Klifur : fréttablað Sjálfsbjargar, landssambands fatlaðra - 15.06.2003, Blaðsíða 20

Klifur
Ungtfólk í BUSLi stendur m.a. fyrir fjáröflunum til að getaferðast. 1 sumar á t.d.
að safna fyrirferð til Svíþjóðar.
Kolbrún: „Það er heldur ekki hægt
að hneykslast á því að unga fólkið
komi ekki inn í starfið þegar ekkert
er í boði fyrir það. Það verður að
vera eitthvað sem laðar að. Þjóðfé-
lagið í dag er allt annað en á þeim
tímum þegar Sjálfsbjörg var stofnuð.
Þá var fatlað fólk einangraðra og
hafði meiri þörf fyrir að hittast og
vera í félagsstarfi. í dag er fólk
meira út á við og fleiri möguleikar
og tækifæri sem standa því til boða.
Baráttan í byrjun snerist mikið um
mál sem okkur unga fólkinu finnst
bara sjálfsögð í dag.
Mín upplifun varðandi unga fólkið
og Sjálfsbjörg er sú að þegar ungt
fólk ætlar að fara að hafa áhrif innan
samtakanna og bjóða sig fram í
áhrifastöður, þá er því ekki hleypt
að. Það er eins og þeir eldri vilji í
rauninni ekki breytingar. Mér finnst
eins og unga fólkið eigi bara að vera
skemmtilegt og sitja og standa eins
og eldra fólkinu hentar. Ég var t.d.
búin að sitja sem varamaður í fram-
kvæmdastjórn landssambandsins í
sex ár þegar ég ákvað að gefa kost á
mér sem meðstjórnandi en ég komst
ekki inn. Maður á sjötugsaldri var
tekinn fram yfir mig. Ég bauð mig
líka fram í stjórn Sjálfsbjargarheim-
ilisins en komst ekki inn. Það er
oftast sama fólkið sem situr í flestum
nefndum í stað þess að dreifa
ábyrgðinni. Mér finnst því oft að
það ríki einhvers konar innri barátta
milli félaganna sjálfra í stað þess að
beina spjótunum út á við. Þegar við
Arni byrjuðum með æskulýðsstarfið
lentum við t.d. í togstreitu á milli
æskulýðsnefndar landssambandsins
og æskulýðsnefndar Reykjavíkurfé-
lagsins. Yið vildum starfa saman en
það gekk ekki. Við máttum ekki gera
þetta og ekki hitt og vorum kölluð
inn á teppið og hundskömmuð ef við
héldum okkur ekki á mottunni. Við
vorum eins og á milli tveggja elda,
föst í einhverri hagsmunabaráttu á
milli félaganna, og við svona að-
stæður fer fólk í vöm og nennir ekki
lengur að sóa kröftum sínum í
þetta.“
Arni: „Við komum inn sem ungt
fólk og við fundum fljótlega fyrir
Það er ekki hœgt að œtlast til
þess að ungt fólk stökkvi
beint inn íþennan funda-
nefnda- og lagafrumskóg
sem hér er, að það kunni allt
og geti allt og sé tilbúið til að
hella sér út í baráttuna, eins
og ekkert sé.
því að þrátt fyrir að eldra fólkið
vildi fá okkur inn í starfið þá var það
um leið að passa sínar stöður.“
Kolbrún: „Við gagnrýndum líka
samtökin og það var ekki alltaf vel
séð. Við gagnrýndum t.d. að í sum-
um félögum hafði sama fólkið starf-
að sem formenn í mörg ár, aðalfund-
ir voru ekki haldnir og fólk því
ólöglegt á þingum. Með þessu móti
vorum við að hrista aðeins upp í fé-
laginu og vorum kannski soldið
ógnandi. Sumum fannst þetta allt í
lagi en aðrir stórmóðguðust. En ég
tel nauðsynlegt að hrista upp í sam-
tökum eins og Sjálfsbjörg og koma
inn nýju blóði með reglulegu milli-
bili. Ég fór að hafa verulegar
áhyggjur af samtökunum í kringum
1994, þegar ég var búin að starfa þar
í 1-2 ár, vegna þess að mér fannst
fólkið vera að grafa sína eigin gröf.
Ef ekki kæmi inn nýtt fólk og ný
hugsun, þá myndu samtökin hrein-
lega lognast út af. Ég hef alltaf bor-
ið virðingu fyrir stofnendum Sjálfs-
bjargar, þeir unnu mjög þarft og gott
starf, en þetta má ekki fara að snúast
um það að samtökin séu eins og
bamið þitt, að þú hafir alltaf vit fyr-
ir öllum öðrum. Hlutimir verða að fá
að þróast í friði og fólk verður að
bera traust til hvers annars.“
Olíkar kynslóðir
Árni: „Þegar við Kolbrún byrjuðum
í æskulýðsstarfi Sjálfsbjargar þurft-
um við samþykki fyrir nánast öllu
sem við vorum að gera og það var
vel fylgst með okkur, að við færum
ekki út fyrir hið hefðbundna. Sem
dæmi get ég tekið erótíska kvöldið
sem unga fólkið stóð fyrir og allt
varð vitlaust út af. Það var allt inn-
an siðsamlegra marka, að okkar
mati. Við vildum vekja athygli á því
að ungt, fatlað fólk væri líka kynver-
ur og m.a. var boðið upp á erótísk-
an drykk, erótískan dans og fræðslu
um hjálpartæki ástarlífsins. Þetta var
heilmikil vinna og við gerðum þetta
allt sjálf. Tveimur dögum áður en
halda átti kvöldið, gerðist það síðan
að einn eldri starfsmaður gekk í
gegnum salinn og hneykslaðist held-
ur betur á því sem hann sá. Hann
hljóp með það í aðra starfsmenn að
þarna væri hreint og beint klám á
ferðinni og bannaði fólki hér í hús-
inu að fara á samkomuna. En það
var samt fullt hús þetta kvöld! Þetta
20