Veiðimaðurinn - 01.06.1940, Blaðsíða 25

Lýsing á Soginu myndi fylla bók,
en í stuttu máli er hægt að sýna
hvemig veiðisvæðin skiptast.
Efst þar sem Sog ð fellur úr Þing-
vallavatni (hið eiginlega Sog), verður
eigi veitt nema af bát. Stórurriði ligg-
ur þar á klöppunum og einnig í „Kerj-
unum“ fyrir neðan. Þar og í „Straum-
unum“ við Úlfljótsvatn eru til b eykj-
ur allt að 12 pundum. Eyjasvæðið,
neðan við Úlfljótsvatn, er nú úr sög-
unni vegna rafveitunnar, en þar
var oft tækifæri að veiða mikið með
lítilli kunnáttu.
Óefað er fossasvæðið lang skemmti-
legast — og erfiðast um leið. — Að
þekkja það kostar meiri ástundun en
þekking allra hinna partanna. I djúp-
um kerjum og á tæpum flúðum liggja
dökkir vatnaurriðar, harðsnúnir ná-
ungar. Við Irufoss og Kistufoss liggja
sterkustu laxarnir — tiltölulega mikið
af hængum.
Svæðið frá Sakkarhólma niður að
Álftavatni er mjög breytilegt og erfitt
að ætla á, hvar hann leggst. Þar eru
skemmtileg flugusvæði og miklir mögu-
leikar fyrir „vaðfugla".
Brúarsvæðið er þekktast og öruggast
til veiði og vatnaskiptin við Tanna-
staði hafa gefið mikla veiði.
Lengi vel var svæðið um „Breiðuna"
neðan við Árskarðá lítt eftirsótt, enda
notað til ádráttarveiði, stundum höfð-
um við fengið glepsur, gjarnan stór-
lax, en líka farið tómhendir. Oft hafði
mig langað til að veiða í Árskarðslandi.
Það tækifæri kom fyrst á óvæntan hátt.
Fösudagseftirmiðdag fyrir fjórum ár-
um seint í ágúst er mér boðið að veiða
þar yfir helgi, og boðinu fylgdi: „Þar
er allt fullt af stórlaxi, sem lætur eins
og hann sé vitlaus". — Nú varð að
„hafa hryggina í því“. Kl. 6 vorum
við komin austur með tjöld og lítinn
mótorbát, sem hafði dugað mér vel á
Hvítá í Borgarfirði (hann gengur 25
kílómetra á klukkustund, vegur með
mótor 50 kg. og getur ekki sokkið).
Við tjölduin við Álftavatn á lindar-
bakka, allt er svo unaðslegt og hreint
vatnið, sandurinn og vott lauf skógar-
ins. Við sitjum í fortjaldi við aðal-
tjaldið og tölum um möguleikana. —
Veðrið er stillt, og bjart í vatninu. Þó
falla skuggar af suðvestanskýjum á
vatnið, indigolitaðir skuggar þokast í
landnorður yfir vatnið og skóginn.
Hvernig væri að setja saman? Jú,
það er nú fljótgjört, en ekki er nú
veiðiáhuginn mikill. Ég rangla upp
með hólmunum, kasta hingað og þang-
að, en nenni ekki að fara í „bræk-
umar“. Upp við „Breiðuna“ stendur
Víglundur veiðimaður úti í Sogi upp í
mitti og sveiflar spón í vígamóð. Hann
sér mig ekki eða heyrir, en loks vakn-
ar hann þó við köll mín og veður í
land. Þegjandi þrífur hann tvo stór-
laxa og hampar framan í mig. Lax-
amir voru furðanlega stórir, kringum
30 pund. Þetta nægði. Nú var það ég,
sem hafði ekki tíma til þess að fara
í vöðlumar: set á „Blue doctor“ nr.
4 og örmjótt girni og kasta á ská fram
á flesjarnar einum þremur köstum. —
Þungur straumkúfur gefur til kynna,
að „hann“ hefir tekið, og um leið og
ég reisi stöngina stekkur laxinn, sveig-
ir sig eins og hryggnum er títt og
skellur niður á hliðina. Og ég byrja að
skammast við sjálfan mig: „Rosa-
fiskur, líklegast undir 30 — ónýtt
gymin, lítil fluga og þar að auki er ég
sama sem á sokkaleistunum — Asni!“
¥ axinn kafar út í strenginn, dýpra
og dýpra, þar sem ég veit að
stórgrýtt er og slý. Á fyrsta sprettin-
um tekur hann út yfir 100 yard, en
23