Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2009, Blaðsíða 31

stinga höfðinu inn undir vöðlujakkann
eins og sofandi straumönd og var hér um
bil sofnaður þegar Svíinn gól „Hallelúja!“
Ælubragðið var komið fram á tung-
una þegar sá sænski rotaði fiskinn með
þungu höggi á milli þrútinna fingra
minna sem héldu um hræið. Á einhverri
norrænu tjáði hann mér að hann ætlaði
strax að kasta fyrir annan bolta, en ég
sagði „nei, hér gilda ákveðnar reglur,
einn í hverjum polli“. Síðan leiddi ég
hann af stað niður eftir og fann að það
var að líða yfir mig.
Það er næstum því hálfur kílómetri í
næsta veiðistað. Mig fór að svima og
sundla á göngunni, hugsaði með mér að
ég hlyti að vera kominn með flensu.
Lengst niður frá sá ég grilla í stórfiska-
staðinn Aðalflóa en það var eins og fæt-
urnir á mér væru úr steinsteypu. Ég
sagði við Svíann að nú værum við að
verða heitir.
„Hérna?“ spurði hann og staðnæmdist
við flúðir í ánni. Ég hlammaði mér niður
á þúfnakoll og dæsti „já“ þótt þarna hafi
aldrei veiðst fiskur. Ég benti honum á
stóran stein úti í miðri ánni og sagði að
undir honum lægju oft miklir drellar.
Um leið og Svíinn sneri við mér baki og
fór ég að kasta upp. Ég hélt að lungun
ætluðu upp úr mér og fékk mér því strax
sígarettu til að halda þeim niðri.
Skömmu síðar töltum við áfram niður
eftir með tvo stóra fiska í bakpokanum
og sá sænski var í skýjunum, sagðist
vilja meira. Ég horfði á Aðalflóa lengst
niður frá og fannst hreinlega eins og
hann hefði fjarlægst okkur.
Eftir fimm mínútna gang sneri ég mér
að Svíanum, kúgaðist aðeins og hvíslaði
að honum að hérna væri leynistaður:
Steindauður pollur út frá ánni, hálfgert
fúafen sem aldrei hafði haldið fiski.
„Kastaðu hér,“ hvíslaði ég og klemmdi
saman rasskinnarnar. Viskíið frá kvöld-
inu áður hafði líka sett magann í mér á
hvolf.
Svíinn óð út í drullupollinn og fór að
kasta. Ég lét mig hins vegar hverfa á bak
við hól, hleypti niður um mig vöðlunum
og settist á hækjur mér. Handan hólsins
sá ég stöngina hans bogna á meðan
steinsmugan gekk niður af mér. „Halle-
lúja!“ hrópaði Svíinn og ég klappaði
saman lófunum með vöðlurnar á hælu-
num.
„Get another one!“ hrópaði ég til að
fá ráðrúm til að finna góða grastuggu til
að hafa sem klósettpappír. Og þegar ég
var orðinn sæmilega þrifalegur en samt
með allt beljandi og baulandi innan í
mér, hrópaði Svíinn enn og aftur „Halle-
lúja!“ og dró akfeitan fimm punda fisk
upp úr fúlum pollinum.
Mér var orðið hrollkalt þótt það væri
15 stiga hiti en sá mér til ánægju að það
var að koma hlé. Ég gjóaði augunum
niður dalinn og gaf Aðalflóa illt auga.
„Það er komið hlé,“ sagði ég við Svíann.
„Algjör óþarfi að ana lengra niður eftir.
Ekkert að hafa þar! Nú leggjum við
okkur og veiðum okkur síðan aftur upp
að brú eftir hléið.“
Hann vakti mig klukkan fjögur með
orðunum „svona svona“ um leið og hann
lyfti handleggnum á mér af hálsinum á
sér. Mig hafði verið að dreyma eigin út-
för og var að reyna að sjá hverjir kæmu í
útförina. Hálsinn var þurr eins og gömul
olíuleiðsla, nefið stíflað og hausinn
brakandi eins og þurrkurinn í sveitinni.
„Einn enn og svo förum við heim,“
sagði Svíinn og ég reyndi að bera mig
vel. Ég opnaði augun, teygði úr hægra
fæti út í loftið til að liðka hann ofurlítið
og Svíinn tók það sem bendingu.
„Þarna?“ spurði hann æstur og ég uml-
aði „joo“. Ég lá í grasinu og horfði á
fíflið kasta Europa þurrflugu á fisklausan
stað, berjast síðan við á að giska sex
punda fisk á meðan ég velti því fyrir mér
hvort næsti dagskrárliður hjá mér væri
að gubba, ganga örna minna eða deyja
drottni mínum.
Við kvöldverðarborðið ætlaði höfuðið
á mér að klofna þegar sá sænski lýsti því
fyrir öllum sem heyra vildu að ég væri
snillingur sem gæti látið hvaða klaufa
sem er veiða vel í þessari á. Ég brosti,
reyndi að sýnast glaður og forðaðist að
anda að hangiketinu sem var á borð
borið í tilefni dagsins til að sýna sænsk-
um frændum vorum smá túrisma. Loks
sagðist Svíinn eiga aðra vískíflösku í
skápnum sínum, dró hana fram og af-
tappaði. Og þá fór landið aftur að rísa.
Já, þannig var saga vinar míns og það
er svo sem engan lærdóm hægt að draga
af henni nema kannski að það getur
verið varasamt að drekka mikið ef erfið
verkefni bíða daginn eftir og að það
getur stundum borgað sig að kasta
flugunni á staði þar sem engum hefði
dottið í hug að leyndist fiskur.
Hjarta úr bleikju. Ótrúlegt en satt: Gert var að
fiskinum um hálfri annarri klukkustund eftir að
hann var veiddur og þá sló hjartað enn.
Hálfgerð felumynd af um fimm punda bleikju í Hofsá í Lýtingsstaðahreppi.
Sjómannablaðið Víkingur – 31