttur sína. Fyrir mig og mína
fjölskyldu var gæfa að kynnast
þeim á þessum stað í lífinu. Á
kollegíinu í Danmörku mynduðu
þau, ásamt nokkrum öðrum ís-
Gunnar Rúnar
Kristjánsson
FALLEGIR LEGSTEINAR
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is
Á góðu verði
Verið velkomin
Opið: 13-16 virka daga
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÓLÖF JÓHANNA PÁLSDÓTTIR
húsmóðir,
Lindasíðu 2, Akureyri,
verður jarðsungin frá Glerárkirkju
föstudaginn 1. október klukkan 13.
Athöfninni verður streymt á Facebook-síðunni Jarðarfarir í
Glerárkirkju-beinar útsendingar.
Halldór Jóhannesson Inga Þóra Gunnarsdóttir
Anna Jóhannesdóttir
Páll Jóhannesson Margrét H. Pálmadóttir
Hrönn Jóhannesdóttir Ágúst Hrafnsson
Jóhannes Mar Jóhannesson Björg Theodórsdóttir
ömmu- og langömmubörn