Veiðimaðurinn - 01.06.1940, Page 27

barð og mikinn „krók“. 3 laxar eru milli
27 og 29 pund, aðeins einn smálax.
Um kvöldið sátum við hjá laxahrúg-
unni og vorum næsta hátíðleg, ýms
sjaldgæf atvik rif jast upp. Af Tvídægru
og frá Fiskivötnum um stórurriðann
uppi í Sogsfossunum, sem er sterkastur
allra fiska og verri viðureignar en lax-
inn.
Mig undrað það hve þessi veiðiham-
ingja hefir lítil áhrif á mig, en hínsvegar
veit ég, að þetta var tækifæri, er ég hefi
beðið eftir við Sogið í nærri 20 ár! Áður
hefi ég ekki veitt yfir 12 laxa á dag —
en nú er stundin komin.
Um nóttina ligg ég við opnar tjald-
dyrnar og hlusta á þungan dyn fossanna
upp frá og minnist þess, að ég barðist
eitt sinn við strauminn á Ljósafoss-
brúnni í smábát með lélegar árar. Á
þeirri stund var ég hátíðlegur og róleg-
ur, eins og nú, er veiðigyðjan heimsótti
mig. Var ekki viss skyldleiki milli þess-
ara og annarra æfintýra við Sogið? Oft
hafði ég farið of tæpt 1 leit að veiði, en
nú var það ég sem hafði yfirhöndina —
ekki Sogið.
Næsta morgun, um 6 leytið, vakna ég
steinþreyttur, en þetta lagast, er ég veð
döggvott grasið, upp að „breiðunni“.
Skógurinn ylmar nú eftir vætuna undan-
farið og vatnið er blýgrátt, fjólublá ský
í lofti. Aftur finn ég að veiðigyðjan er
við hlið mér — ég er alveg viss — veit
hvar hann er, hvað hann tekur.
Jú, strax er hann á — stórlax, sem
kafar eftir flugunni í yfirborðinu. Fjór-
ir koma á land fyrsta klukkutímann, og
mig furðar á hve óvægilega ég fer með
þá á færinu.
Þegar fram á kemur, dofnar hann.
Náttúrlega kenni ég félögum mínum um
það. Þeir eru nú komnir á vettvang. Þá
byrja ég með spón. — Fastur? Nei —
litla kaststöngin kippist niður á við, lax-
inn tekur út % af hjólinu, áður en ég
átta mig á að fylgja honum, og það sem
verra er, hann hopar, neðan við flúðina
er dálítið vatn — eða vídd. — Ég veit
strax að laxinn er tapaður, ef hann
kemst niður eftir. Tvisvar eru aðeins
nokkrir yards eftir á hjólinu, og tek í
síðara skiptið á eins og ég þori. Þá
stekkur laxinn fyrst, félagarnir reka
upp óp, en ég missi þá öryggiskennd, er
ég hefi haft undanfarið; verð beinlínis
skelkaður, því svo ferlegur er laxinn —
40 pund, hugsa ég — og þoka honum
upp á við.
Bara að félagar mínir horfðu ekki á
mig! Loks næ ég laxinum upp fyrir flúð-
ina. Þar er þrengra um hann, og ég næ
aftur jafnvæginu og landa þessum risa
eftir tiltölulega skamma viðureign.
Þetta var hrygna, 127 cm. að lengd.
í Reykjavík reyndist lax þessi vera
34% pund (vigt mín tók hann ekki).
Umál var 67 cm., hausinn lítill. Sam-
kvæmt ágizkun var hann búinn að vera
1—1V2 mánuð í ánni — ekki orðinn
rauðleitur. — Stærðarinnar vegna gat
hann verið 40—42 pund, og sjáanlegt
var, að hann var farinn að þynnast.
Auk laxanna fékk ég 5 sjóbirtinga.
Samtals 17 pund. 3 smálaxar eyðilögðu
vigtina, þeir vógu allir ekki nema 19
pund, en allir 37 laxarnir vógu 654 pund,
eða 17% pund að jafnaði.
Um veiði þessa hafa myndazt sögur,
nokkuð æfintýrakenndar. Bæði
hvemig veitt hafi verið, og hverju hafi
verið bætt við, en ljósmynd sú, er fylgir,
gefur nokkra hugmynd um veiðina, en
raunverulega voru 26 laxanna veiddir á
flugu — þar af 11 á sömu flugu er ég
hafði bundið sjálfur. 6 tóku spón en 5
gerfisíli.
Bezt er að hætta hverjum leik, þá
hæstur er. „Tækifærið“ er sjaldgæft!
25