Borgfirðingabók - 01.12.2016, Blaðsíða 10

10
B O R G F I R Ð I N G A B Ó K 2016
hafa girnilegt til fróðleiks. En því reiddi Benjamín skjóðuna í fanginu,
að hann kvaðst mundu bregða tíkinni í hnakkólarnar er hún tæki að
þreytast, eða yrði fyrir ásókn lauslátra hunda.
Nú er frá því að segja að þeir félagar riðu frá bæjum og stefndu sem
leið lá yfir Hallkelsstaðaheiði. Var þá nokkuð tekið að bregða birtu.
Og ekki höfðu þeir fyrr náð heiðinni en á þá skall þoka svo svört að
fádæmum sætti. Skildu þeir strax að ekki var nú einleikið. Héldu þeir
þó óragir á heiðina og riðu greitt, enda báðir vanir volki og margskonar
harðræðum. Voru þeir kátir vel og kváðu við raust Reykdælarímur. Riðu
þeir nú enn.
Er svo hafði fram farið nokkurn tíma komu þeir á hestaslóð nýlega
eftir tvo hesta og fylgdu henni. Lá slóðin hjá þúfu nokkurri, það var
hundaþúfa. Hvarf hún þeim brátt í þokuna og riðu þeir enn um hríð.
Þá kom enn í ljós þúfa.
„Þessa þúfu þekki ég,“ mælti Benjamín.
Gekk svo fimm sinnum að þeir riðu fram hjá hundaþúfu.
Þá mælti Guðmundur: „Það finnst mér nú, að ég kannist við þúfuna.“
Uppgötvuðu þeir nú að þeir höfðu riðið í hringi kringum sömu
hunda þúfuna sex sinnum.
„Ráð kann ég við þessu“, mælti Benjamín og dró upp glasið úr bak-
vasanum.
Tóku þeir nú væna slurka.
„Ríðum nú sem horfir“, mælti Benjamín.
Svo brá við að þeir sáu þúfuna aldrei síðan.
Komu þeir niður í Hólmavatnsdal innan stundar og riðu fram dalinn
í átt að Hólmavatni. Var þá ívið minni þokan en náttmyrkur uppá-
fallandi. Hugðust þeir nú taka slag beinan frá lóni því er liggur úr vatn-
inu til útsuðurs og komast eftir holtrana einum yfir foræðin fyrir norðan
og vestan vatnið og í Eggjar.
Áðu þeir við lónið og luku þar úr leglinum Benjamíns og var hann þó
drýgri en þau vasaglös er nú gerast. Ægðu þeim hvorki vegleysur, þoka
né myrkur og kváðust hafa séð hann svartari, enda báðir fullhugar. Stigu
þeir síðan á hesta sína og tóku stefnuna á austanverðar Eggjar. Sóttist
þeim allvel í fyrstu.
Þar kom þó að ógæfan skall yfir. Bar nú allt að í sömu andránni,
að á féll glórulaust myrkur og þoka svo ekki sá á hönd sér, og svo það,
að þeir misstu áttanna og voru áður þeir vissu af staddir í botnlausum
forar keldum og lá allt á kviði, menn, hundar og hestar.