Læknablaðið - 01.05.2021, Blaðsíða 36

252 L ÆK N A BL AÐIÐ 2021/107
V I Ð T A L
og sérkennurum. Dregið var úr öllum
úrræðum sem voru til áður fyrir börn sem
glíma við sérþarfir.“ Hann vitnar í skýrslu
Kennarasambandsins frá 2015 þar sem
farið er yfir hvernig úthlutuðum kennslu-
stundum var fækkað.
„Vikulegur kennslutími nemenda er
skertur, næðisstundum fækkað, kennslu-
skylduhámark kennara fullnýtt og sam-
kennsla aukin.“ Dregið hafi úr yfirvinnu
og forfallakennslu. Skólaliðum, stuðnings-
fulltrúum og skólasafnskennurum hafi
verið fækkað. Dregið hafi verið úr kostn-
aði við endur- og símenntun starfsfólks.
„Við læknar finnum þetta í starfi okk-
ar. Það hefur komið skellur síðustu ár því
með niðurskurði sem þessum aukum við
geðrænan vanda ungmenna nokkrum
árum seinna,“ segir hann.
„Finnar vöruðu við að spara í skóla-
kerfinu. En það var gert hér og hefur haft
afleiðingar þrátt fyrir velvilja og mikla
fyrirhöfn kennara og skólastjórnanda.“
Nær aldarfjórðung á Íslandi
Bertrand er Frakki og ólst upp í norður-
hluta landsins. Hann stundaði háskóla-
nám frá 17 ára aldri í Lille, stórborg í
Norður-Frakklandi, stutt frá París. Einka-
barn og ári á undan í skóla. Af hverju?
„Nú, foreldrar mínir,“ segir hann og hlær.
Hann hefur búið á Íslandi frá árinu
1998 þegar honum fannst tímabært að
kynnast landi konu sinnar, Hönnu Guð-
laugar Guðmundsdóttur listfræðings, þá
til 7 ára nú 30. Þau eiga þrjár dætur. Hann
lauk doktorsprófi í líf- og læknavísindum
frá læknadeild Háskóla Íslands árið 2011
og hefur verið lektor frá 2013 og síðan
dósent við læknadeild Háskóla Íslands.
„Kollegar mínir hérna tóku mjög vel
á móti mér. Ég var ráðinn tímabundið til
árs og leið vel og hélt áfram,“ segir hann.
Íslenskan, sem hann hefur náð undraverð-
um tökum á, hafi reynst honum snúin og
menningin önnur en hann þekkti.
„Allt var nýtt,“ lýsir hann. „Fagið var
ólíkt og ég lærði mjög mikið.“ Hann sé
afar ánægður að hafa ekki þurft að byrja
starfsferill sinn að nýju heldur hafi getað
haldið á sömu braut og hann hafi byggt
upp í starfi í Frakklandi. Hann sakni fjöl-
skyldunnar. Sérstaklega núna á COVID-
tímum.
„Það er skrítið og frústrerandi að kom-
ast ekki til Frakklands. Svo sakna ég fjöl-
breytninnar en hér er svo mikið að gera
að maður hefur ekki mikinn tíma til að
hugsa,“ segir hann.
„Hér er mikil klínísk vinna en ég hef
líka unnið í rannsóknum og kennslu.
En við höfum því miður ekki nægilegan
tíma til rannsókna, sem þyrfti að vera
hér á BUGL þar sem við erum háskóla-
sjúkrahús,“ segir hann.
Samkeppnin mikil hér á landi
En hefur umhverfið og vandinn breyst
hér á landi á þessum 23 árum sem hann
hefur starfað hér? „Já, mjög mikið. Tvennt
þá sérstaklega,“ segir hann og lýsir því
hvernig hann hafi haft píp-tæki á bak-
vöktum hér áður sem aldrei pípti. Nú
sé ásóknin stöðug. „Bráðatilfelli eru að
gleypa okkur. Þau taka frá okkur alla orku
og tíma og því er minna um langtíma-
meðferðir og forvarnir.“
Aðgengi að heilbrigðisþjónustu, al-
mennt sem og geðheilbrigðisþjónustu,
hafi þó aukist í gegnum árin. „En eft-
irspurnin hefur hins vegar stóraukist.“
Hana reki hann til niðurskurðarins í
kjölfar hrunsins. Svo sé það snjallsíminn.
„Hann kom 2007. Síðan þá sofa börnin
okkar miklu minna, sumir segja tveimur
tímum skemur að meðaltali en þau gerðu.
Áhrifin á svefninn eru gífurleg.“ Að
ánetjast skjám sé stór áhættuþáttur fyrir
geðraskanir.
Vive la France!
Bertrand verður dreyminn þegar hann
talar um fjölskylduhúsið í Frakklandi,
góða matinn og menninguna. En hefur
hann ekki búið of lengi hér til að vera
heimamaður í Frakklandi? „Nei, öfugt við
hér breytist lítið þar,“ segir hann.
„Hér er alltaf allt að breytast. Kannski
of mikill hraði og samkeppni. Það er
streituþáttur fyrir íslenska unglinga. En í
Frakklandi gerast hlutirnir frekar hægt,“
segir hann. „Þótt margt breytist með tím-
anum breytast til dæmis símanúmerin
aldrei í Frakklandi.“
Bertrand verður dreyminn þegar hann talar
um fjölskylduhúsið í Frakklandi, góða matinn
og menninguna.