Norræn tíðindi - 01.12.1962, Side 16

Norrœn tíðindi
1962
Öslaði gnoð um bólgna boða,
brunaði sleði um hjarnið freðið.
Álmasveigir Ilmarinen
orðin færði í bragarskorður:
„Annikki, mín unga systir,
elda kyntu og bað mér gerðu
hunangsbað mér bú í flýti,
svo baðað geti eg skör og kampa,
líkam minn eg iaugað fái,
laugað af mér smiðjusótið.“
Ul>p úr laugu aftur stiginn
enginn þekkti biðil lengur.
Eins og máni ásýnd ljómar,
er á vöngum morgunroði.
Ilmarinen býr sig í snatri hinum feg-
urstu ferðafötum með aðstoð móður
sinnar og systur. Hann ákallar veður-
guðinn Ukko og sárbænir hann um
gott sleðafæri.
„Fell af himni fönn og mjöllu,
fjöll og dali hyl þú mjöllu
að flýta megi eg för og livata,
fljótar sleði renni og skjótar“.
Ukko mjöll og fannir fellir,
fjöll og dali liylur mjöllu.
Lyngið fergði fannadyngju,
fergðir mjöllu berjamergðin.
Rennur sieði um rastir fanna,
rýkur snær og mjöllin fýkur,
út mn lönd og úrgar strendur,
yfir lieiðar, grundir breiðar,
bakka, hraun og hlíðarslakka,
hrjósturland og brunasanda.
Dynur á augu hagl og hrynur,
heljargjóstur næðir brjóstið.
Ilmarinen nær Váinámöinen eftir
þriggja daga akstur og þeir koma sér
saman um að láta hina fögru mey norð-
ursins ákveða sjálfa, hvorn þeirra hún
heldur vilji velja sér að eiginmanni.
Síðan hraða þeir för sinni hvað mest
þeir mega.
Váinö, skáldið óðsins eina,
áfram skundar, kemst á undan,
renndi í naust með fumi, flaustri,
fór til bæjar skrefum stórum,
Er liann stóð í útidyrum,
orðum vék að liringaskorðu:
Veigaþöll, ef vilt mig eiga
veita yndi, tryggðum heita
mun eg hjá þér ævi una
eiga leik við haddinn bleika“.
Fljóðið unga Útgarðsþjóðar
orð sín felldi í bragarskorður:
„Ekki farmann eg mun þekkjast,
öldujó er knýr um sjóinn
viUtur þokum, vindum trylltur,
veðrum hrakinn, stormum skakinn.
iVIun eg hjá þér ævi ei una,
yndi veita né tryggðum beita.
Eigi færðu um ævidaga
að eiga leik við haddinn bleika.“
Ilmarinen er nú kominn á leiðarenda
og hittir þá fyrst móður meyjarinnar.
Hún vill helzt fá Váinámöinen fyrir
tengdason, þótt dóttir hennar sé á ann-
ari skoðun. Móðirin leggur nú hættu-
legar og torleystar þrautir fyrir Ilmar-
inen, áður en hún vill gefa honum skýr
svör við bónorði hans. Hann á að plægja
akur höggormanna, handsama Tuonis-
björninn og Manalas-úlfinn og veiða
geddu eina mikla. En dóttirin gefur
Ilmarinen ráð sem duga og hann leysir
allar þrautirnar. Síðan fer hann á fund
móðurinnar og spyr:
„Er til leiðar blíðust brúður
búin og til ferðar snúin?“
14