Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2009, Qupperneq 34

34 – Sjómannablaðið Víkingur
Helgi Laxdal
Veila eða trikk
Las fyrir skemmstu viðtal við Sigurð
Gísla Pálmason, sem birtist í Frétta-
blaðinu laugardaginn 10. apríl s.l. Í við-
talinu fer Sigurður Gísli vítt og breytt
yfir sviðið hvað varðar efnahagshremm-
ingarnar sem gengið hafa yfir okkur
sem þjóð að undanförnu. Hann setur
skoðanir sínar fram á afar auðskilinn og
skýran hátt, svo skýran að mér finnst
atburðarásin öll ásamt afleiðingunum
liggi nokkuð ljós fyrir að lestri loknum.
Hann telur að öll ósköpin megi rekja til
taumlausrar græðgi, til þess að gera,
fárra einstaklinga sem birtist í óslökkv-
andi hungri eftir takmarkalausri auð-
söfnun, auðsöfnun sem gengur óralangt
útyfir þau veraldlegu gæði sem
viðkomandi gátu með nokkru
móti notið þótt þeir hefðu orð-
ið mörghundruð ára gamlir.
Þessari ómældu græðgi hafa
fylgt breyttar umgengnisreglur
og framkoma þeirra sem eru
hvað þyngst haldnir af sjúk-
dóminum sem knýr viðkomandi
að markinu hvað sem það kost-
ar; allar aðferðir leyfðar. Mark-
miðið er hið eina sem skiptir
máli, hvort haft er rangt við á
leiðinni er aukaatriði. Tilgang-
urinn helgar meðalið.
Ég kynntist framkvæmda-
stjóra gróinna samtaka fyrir
nokkrum árum. Sá tók við af
öðrum sem hafði gegnt þessu
starfi í að minnsta kosti 3 tugi
ára og fengið á sig orð fyrir að
vera bæði fylginn sér og óragur að
standa gegn öllum ákvörðunum sem
gengu, að eigin mati, gegn ætluðum
hagsmunum viðkomandi samtaka.
Í öllum samskiptum var hann hreinn
og beinn, kom sínum skoðunum á fram-
færi án stóryrða eða heitinga.
Leið arftakans að settu marki er nokk-
uð með öðrum hætti. Hann setur undir
sig hausinn og æðir á allt sem fyrir verð-
ur. Ein birtingarmyndin er að á fundum,
sé honum andmælt, á hann það til að
missa svo gjörsamlega stjórn á skapi sínu
að frá honum ganga allar þær persónu-
legu svívirðingar og fúkyrði sem íslenskt
mál ræður yfir til þeirra sem voru jafnvel
bara að koma á framfæri samþykktum
stjórnvalda í það og það sinnið. Allt gerir
hann að persónulegum árásum viðkom-
andi á sig og samtök sín.
Til viðbótar er hann hringjandi í tíma
og ótíma í þá sem ekki eru tilbúnir til að
sitja og standa að hans vild. Meðan ég
var í starfi fékk ég eitt slíkt símtal, símtal
sem tæpast flokkast undir talað mál;
miklu frekar undir öskur sem engin leið
er að flokka sem viðurkennt form tjá-
skipta.
Slíkur var fyrirgangurinn, blótsyrðin
og orðavalið að ég lagði símtólið á skrif-
borðið mitt og beið þess að öskur þessa
vitstola manns færðust í það horf að
boðskapurinn yrði ögn skiljanlegri.
Þegar þessi gállinn er á honum breyt-
ist yfirbragðið úr hrekklausri ásýnd
annesjamannsins sem tæpast hóstar án
þess að geta þess fyrst að hann sé nú að
segja alveg satt, í þá ásýnd Þorgeirsbola
sem listamaðurinn Jón Stefánsson túlkar
svo eftirminnilega með samnefndri
mynd, frá fyrri hluta liðinnar aldar.
Þar sýnir hann hvernig froðukúfarnir
hrannast upp í kjaftvikum draugsins á
meðan eldstrókarnir ganga út úr nös-
unum líkt og frá eldflaug sem er að hefja
sig til flugs. Yfir þessu öllu gnæfa síðan
augun sem skjóta gneistum til allra átta,
færandi nærstöddum þann boðskap að
best sé að halda sig til hlés; því allt geti
gerst.
Ekki lét hann sér nægja að senda mér
þessar meitluðu bölbænir, heldur hringdi
hann oftar en einu sinni í starfsmann fé-
lagsins, jafnvel á laugardögum, til þess
að senda honum þessa ósmekklegu fúk-
yrðadembu af engu sýnilegu tilefni.
Mínar síðustu fréttir af afrekum þessa
dugmikla talsmanns sinna samtaka eru
að hann hringdi í góðan kunningja minn
og samherja, til margra ára, síðastliðinn
gamlársdag. Ekki var erindið að þakka
honum samskiptin á liðnu ári og óska
honum gæfu á því sem var að renna í
hlað, nei, heldur að ausa yfir hann fúk-
yrðum af engu tilefni. Fúkyrðum og
skömmum sem hafa áreiðanlega eyðilagt
fyrir honum þá hátíðlegu stund
sem áramótin eru öllum þeim
sem reyna að lifa þessu jarð-
neska lífi okkar í þokkalegri sátt
við sig og samferðamenn sína
hér á jörð.
Missti talsmaðurinn þarna
stjórn á skapi sínu? Ég hélt það
fyrst en er nú kominn á þá
skoðun, eftir að hafa ígrundað
samskipti mín við hann, að
hér hafi verið um vel æft og
úthugsað leikrit að ræða. Að-
ferðin er sú sama og sum börn
beita þegar pabbinn eða
mamman segja nei. Þau kasta
sér í gólfið, öskra og skella
hurðum, eða eitthvað fleira í
þeim dúr.
Þekkt er að sumir foreldrar
gefast upp á þessháttar fyrir-
gangi og kaupa sér frið með því
að verða við ósanngjörnum óskum gegn
loforði barnsins um að það muni aldrei,
aldrei, gera þetta aftur, sem barnið stend-
ur þó sjaldnast við.
Viðurkennt er að hvorki börn né full-
orðnir eru tilbúnir að leggja af aðferðir
sem skilað hafa árangri.
Sama á við í þessu tilviki. Áfram
verður haldið á sömu braut á meðan
undirgefnir þjónar valdsins væta
brók af stoltri gleði þegar kallað er
verka.
Þorgeirsboli í lifanda lífi ?