Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2009, Síða 37

leiddi stöðin 4000 kW og var síðar
stækkuð um 3500 kW. Þetta varð starfs-
vettvangur Sigurðar til vorsins 1970.
Skömmu eftir komuna til Akureyrar
reistu þau hjónin sér hús að Suðurbyggð
17, sem hefur verið heimili þeirra æ
síðan, í meira en fjóra áratugi.
Eplið og eikin
Það er oft sagt, að eplið falli ekki
langt frá eikinni. Jón á Hellulandi
menntaði nær 200 mótorista, menn,
sem áttu síðar eftir að eflast að reynslu
og þekkingu eftir því sem tækninni
fleygði fram. Sigurður, sonur hans, fylgdi
í fótspor hans, því á Akureyri, hóf hann
stundakennslu við Vélskóladeildina á
Akureyri, sem var arftaki mótoristanám-
skeiðanna og Björn Kristinsson, vélstjóri,
stýrði af miklum dugnaði og framsýni.
Björn hafði kennt Sigurði á sínum tíma
og með þeim tókst einlæg vinátta og
kallar Sigurður Björn gjarnan fóstra sinn.
Þá tók við annar kafli í lífi þeirra
hjóna, Sigurðar og Sigurveigar. Nú lá
leiðin út í heim til vélstjórnar og
kennslu.
Heiman hann fór
Vorið 1970 hætti Sigurður störfum við
Varaaflsstöðina og um haustið réði hann
sig til Matvæla- og landbúnaðarstofnunar
Sameinuðu Þjóðanna, FAO. Hann var
sendur til Mauritius og gerðist yfirvél-
stjóri á nýsmíðuðu hafrannsóknaskipi
þeirra, RVF INVESTIGATOR og átti auk
þess að þjálfa þarlenda í vélstjórn. Fjöl-
skyldan fór með honum. Mauritiusmenn
höfðu mikinn áhuga á að efla fiskveiðar
sínar og ekki síst að leita veiðarfæra, sem
gætu aukið aflann. Mikill hluti veiðanna
var eins konar „doríu“ fiskirí, sem voru
mannfrekar, en gáfu lítið í aðra hönd.
Því höfðu þeir sjálfir smíðað skip og nú
átti að reyna ný veiðarfæri, s.s. troll.
Ekki var árangur í samræmi við fyrir-
höfnina, m.a. vegna erfiðra botnskilyrða,
en grunnsævið norður af eyjunni, en þar
var sandbotn, var þakið kórallastrýtum
og voru veiðarfærin ansi oft í henglum.
Þarna var hann til vorsins 1972, en þá
voru strákarnir hans orðir fullþjálfaðir
og tóku við. Hann frétti af þeim síðar og
þeim farnaðist vel.
Frá Mauritius lá leiðin um haustið til
meginlands Afríku, til Uganda, þar sem
hann starfaði við Viktoríuvatn. Rétt eftir
að Sigurður kom þangað fór Guðjón
Illugason, skipstjóri, sem einnig var á
vegum FAO, síðustu ferð sína á „Ibis“
30-40 tonna togbáti, sem hann kjaftfyllti
Hvíthákarl tekinn um borð. Takið eftir tveimur getnaðarlimum þessa mikla dýrs. Eitt sinn fengum við 50
hákarla á einn öngul, segir Sigurður kíminn. Fyrst hljóp einn á og var gleyptur af tígrishákarli en innan úr
honum komu 48 kríli, sprelllifandi.
Port Louis, höfuðborg Mauritius.
RÚMDÝNAN Í SKRÚFUHRINGNUM
Það var ekki bara í Afríku og Asíu sem eftirminnilegir atburðir gerðust.
Eitt sinn er Sigurður var í Róm, tók hann þátt í að flytja rannsóknaskip, sem lá í ár-
mynni Tíberfljótsins, í slipp, líklega 35 mílum norðar. Hættulaus sigling að sumarlagi
og í góðu veðri. Þegar komið var rétt út fyrir hafnarmynnið fór vélina að hita sig svo að
úr henni rauk. Rómverjarnir vissu ekki hvað til bragðs skyldi taka, héldu að kviknað
væri í henni og vildu slökkva eldinn með duftslökkvitækjum. Sigurður fór niður og sá,
að vélin var undir yfirálagi og sló af og lét skipstjórann vita, að hann yrði að stöðva
vélina alveg. Akkeri var varpað og vélin látin kólna. Þá var ekki um neitt annað að
gera en ræsa hana aftur og reyna að komast aftur inn í höfnina, sem gekk illa því skipið
lét afskaplega illa að stjórn vegna þess að skrúfan verkaði ekki sem skyldi. Kafari var
sendur niður og viti menn: skrúfuhringurinn var kjaftfullur af drasli og bar þar gorma-
dýnu, líklega tvíbreiða, hæst.
Sjómannablaðið Víkingur – 37