Veiðimaðurinn - 01.06.1940, Qupperneq 5

il; þar beljar allur meginstraumur ár-
innar á; fyrir ofan flúðina er vatns-
kúfur með hvítfyssandi öfugbáru upp
í strenginn, en fyrir neðan iðar flaum-
urinn í hringum og sveipum og breiðir
sig svo niður eftir á; verður alltaf
víðari og lygnari, þangað til lónið end-
ar á grunnu, löngu broti, góða færis-
lengd fyrir neðan steininn, sem ég
stend á.
Vandinn er að fá fiskinn til að sjá
agnið, koma því á þann stað, sem hon-
um er léttast að taka það, og vera þó
svo langt frá sjálfur, að maður sjáist
ekki. Við þetta er margs að gæta. Beit-
an má ekki haggast á önglinum; því
verður að slæma agninu frá sér, svo
að það detti á vatnið af eigin þunga,
en ekki kasta því. Bezt er að leggja
það niður og láta strauminn svo flytja
það, en því verður ekki alltaf komið
við. Þegar nóg er gefið út og agnið
kemur þar sem ætla má, að laxinn
standi undir, á að draga stöngina hægt
til baka, svo maður hafi gott vald á
færinu og finni hvort tekið er, en þá
verður að gæta þess að agnið fari ekki
upp úr vatnsskorpunni. Venjulega er
því bezt að leggja stangaroddinn niður
að vatni, þegar agninu er haldið upp í
straum. Til þess að geta komið agninu
nógu langt frá sér, er bezt að standa
sem lengst úti og hafa straumlínuna
nær því beint fyrir neðan sig, að
minnsta kosti ekki meira en stangar-
lengd út frá sér.
Það er gott að láta agnið sveipast
fram og aftur í hringiðu áður en það
er stöðvað; með því eru mestar líkur
til að lónbúinn veiti því eftirtekt. —
Þessu lóni háttar einmitt svo, að hring-
flaumurinn tekur agnið þegar það kem-
ur niður fyrir flúðina og ber það í
löngum sveiflum niður í lygnu. Þar
sem slikju slær á vatnið og straumur
og lygna mætast, er laxinn oftast fyrir.
Meðan laxinn er feitur og nýr úr sjó,
er honum tamt að standa kyrr fyrir
ofan brot, tifa uggunum rétt til við-
halds og láta vatnið líða gegn um tálkn-
in án þess að leita annarar fæðu. Þó
má með lagi oftast fá hann til að sinna
feitum, góðum maðki, eða vel gerðri
flugu, því náttúran sjálf hefir ekki
föng á að bjóða eins gimilegt æti eins
og maðurinn getur framreitt, ef hann
leggur sig til.
í þriðja sinn, sem ég kasta, finn ég
kyrrð á færinu, þar sem það annars
er vant að fljúga fram hjá undan
straumnum. Ég lyfti stönginni upp,
ekki snökt en fast, og finn þennan
kvika, þunga kipp á móti, sem er gleði
og eftirlæti allra laxdorgara. Ég held
stönginni þétt upp nokkra stund, til
þess að festa vel í, og vind færið upp
á hjólið hægt og hægt. Nú byrjar leik-
urinn. Lónið er langt og vítt og greið-
fært vatn bæði fyrir ofan og neðan;
laxinn heldur sig enn á sama stað, en
hann getur tekið roku niður eftir allri
á, svo langt sem hann kemst, þegar
minnst varir. Þess vegna er ætíð sjálf-
sagt, að fara upp á þurrt land með
stöngina, þegar lax er á, svo að hægt
sé að hlaupa með honum, ef á þarf að
halda. Það er ætíð hættulegt að leíka
við laxinn með langri línu. Krókurinn
getur staðið illa í og losnað úr fisk-
inum, ef tökunum er sleppt og slakað
til á færinu. En aftur er hins að gæta,
ef laxinn hleypur af stað með fænð,
að reisa stöngina upp svo nokkuð sé
eftir af færinu að leggja til, ef hann
stekkur upp úr vatninu. Stórlaxar gera
þetta oftast við endann á fyrstu sprett-
unum, meðan þeir eru óþreyttir. Þegar
laxinn stekkur, verður að leggja stöng-
ina flata, svo að ekkert haldi í færið,
annars er laxinn manni misstur.
Sá sem ég hef nú á færinu er náiægt