Veiðimaðurinn - 01.06.1940, Qupperneq 19

og hefir því orðið að gerbreyta lög-
gjöfinni um lax- og silungsveiði. Má
sjálfsagt um hana deila, enda höggvið
nærri eignarétti margra, t. d. með regl-
unum, er varða fiskiræktar- og veiði-
félög, en hinu má hiklaust halda fram,
að einhver slík löggjöf er nauðsynleg,
og má þar benda á friðunartímann,
þar sem öll net og fyrirstöður verður
að taka upp vissa daga vikunnar.
Þá hefir áhugi manna fyrir lax- og
silungsklaki mjög aukizt hin síðari ár,
og eru nú gerðar á því sviði ýmsar til-
raunir, sem spá góðum árangri.
EN svo vikið sé aftur að sjálfri
stangarveiðinni, þá er hún nú orð-
in svo almenn hér, að varla er til sú
spræna, að ekki sé þar einhver að
dorga, að minnsta kosti um helgar.
Flestar beztu veiðiárnar eru þó í leigu
útlendinga, enda leigja þeir þær hærra
verði en heimamenn hafa efni á að
greiða, og eru veiðimenn þó reiðubún-
ir til þess að borga meira fyrir þessa
skemmtun sína en þeir geta skilið, sem
ekkert þekkja til stangaveiði, enda fer
þeirra mat mest eftir því, hve þungur
poki veiðimannsins reynist, þegar heim
kemur.
En hvað er það þá annað en hagn-
aðarvonin, sem fær veiðimennina til
þess að leggja á sig mikið erfiði við
göngur og vökur, og sætta sig oft á tíð-
um við þá aðbúð, er slæm má teljast,
samanborið við það, sem hægt er að hafa
heima hjá sér, án nokkurs sérstaks til-
kostnaðar?
Þetta er ekki svo auðvelt að útskýra
fyrir þeim, sem ekki hafa sjálfir kom-
izt í kynni við stangaveiðina, og þó er
fjölbreyttnin í einni veiðiferð svo mik-
il, að skáldlegum manni gæti orðið að
yrkisefni.
FYRST má nú nefna veðrið. Allir
vita nú hve margbreytilegt það
getur verið hér á landi, en hvað það
snertir, hafa veiðimennirnir sérstöðu,
því flestir aðrir, sem ætla að njóta úti-
vistar, vilja fá sólskin og blíðu, en fyr-
ir veiðimennina er það ekkert aðalat-
riði, síður en svo. Það má gjarnan vera
dálítil rigning, já, stundum mikil rign-
ing, og ekki er ástæða til þess að mögla
þó hvessi, ef áttin er „rétt“. Svo er nú
vatnsmagnið mismunandi, og sá silfur-
litaði er ekki lengi að finna á sér allar
slíkar breytingar. Þetta tvennt er það,
sem aðallega hefir áhrif á það, hvort
hann „tekur“.
Sé veiðimaður ókunnugur staðhátt-
um, þá er að finna beztu veiði-
staðina, en við það þarf svo hárfínan
útreikning, að ómögulegt er að útskýra
hann eða kenna; þar verður vaninn og
hæfileikar að koma til. Svo er nú að
reikna út hvaða góðgæti má bjóða
honum, því eitt á við þessa stundina
og annað hina. Stundum geta liðið
þannig heilir dagar, að hann lítur ekki
við neinu, en sé svo allt í einu þrifið
óþyrmilega í, fær veiðimaðurinn hjart-
slátt, og þá er nú um að gera að vera
við öllu búinn. Eftir að laxinn hefir
„tekið“, fer viðureignin mjög eftir
staðháttum og eins eftir stærð fiskjar-
ins, og ekki sízt eftir því, hvernig fest-
ist í honum. Á meðan á þessu stendur
veit veiðimaðurinn venjulega ekki mik-
ið um annað.
Að loknum veiðidegi bera menn sig
svo saman um viðburði dagsins, eta
niðursoðinn mat, ef ekkert veiðist í
soðið, drekka svart kaffi, kveikja sér
í pípu eða taka í nefið og gleyma öll-
um áhyggjum og daglegu striti, liggja
í tjaldi, útihúsi eða skúr, gera að gamni
sínu eins og smástrákar, og leggjast
síðan til svefns, þreyttir og ánægðir.
17