Veiðimaðurinn - 01.06.1940, Qupperneq 12

á straumlaginu. Það er bezt að standa
sem lengst fyrir ofan laxinn, þegar
veitt er á maðk og renna beint á þann
blett, sem hann liggur á. Laxinn virð-
ist stundum vera svo latur, að hann
hreyfir sig ekki, til þess að taka beit-
una, nema að hún komi beint að hausn-
um á honum, en aftur á móti hleyp-
ur hann stundum á móti beitunni
strax og hann sér hana. Vanalega
dregur laxinn að sér línuna, þegar
hann hefir tekið beituna. Er þá bezt
að gefa eftir á línunni, á meðan hann
er að taka, svo að hann merki ekki
að haldið sé á móti honum. Eftir mín-
útu er laxinn áreiðanlega búinn að
gleypa öngulinn með maðkinum.
Veiðimaðurinn dregur nú línuna að
sér, þannig að hann finni vel, hvort
laxinn er með öngulinn, og ef svo er,
kippir hann snöggt en liðlega í línuna,
til þess að festa laxinn, sem kallað er.
En ekki er sopið kálið, þótt í ausuna
sé komið, því nú er eftir að ná laxin-
um á land. Va:nalega gengur þetta
sæmilega, ef viðkomandi er ekki of
veiðibráður og tekur of fast á, svo að
hann slíti girnið eða línuna. Það er eig-
inlega alstaðar hægt að fiska á maðk,
þar sem lax liggur, bæði neðan við
fcssa og í strengjum og fljótum, og
þykir þetta auðveldasta aðferðin fyrir
þá, sem lítið eru vanir.
AÐ fiska á spón og ýmsa gervifiska
er orðið nokkuð almennt meðal
veiðimanna. Við þessa veiði-aðferð eru
notaðar sterkari stangir, og það hefir
ekki svo mikið að segja, þótt girnin
séu ekki grönn. Með þessum áhöldum
kastar veiðimaðurinn sem lengst frá
sér, vanalega skáhallt undan straum,
og um leið og spónninn kemur í vatnið,
byrjar veiðimaðurinn að draga spón-
inn eða gerfifiskinn á móti straumn-
um, en sigurnaglar, sem eru á girn-
inu eða við gerfifiskin, gera það að
verkum, að hann snýst með miklum
hraða, en þetta eltir laxinn oft með
mikilli grimmd. Sérstaklega síðla sum-
ars er honum ákaflega uppsigað við
þessa skolla, enda verður honum líka
hált á þessu, einkum í skollitu vatni —
og stundum glampandi sólskini, þó að
vatnið sé tært. Þessi veiðiaðferð verð-
ur að teljast leiðinlegust og grófgerð-
ust af þeim, sem notaðar eru við lax-
veiði á stöng.
Á. kem ég að þeirri veiðiaðferð-
inni, sem þykir listrænust og
sem stendur sízt að baki öðrum íþrótt-
um, ,en það er það sem veiðimenn kalla
að fiska á flugu. Þessi veiðiaðferð er
ákaflega margbrotin og byggist að
miklu leyti á þekkingu og leikni veiði-
mannsins. Flugur þær, sem fiskað er
á, eru auðvitað gerfiflugur. Þær hafa
mismunandi nöfn og númer. Laxaflug-
ur eru frá númer 6—0, upp í númer
12, sem eru minnstu laxaflugurnar.
Þessar flugur eru í öllum regnbogans
litum, og vel það. Þær eru gerðar á
þann hátt, að til þess gerðir önglar
eru skreyttir með marglitum fjöðrum,
en búkurinn, sem myndaður er utan
um öngullegginn, er vafinn með silfur-
eða gullvír, en hver einstök fluga er
vanalega marglit.
Framan af sumri eru mest notaðar
ljósar flugur, aðallega silfurlitaðar,
en dekkri seinni hluta sumars, og það
er ekki fjarri því, að liturinn á flug-
unum sé í samræmi við þær litbreyting-
ar, sem verða á laxinum. En það, sem
veiðimenn leggja aðallega til grund-
vallar með val á flugum, er litur lofts-
ins og veðrið yfirleitt. Það er sagt að
veiðimenn kenni veðrinu um, ef þeir
ekki fiska, en þeir hafa áreiðanlega
10