Klifur : fréttablað Sjálfsbjargar, landssambands fatlaðra - 15.06.2003, Blaðsíða 19

Unga
fólkið
verður ab fá að starfa á sínum
eigin forsendum
-segja Árni og Kolbrún, leiðbeinendur í BUSLi.
Ungt fólk í Sjálfsbjörg hefur sætt nokkurri gagnrýni
fyrir að vera ekki nógu sýnilegt innan samtakanna
og fyrir að taka ekki nógu mikinn þátt í starfinu
sjálfu sem og baráttunni. Gagnrýnin hefur helst komið frá
þeim sem eldri eru og horfa til baka til þess tíma þegar Sjálfs-
björg var stofnuð, en þá einkenndist félagsandinn af mikl-
um baráttuvilja og fórnfýsi í garð samtakanna. Unga fólkið
er sakað um að vilja fá allt upp í hendurnar án þess að legg-
ja neitt af mörkum og að vilja helst skemmta sér og hafa það
gott. Blaðamaður Klifurs leitaði til Árna Salomonssonar
og Kolbrúnar Daggar Kristjánsdóttur, sem bæði star-
fa sem leiðbeinendur hjá BUSLi, æskulýðsstarfi Sjálfsbjargar,
og bað um þeirra álit á þessari gagnrýni á unga fólkið.
Árni: „Það er margt gott að gerast
meðal unga fólksins, en það er eins
og fólk geri sér ekki grein fyrir því.
Markmiðið með BUSLi, sem ætlað
er krökkum á aldrinum 13-18 ára,
og Ný-ung, sem ætlað er 18 ára og
eldri, er m.a. að ná til ungs fatlaðs
fólks, að efla félagslega færni þess
og sjálfstæði og að gefa því tæki-
færi til að hitta jafnaldra sína sem
eru í svipaðri stöðu. Varðandi það
að unga fólkið vilji bara skemmta
sér þá finnst mér það bara allt í lagi.
Það er ekki hægt að ætlast til þess
að ungt fólk stökkvi beint inn í
þennan funda- nefnda- og lagafrum-
skóg sem hér er, að það kunni allt og
geti allt og sé tilbúið til að hella sér
út í baráttuna, eins og ekkert sé.
Mér finnst að það eigi að fá svigrúm
til þess að fóta sig í félaginu fyrst og
starfa á sínum eigin forsendum og
brenna sig innan síns aldurshóps.
Þegar ég sjálfur gerðist félagi í
Sjálfsbjörg, um tvítugt, þá hafði ég
engan áhuga á baráttunni og mér
fannst að eldra fólkið gæti bara séð
um hana. Ég vildi helst halda partý
sem oftast og skemmta mér sem
mest. En núna þegar ég er orðinn 33
ára gamall hefur hugsunarháttur
minn breyst og ég sé þörfina fyrir
því að berjast. Ég er orðinn eldheit-
ur baráttumaður og langar helst að
hlekkja mig við hvað sem er til að
mótmæla öllu því sem þarf að mót-
mæla. Ungt fólk er kannski ekki
búið að fá tilfinningu fyrir því að
þurfa að berjast, býr jafnvel enn í
foreldrahúsum og er undir ákveðn-
um verndarvæng og þess vegna
finnst mér ekki hægt að ætlast til
þess að það verði allt í einu eldheit-
ir baráttujaxlar.“
19