Rökkur - 01.06.1946, Blaðsíða 18

64
RÖKKUR
hvað þú hefir oröið að líða og
þola. Eg hefi hugsað um það
allt og það lijálpaði mér til að
skilja þig — og sjálfa mig.
(Þegir stundarkorn): Það eru
blóðspor stigin víðar en á víg-
völlum, Nonni, stórborgarstræt-
in eiga sínar sögur, um líðandi,
bugaðar sálir. Þar eru blóð-
spor stigin, hörð barátta háð.
Þar verða menn — og konurnar
líka — að leggja allt í sölurnar.
Það er kannske í sumu ekki ó-
líkt og á vígvöllunum. Sumir
fá slík sár, að dauðinn kemur
samstundis. Aðrir særast, lim-
lestast, og biða þess aldrei bæt-
ur, enn aðrir særast, meira eða
minna, en ná sér, og sumir
sleppa , — alveg eins og hjá
ykkur.
JOHN. (Hann hefir gengið út
að glugganum og stendur þar.
Hann hallar sér upp að veggn-
um, en snýr sér að Ásu: En
þetta?
ÁSA: Lofaðu mér að tala út.
Árin þín í hernum voru mörg
og erfið. En árin mín? Hefirðu
nokkurn tíma reynt að fylgja
mér eftir, rekja spor mín um
sanda auðnuleysisins og erfið-
leikanna, nei, þú reyndir það
ekki, og þú hefðir ekki getað
það. Þis hefði líka vantað vilj-
ann, af því að þig skortir skiln-
ing á því, að aðrir geta fundið
eins mikið til, liðið eins mikið
og hatað eins djúpt og þú sjálf-
ur. Hvert hafa mín spor legið
— og hvers vegna? (John
hreyfir sig ekki úr sporum, en
hann er orðinn fölari og hann
hefir ekki tii fulls áttað sig enn
á því, hversu viðhorfið hefir
hreyst á deiluvettvangi þeirra):
Við skulum hverfa nokkur ár
aftur í tímann. Þú átt kannske
erfitt með það, af því að við-
burðir styrjaldarinnar einir
virðast umhugsunarefni þitt.
En við skulum rifja þetta upp.
Manstu, þegar við lékum okkur
saman, hérna í sveitinni, frá
fyrstu tið, þegar okkur varð
ljóst, að við elskuðum hvort
annað. Manstu framtíðardraum-
ana? Jú, þú mintist á þá. Vi?
vorum vist ekki nema 15 ára,
þegar við hétum hvort öðru
tryggðum. Við vorum sæl og
héldum okkur á réttri braut ár-
in næstu, þar til styrjöldin
braust út. Þú hefir kannske
gleymt seinustu vikunum. Þú
komst eins oft og þú gast — og
seinustu leyfisdögunum, hefirðu
gleymt þeim? Þín vegna lagði
eg allt í sölurnar — þó eg vildi
helzt af öllu sjálf bíða —- en þú
réðir — eg var svo hrædd um,
að þú kæmir kannske aldrei
aftur. (Hann gengur að legu-
bekknum og hún stendur fyrir
framan liann. Þegar hann hefir
sezt hallar hann sér aftur og