Veiðimaðurinn - 01.06.1940, Blaðsíða 38

Lítil ferðasaga
FRAMH. AF BLS. 33.
vindur og þó ekki væri hvasst var
nokkur bára á vatninu og bátinn var
að reka alveg upp í grjótið; taldi ég
líklegt að hann myndi laskast, ef hann
færi að berjast flatur í fjörugrjótinu,
og nú var um tvennt að velja. í fyrsta
lagi að reyna að ná í silunginn og lofa
bátnum að eiga sig á meðan, og í öðru
lagi að stökkva út úr bátnum og draga
hann að nokkru á þurrt og bjarga hon-
um þannig og láta auðnu ráða því,
hvað um silunginn yrði á meðan. Ég
tók síðari kostinn, því að ég vildi fyr-
ir engan mun skemma bátinn; stökk
ég þegar fyrir borð, er báturinn kenndi
grunns, og dró hann til hálfs upp í
fjöruna, en á meðan varð ég að leggja
stöngina frá mér og skorðaði hana í
bátnum. Þegar bátnum var óhætt tók
ég til að vinda upp línuna á hjólið, en
um leið og á henni stríkkaði synti sil-
ungurinn þvert fyrir bátinn að aftan,
svo að línan festist undir afturstefn-
inu. Þar reif hann sig af og hefi ég
ekki séð hann síðan. — Svo fór um sjó-
ferð þá.
EKKI missti ég þó kjarkinn með
öllu fyrir þetta, en lagði aftur á
stað og þræddi slóðir þær, er ég hélt
að helzt væri fiskvon á. Gekk mér all-
vel og var alltaf öðru hverju var, en
allt var fremur smátt, sem ég fékk.
Sneri ég svo austur með landi aftur og
þegar ég var kominn heim undir bæ-
inn, sá ég allmarga menn að veið-
um þar á flúðunum skammt fyrir vest-
an bæinn. Varð mér sérstaklega star-
sýnt á einn þeirra; hann mun ekki hafa
verið vanur veiðum og hafði að vopni
bambusstöng mikla, á að gizka tuttugu
feta langa; barðist hann mjög um, er
hann kastaði önglinum með áhaldi
þessu, en eigi fiskaði hann að sama
skapi vel. Hinir reittu upp silung öðru
hverju. Allt í einu sá ég að sá með
stóru stöngina varð var. Rann nú aug-
sýnilega á hann vígamóður mikill og
dró hann veiðina að landi í ákafa mikl-
um. En þá tók ekki betra við, um leið
og hann laut niður til þess að hrifsa
silunginn, sleit hann sig af og synti á
stað — og maðurinn stakk sér á eftir.
Mér virtist hann verða allvotur og ekki
leizt mér veiðimannlega á hann, þegar
hann stóð upp stígvélafullur og leit í
kringum sig. — Það þurfti ekki að því
að gá — allir skellihlógu.
JÆJA, ég hélt nú áfram og reri að
landi fyrir neðan bæinn til þess að
drekka morgunkaffið mitt. Hitti ég
þar kunningja minn, Guðjón Bjarna-
son að nafni, og samdist svo með okk-
ur, að við yrðum báðir á bátnum það
sem eftir var dagsins og skiptum jafnt
veiðinni. Hann var þá búinn að fá eitt-
hvað milli tíu og tuttugu og ég tæpa
þrjátíu á bátnum.
Guðjón reyndist hinn bezti ræðari;
hann var snillingur að þræða með landi
og kringum grynningar, án þess að
festa spænina í botninum, og svo fór,
að þegar við töldum um kvöldið, þá
höfðum við samtals 196 silunga. Þetta
var mikil veiði, og var ég orðinn þreytt-
ur, þegar ég kom heim um kvöldið á
hjólinu með pokann á bakinu, en það
borgar sig að verða þreyttur, ef vel
gengur.
Ýms atvik hafa valdið því, að ég get
varla sagt að ég hafi rennt færi í Ell-
iðavatn síðan.
36