Rökkur - 01.06.1946, Blaðsíða 19

RÖKKUR
65
horfir á liana): Þú horfir svo
Undarlega á mig, eins og það sé
engin orka i tillitinu, en ef þú
reyndir að horfa í augu mín, í
andlit mér, horfa á það, á hvérn
harðan drátt, þá gætirðu lesið
sögu mína. Eigum við að byrja
aftur á upphafinu? Hefirðu
gleymt?
JOHN: Nei, eg hefi engu
gleymt.
ÁSA: Gott og vel. Þú hugsað-
U' ekki um afleiðingarnar, sem
eg varð að taka. Já, eg veit vel,
hvað þú munt segja. Annað eins
hefir komið fyrir. Eg hefði get-
uð skrifað þér og allt hefði get-
uð orðið gott. En þú mátt ekki
gleyma því, að þótt eg ætti hér
vhii og skyldmenni — þá stóð
eg ein í þessu. Það hefði verið
^éttara, ef eg hefði enga vini
'Ót. Ef til vll var eg ekki alveg
111 eð sjálfri mér, þegar eg vissi
hvernig ástatt var, en eg gat
ehki heima verið, eg sagðist
^tla að verða hjúkrunarkona,
°g fór til Winnipeg, í von um,
að einhvern veginn rættist úr.
^ér finnst þetta kannske kyn-
'°gar aðfarir, að fara á brott
Svona í háfgerðu reiðileysi, en
g^eymdu því ekki, að eg var
'uiglingur, hálfgert barn. Og eg
gerði mér einhverjar vonir þá,
að allt mundi fara vel, stríðið
yrði fljótt búið og þú kæmir,
og þegar eg kæmi heim, yrðir
þú með mér.
JOHN: Þvi skrifaðirðu mér
ekki?
ÁSA: Það er auðvelt að segja,
af þvi að þú skilur ekki hvernig
andleg liðan mín var þá. Kann-
ske var eg komin á flugstig
með það rétt eftir að eg fór að
heiman, en í erfiðleikunum, ein
míns liðs, með líf undir brjósti,
kviknaði hatur í brjósti til þin.
Eg formælti sælustundunum, er
eg hafði átt með þér, og heit-
strengdi að má minningarnar
um þig úr liuganum.
JOHN: Þú liataðir mig?
ÁSA: Eg hataði þig, eins og
þú hataðir mig, í blindni hataði
eg þig, eins og þú hatar mig.
Kannske af því, að ill öfl voru á
vegum mínum, eins og þínum.
Mín spor — mín ganga til þess
að halda lífinu i mér og telpunni
minni — voru mér næstum um
megn stunaum, og eg hefi orð-
ið að, — dæmdu mig ef þú
vilt, fyrir livert eymdarspor lið-
inna ára, eg dæmi þig ekki. Þess
vegna kom eg, að eg gat ekki
gleymt, gat ekki haldið áfram
að hata. (Sezt. Tekur liönd lians
og hann kippir henni ekki að
sér): Eg finn, að þú ert að
byrja að skilja, að byrja að
hætta að hata mig. Nonni. Við
getum þá skilið sátt.
5