Strandapósturinn - 01.06.2020, Síða 119

118
búning. Öllum þeim sem komu í réttina var boðið kaffi og minnir mig að
sá fjöldi gæti orðið á milli eitt og tvö hundruð manns. Skildi ég seinna
hversu mikið álag þetta var á heimafólkið en sem krakki var þetta enda-
laust tilhlakk og dásamlegir dagar. Hressilegt fólk, fjöldi fjár, hundar sem
rifust, að ógleymdum öllum hestunum, sem alltaf voru mitt líf og yndi.
Laxdælingar, fjórir menn minnir mig, komu ríðandi um morguninn og
lögðu svo af stað eftir fjárdráttinn og gistu á bæjunum uppi í Bakkadal
með fjárhópinn. Sumarkrakkarnir fengu stundum að vera fram yfir réttir í
sveitinni enda byrjaði skólinn ekki fyrr en í október.
Þegar sláturtíð hófst, voru lömbin rekin inn að Borðeyri (engar vélar
tiltækar). Lagt var af stað um kl. átta að morgni og vorum við öll ríðandi.
Mikill eltingaleikur var fyrst af stað og þeir sem heima urðu hjálpuðu þar
til inn undir Fossá. Oftast voru minnir mig fáeinar ær með, svo auðveldara
væri að reka, en smátt og smátt tókst að hemja hópinn og farið var í
fyrsta áfanga inn að Ljótunnarstöðum, þar sem skepnurnar fengu að grípa
niður og hvíla sig í Ljótunnarstaðabrekkunni ofan við bæinn. Á meðan
skiptist mannskapurinn á að fara í kaffi til hennar Þuru húsfreyju, hinir
gættu kindanna á meðan. Mikið var vel tekið á móti okkur þar og hvað allt
smakkaðist vel, sem á borð var borið.
-Já, ég minnist þessara stunda með þakklæti í hvert sinn er ég á leið
um. Svo var haldið áfram, en mesta baslið var alla tíð að koma fénu yfir
ólukkans brúna yfir Laxá. Hún var svo mjó og hátt yfir ánni að skepnurnar
urðu dauðhræddar og þetta endaði alltaf eins. Handsama þurfti eitt lamb
og draga það út á brúna og þá var hægt að koma hópnum á eftir. Loksins
hafðist það svona undir myrkur að allt fé komst á leiðarenda í sláturhúsið á
Borðeyri. En svo var fjör að spretta úr spori á bakaleiðinni. Hestarnir voru
léttir á sér á heimleið og við sem rákum lausu hestana skemmtum okkur
vel að loknu löngu og góðu dagsverki. Leiðin sem farin var frá Kollsá að
Borðeyri var 19 km.
Þá var næst að koma afurðunum í mat, sem var óhemju vinna. Blóð-
mörsiðrin og lifrarpylsukeppirnir var soðið í tugatali og súrsað í stórum
ámum. En fyrst þurfti að þrífa vambir og sauma. Gerðir voru lundabaggar,
rúllupylsur o.fl., oft var mikið magn af kjöti saltað í kvartil og súrmatur í
hálftunnur. Einnig var ærkjöt og / eða hrossakjöt soðið niður í glerkrukkur
og þótti herramannsmatur, mest notað á sunnudögum eða fyrir gesti.