Veiðimaðurinn - 01.06.1940, Síða 35

JÓN LEVÍ:
I_ítíI ferðasaga
AÐ var laugardagskvöld eitt að
áliðnu sumri 1934, að veður var
óvenju fagurt og datt mér allt í einu í
hug að gaman væri nú að skreppa upp
á Elliðavatn morguninn eftir og vita,
hvernig silungurinn biti á. Ég hafði
alloft farið þangað, ýmist með gerfi-
beitu, maðk eða flugu og oft veitt vel,
þó stundum hefði reyndar silungurinn
verið óþarflega dutlungafullur við mig.
— Jæja, ég snéri mér til herra Rok-
stad á Bjarmalandi og fékk hjá honum
veiðileyfi og leyfi til þess að nota bát,
sem hann átti þar upp frá. Og hugði
gott til fararinnar í þessu indæla veðri.
En þegar ég vaknaði morguninn eftir
var skipt um veður og leizt mér miður
vel á blikuna. Það var kominn norð-
vestan vindur, þó ekki allhvass, sudda-
rigning og hálfkalt orðið í veðri. Nú,
nú, hugsaði ég með sjálfum mér, veiði-
skapurinn gengur líklega ekki allt of
skemmtilega í þessu veðri. Datt mér
fyrst í hug að hætta við allt saman og
fara hvergi, en þó varð veiðilöngunin
yfirsterkari. Ég lagði á stað á hjólinu
mínu og var í mér hálfgerður kulda-
hrollur. Mér hitnaði nú samt vel á leið-
inni upp eftir og var kominn upp að
vatni um fótaferðartíma. Leysti ég bát-
inn og lagði frá landi; réri ég fyrst
vestur með suðurlandinu, dró spóninn
á eftir bátnum og varð brátt var. Var
ég búinn að fá tvo eða þrjá silunga
þegar ég kom vestur að höfða þeim
hinum litla, sem skerst út í vatnið fyr-
ir vestan bæjarvíkina. Þar virtist tölu-
vert af silungi, því að þrír bitu á með-
an ég reri fyrir höfðann. Nokkru vest-
Greinarhöf. fiskar í Laxá í Leirársveit.
ar mjög skammt frá landi var allt í
einu þrifið heldur rösklega í „spón-
inn“; stöngin fór á stað þar sem hún
lá í bátnum — ég varð eins og gefur
að skilja að hafa báðar hendur á ár-
unum. Það var með naumindum að ég
hafði tíma til þess að leggja inn árarn-
ar og ná í stöngina áður en hún rann
aftur úr bátnum. Mér varð þegar ljóst,
að hér var vænn fiskur og hugsaði með
mér að nú væri bezt að fara varlega
og að engu óðslega til þess að missa
nú ekki af þessum góða drætti, því að
eins og kunnugt er eru vænir silungar
fremur fágætir þar. Þegar stríkkaði á
línunni fór silungurinn að stökkva í
háa loft upp úr vatninu; þetta var urr-
iði á að gizka þrjú til fjögur pund að
þyngd. Ég vatt varlega upp á hjólið,
stríkkaði línuna og kom silungurinn eft-
ir nokkurt þóf hér um bil að bátnum
og var hann þá farinn að spekjast til
muna. En nú var annað verra á ferð-
inni. Eins og ég gat um var norðvestan
FRAMH. Á BLS. 36.
33