Klifur : fréttablað Sjálfsbjargar, landssambands fatlaðra - 15.06.2003, Blaðsíða 21

Klifur
er einmitt gott dæmi um það þegar
ólík viðhorf rekast á. Meðalaldurinn
í Sjálfsbjörg er 57 ár og ef haft er í
huga hvaða kynslóð þetta er þá er
þetta fólk sem ólst ekki upp við tölv-
ur, farsíma, ekkert sjónvarp á
fimmtudögum o.s.frv. Ef við lítum
hins vegar á unga fólkið í dag, þá
hefur það alist upp við gjörólíkar að-
stæður. Ungt fólk lítur á tölvur og
netið sem sjálfsagðan hlut og lifir í
mun opnari heimi, á þess vegna vini
í Kína, sem það er í reglulegum sam-
skiptum við.“
Hugmyndir settar ofan í skúffu
Kolbrún: „Annað sem er mikilvægt
í samtökum eins og Sjálfsbjörg er að
taka við nýjum hugmyndum af opn-
um huga, í stað þess að drepa þær
niður strax í byrjun. Ég hef orðið vör
við að unga fólkið kemur með marg-
ar góðar hugmyndir og jú, það er vel
tekið í þær en svo eru þær bara sett-
ar ofan í skúffu. Á fundum og þing-
um er komið fram með rosa ályktan-
ir en svo gerist ekkert. Mér finnst
vanta meiri stefnumótun í samtökin
og ákveðið þema á hverju ári.“
Árni. „Það hefur líka gerst þegar
ungur einstaklingur kemur með hug-
mynd þá er henni varpað beint í
fangið á honum aftur. Hann stendur
þá einn uppi með hugmyndina og á
helst að framkvæma hana sjálfur."
Kolbrún: „Ný-ung hefur verið mis-
virk á undanförnum árum. Þegar við
byrjuðum voru æskulýðsnefndir
Landsambandsins og Reykjavíkur-
félagsins ekki starfandi og ekkert
markvert var að gerast fyrir ungt
fólk. Við héldum fundi sem voru í
fyrstu frekar illa sóttir, en fjöldinn
jókst eftir því sem leið á. Við byrjuð-
um þá meðal annars, að tilstuðlan
Jóhanns Péturs Sveinssonar, með
Þránd í Götu sem er skammarorða
fyrir slæmt aðgengi. Ég var hlynnt
því að vera með mótmæli og hafa
þetta sýnilegt, en sumum fannst það
allt of neikvætt. Ég tel hins vegar að
það vekji líka athygli fjölmiðla þeg-
ar við bendum á það sem betur má
fara. Þrándur í Götu þróaðist síðan
út í að veittar voru viðurkenningar
„Núna þegar ég er orðinn 33 ára gam-
all hefur hugsunarháttur minn breyst
og ég sé þörfina fyrir því að berjast.
Eg er orðinn eldheitur baráttumaður
og langar helst að hlekkja mig við
hvað sem er til að mótmœla öllu því
sem þarfað mótmœla,“ segir Árni m.a.
í viðtalinu. Mynd/kmh.
Þegar ungt fólk œtlar að
fara að hafa áhrif innan
samtakanna og bjóða sig
fram í áhrifastöður, þá er
því ekki hleypt að. Það er
eins og þeir eldri vilji í raun-
inni ekki breytingar.
fyrir gott aðgengi á Alþjóðadegi
fatlaðra, 3. desember, þannig að það
er ekki hægt að segja að unga fólkið
hafi aldrei komið með neinar hug-
myndir, eins og maður hefur stund-
um heyrt. Eftir þetta tímabil hefur
virknin í æskulýðstarfi innan félag-
anna verið mismikil. Meðal annars
vegna þess að fólk fer í aðrar áttir,
menntar sig, stofnar fjölskyldu eða
fær önnur áhugamál. Þannig á það
að vera. Hringrás lífsins! Ekki alltaf
sama fólkið heldur endurnýjun. I
dag er Ný-ung að vakna úr dvala,
einfaldlega vegna þess að þar sitja
kraftmiklir einstaklingar sem koma
úr BUSL-starfinu. Þú uppskerð eins
og þú sáir!“
Sjálfsbjargarhúsið, barn síns
tíma?
Arni: „Það hefur oft hvarflað að mér
hvort samtökin séu á réttri leið, t.d.
að reka allt þetta batterí sem Sjálfs-
bjargarhúsið er í staðinn fyrir að
vera meira úti í þjóðfélaginu. Mér
finnst oft eins og mest öll baráttan
fari fram hér innanhúss."
Kolbrún: „Mér finnst Sjálfsbjargar-
húsið í raun vera barn síns tíma. Við
megum ekki bara halda í einhverja
steinsteypu. Við eigum að vera
miklu meira í baráttu út í bæ og vera
meira sýnileg. Ungt, fatlað fólk er
meira út á við en áður, sem ég tel
vera mjög jákvætt. Það sækir hinar
ýmsu uppákomur í stað þess að ein-
blína eingöngu á það sem er í boði
hér innan Sjálfsbjargarhússins. Við
höfum einmitt rekið okkur á það að
ef unga fólkið ætlar að halda fund þá
verður allt vitlaust ef hann er ekki
haldinn hér innanhúss. Af hverju
þarf að hafa allt hér í húsinu? Er
ekki einmitt gott að ungt, fatlað fólk
sé sýnilegt t.d. á kaffihúsum borgar-
innar rétt eins og annað fólk. Við
eigum ekki alltaf að vera einhver
sérhópur fatlaðra, heldur eigum við
að líta hlutina þannig að við erum
hreyfihömluð og það er hluti af okk-
ur. Við eigum að berjast meðal ann-
ars fólks, vegna þess að við erum
fyrst og fremst manneskjur.“
Arni: „Já, ég er sammála þessu.
Þetta er eins og með BUSL. Þegar
við ætluðum að fara á þotuskíðu, þá
voru eigendur þess fyrirtækis fyrst í
miklum vafa um hvort við gætum
þetta. Það tók okkur nokkurn tíma
að sannfæra þá og auðvitað gekk
þetta allt vel þegar á hólminn var
komið. Eftir þetta varð andrúmsloft-
ið allt annað og eigendurnir vildu
ólmir fá okkur aftur. Viðhorfið
breyttist. Ég er einmitt þeirrar skoð-
unar að við eigum að fara meira út á
meðal fólks í stað þess að allt fari
fram hér innanhúss. Við eigum að
prófa allt sem við viljum prófa og
sýna öðrum að við getum gert hlut-
ina.“
21