Veiðimaðurinn - 01.06.1940, Síða 37

Gengur nú svo um stund, að enginn mælir
orð, enda spenningurinn mikill, þar sem þeir
höfðu ekki orðið varir fyr um daginn. Eftir
dálitla stund verður veiðimönnunum tveimur,
sem báðir voru með fisk á önglinum, starsýnt
hvorum á annan, því að línur þeirra koma
saman úti í miðjum hylnum.
Er þeir höfðu dregið upp línurnar kom skýr-
ingin, því að sami fiskurinn, 14 punda lax, var
á hjá þeim báðum.
Annar öngullinn var magagleyptur, en hinn
var í kjaftinum. Gráðugur hefir hann verið sá.
Þetta er ekki „bara veiðimannasaga", held-
ur atburður, sem raunverulega átti sér stað
8.1. sumar.
*
ÉR á dögunum var ég staddur þar sem
tveir gamlir laxveiðimenn hittust af til-
viljun. Þeir höfðu fyr verið félagar í mörgum
veiðiferðum, en nú var langt síðan þeir höfðu
hitzt. Þeir tóku tal um gamla daga og bar
margt á góma. Allt í einu segir annar:
„Manstu þegar þú lánaðir mér „aftaníhnapp-
inn“? Það er sá bezti flibbahnappur, sem ég
hefi nokkru sinni haft. Ég nota hann enn þá,
þó liðin séu fimm ár síðan ég fékk hann, og
ég get ekki hugsað mér að missa hann“.
„Nú, hver fjárinn“, anzar hinn, „fékkst þú
hnappinn?“ Um leið flettir hann frá sér jakk-
anum, tekur upp flibbann sinn, sem var laus
að aftan og segir:
„Ég hefi ekki haft aftaníhnapp siðan!“
*
eðurblíðan yfir hátíðarnar heillaði nokkra
veiðimenn til veiðiferðar. Fóru þeir Valtýr
Guðmundsson, Guðmundur Bjarnleifsson og
Baldvin Jónsson upp í Elliðavatn, laugardag-
inn 6. janúar. Fiskuðu þeir einn lax og nokkra
silunga. Enda þótt þetta sé sönn veiðisaga,
væri lýgilegt að segja að laxinn hefði verið
fallegur og feitur. Hinsvegar voru silungarnir
feitir og góðir.
*
ORGUN einn i sumar kom veiðimaður til
Benedikts Bachmanns, sem eins og kunn-
ugt er er vörður við Elliðaámar. Veiðimaður-
inn, sem hér um ræðir, fór að eins og flestir
aðrir: Hann spurði Bachmann hvað væri að
frétta, „hvort hann hefði vaðið“ um nóttina
o. s. frv. Bachmann, sem var í verulega góðu
skapi þenna morgun, sagði lítt frétta nema
það að óvenjulega stór laxatorfa hefði farið
upp ána um morguninn. „Og“, sagði Bach-
mann, „það einkennilega við þetta var, að einn
stærsti laxinn í vöðunni er eineygður. Hefi
ég heyrt að Steingrímur rafmagnsstjóri hafi
heitið stórum verðlaunum þeim, sem veiðir
laxinn“.
„Ha! Verðlaunum?" spurði veiðimaðurinn
og tókst allur á loft af hrifningu. „Hvar held-
urðu að sé bezt að reyna við hann?“
Benedikt svaraði þeirri spurningu greiðlega
og bætti svo við um leið og hann sneri sér
brosandi undan:
„En ég ætla að ráðleggja þér að renna
vinstra megin við hann, því að hann vantaði
hægra augað!“
*
Ú meinlega villa hefir slæðzt inn í grein
Guðmundar frá Miðdal, að landið, sem
hann veiddi í, er kallað Árskarðsland, en á að
vera Ásgarðsland.
35