Veiðimaðurinn - 01.06.1940, Side 13

oft ástæðu til þess. T. d. hér sunnan
lands, er sunnan- og austan átt með
lofthita og smáregnskúrum, viður-
kennt gott fluguveður. Það allra bezta
fluguveður, sem hér þekkist er, að í
viðbót við þetta séu dökk regnský með
sterkum fjólulitum bláma í fjöllum.
Hafátt, sérstaklega ef kuldi er með,
er lakasta veiðiveðrið, að undantek-
inni þoku, sem er það allra versta
veiðiveður, sem hægt er að fá, því að
þokan gerir vatnið óvenjulega gagn-
sætt og glært.
Flugustöngin er venjulega grennri
en aðrar stangir. Hjólin eru líka mjög
vönduð. Þá má nefna, að notuð eru
líka sérstök köst, en svo nefna veiði-
menn girni það, sem haft er framan
við línuna. Eru þau grennri eftir því,
sem framar dregur og þá grennst við
fluguna, og sér þá laxinn ekki annað
en fluguna sjálfa.
Veiðimaðurinn byrjar að kasta flug-
unni á þann hátt, að hann sveiflar
stönginni beint aftur, yfir sig, kastar
henni b.eint fram í áttina til þess stað-
ar, sem hann vill ná með flugunni.
Hann endurtekur þetta og um leið smá-
lengir hann línuna, þangað til hann
hefir náð með flugunni á þann blett,
sem hann álítur að laxinn liggi á. Þetta
getur gengið tímunum saman, en ann-
að veifið er skipt um flugu, til þess að
finna þá réttu, ef auðið er. Jafnframt
hefir veiðimaðurinn verið að æfa sig
í því að kasta línunni fallega, því að
ekki má gera áberandi rák á vatnið,
og á flugan helzt að detta eins og dropi
á það. Þetta kostar langa og viðvar-
andi æfingu, ef viðkomandi vill ná
góðum árangri.
Ef veiðimaðurinn er þolinmóður get-
ur svo farið, að allt í einu bregði fyrir
ljósum glampa í vatninu, og samstund-
is rennir lax sér léttilega upp í vatns-
Morgunn við veiðimannahúsið við
Víghól í Kjarnadal.
borðið. Hann grípur fluguna, og þegar
laxinn rennir sér áfram niður á við,
kemur sporðurinn upp úr, en hverfur
um leið. Nú er rétta augnablikið til
þess að taka þétt en liðlega í línuna
— og laxinn er fastur. Stundum stekk-
ur laxinn líka alveg upp úr vatninu og
kemur beint niður á fluguna. Óvanir
veiðimenn hrökkva oft við, því að þeir
hafa ekki átt von á þessum galsa. Þeir
eru þá stundum of fljótir, svo að lax-
inn nær ekki flugunni, eða þá of sterk-
ir og slíta á fyrsta átaki. Þegar veiði-
maðurinn byrjar að þreyta laxinn, er
bezt að halda stönginni þannig, að hún
vísi vel upp á við, með því kemur
sveigja stangarinnar að fullum notum.
Bezt er að hafa sem allra minnst af
línu úti, því þannig hefir veiðimaður-
inn bezt vald á laxinum, og er sérstak-
lega gott að hafa línuna til vara, ef
laxinn tekur harða spretti. Það er
nauðsynlegt að venja sig á að fara
varlega með að lenda laxi, sem er
veiddur á flugu, því að flugan stendur
oft mjög grunnt í munni hans. Eitt það
allra bezta við fluguveiðina er, að fisk-
urinn er algerlega jafn góður eftir, eða
skaðlaust særður, þó hann missist, en