Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2009, Síða 30

Stundum hef ég skrifað um vín og
veiði. Þá má líklega lesa á milli
línanna að mér fi nnist þetta tvennt ekki
fara vel saman og jafnvel örlar stundum
á einhverjum prédikunartóni. Þeir sem
þekkja mig vita þó að ég hef ekki efni á
því að setja mig á háan hest hvað þetta
varðar þótt mér fi nnist yfi rleitt blóðugt
að verða vitni að því þegar veiðiferðir
renna út í sandinn vegna áfengisneyslu.
Og eins og gjarnan áður þá fékk ég
mér vínglas með einum af mínum ágætu
veiðifélögum um daginn og hann fór að
segja sögur. Ein af þeim hófst með þess-
um orðum: „Eins og þú veist, Ragnar
minn, þá er ég veikur fyrir víni...“ Síðan
hlýddi ég á furðulega frásögn sem ég get
ekki stillt mig um að hafa eftir nánast
orðrétt. Saga félaga míns var á þessa leið:
Eins og þú veist, Ragnar minn þá er
ég veikur fyrir víni. Það verð ég að viður-
kenna. Samt er fluguveiði mitt aðal og
þess vegna ætla ég að segja þér dálitla
sögu um það hvernig ég gat látið útlend-
ingi í urriðaveiði líða eins og hann hefði
himin höndum tekið á meðan ég geisp-
aði hér um bil golunni sjálfur.
Ég var fyrir norðan við ána mína, ansi
brattur með æðruleysisbænina á vörum,
og hafði ekki bragðað deigan dropa í
hálfan mánuð eða svo. Ána þekki ég eins
og lófann á mér. Ég hef veitt hana frá
upptökum til sjávar, staðið á bökkum
hennar á hverju sumri í meira en 30 ár
og á vorin finnst mér stundum gaman að
veiða í henni nær útfallinu.
Ég var sem sagt skrælþurr niðri við
ósinn þegar konan sem ræður ríkum á
efsta svæðinu, 50 km í burtu, hringdi og
sagðist þurfa á mér að halda. Það væri
kominn blaðamaður frá Svíþjóð sem ætl-
aði að skrifa grein um ána og þessi fír
yrði að fá fisk. Hún hafði frétt af mér
dólandi þarna niður frá í skrælnandi
vorþynnku og vildi fá mig upp eftir til
þess að koma í veg fyrir að blaðagrein
þess sænska yrði hvorki fugl né fiskur.
Ég fékk mér kóksopa og sagði síðan „já“.
Svíinn var viðkunnanlegur, það vant-
aði ekki. Honum fannst allt „jutte bra“
og honum leist augljóslega strax vel á
gædinn sinn þegar við hittumst í veiði-
húsinu um kvöldið. Eftir kvöldmatinn
kom hann með heljarstóra vískíflösku út
á hlað og bað mig að skála við sig. Minn-
ugur þess að ég hafði verið ráðinn til að
gera manninum allt til geðs og Íslands-
förina sem eftirminnilegasta sagði ég
bara „já takk“ og þáði staup. Mig rámar í
að fljótlega hafi Svíinn boðið góða nótt
og það næsta sem ég man var að um
morguninn horfði ég á hann í gegnum
tóma vískíflösku og hann spurði hvort
við ættum ekki að fara út að veiða. Ég
svaraði bara „jutte bra“ og hóf mig ein-
hvern veginn upp úr sófanum í setu-
stofunni, feginn að þurfa ekki að hafa
fyrir því að klæða mig í fötin.
Innst inni vonaði ég að við ættum
„the home pool“, gætum bara staðið þar
og kastað smá þar til ég kæmist heim í
rúm að lúlla. Viskíið hafði ekki farið vel
í mig, vægt til orða tekið – ég var ónýtur.
En auðvitað hafði umsjónarkona veið-
anna ætlað manninum besta svæðið í
ánni til að fá almennilega blaðagrein
og þess vegna sendi hún okkur niður í
hólma. Þar er 6 km gangur frá efsta
veiðistað niður í þann neðsta, eintómur
þúfnakargi.
Undir brúnni sem liggur út í hólmann
kom ég auga á urriðaskratta sem þáði
næstum því úr mér æluna. Skjögrandi
studdi ég lófunum á brúarhandriðið sem
gaf eftir í báðar áttir og sagði stoltur við
útlendinginn að líklega væri þetta með
betri stöðum árinnar, hann skyldi fara
varlega og kasta þurrflugu. En eins og þú
veist, Ragnar minn, þá hefur auðvitað
aldrei sést fiskur þarna, hvorki fyrr né
síðar, nema þá þennan umrædda dag –
sem sagt urriðinn sem virtist girnast úr
mér gubbuna.
Nú studdi ég mig upp við brúarhand-
riðið, skóf af mér svitann, reyndi að
Ragnar Hólm Ragnarsson
Og þá fór landið aftur að rísa
Höfundur greinarinnar, bláedrú, með fallega sjóbleikju úr Fjörðum fyrr í sumar.
30 – Sjómannablaðið Víkingur