Veiðimaðurinn - 01.03.1952, Side 3

SVFR
VEIÐIMAÐURINN Nl'9
7959
MALGAGN STANGAVEIÐIMANNA Á ÍSLANDI
Ritstjóri: Víglundur Möller, Útgefandi: Stangaveiðifélag Reykjavíkur
Ægissiðu 92. — Sími 3795. Afgreiðsla i Veiðimanninum, Lcekjartorgi
Prentað i Ingólfsprenti
Mcð hffkbondt só(.
Það er gamalla manna mál, að eitt
liænnfet bætist við sólarganginn dag
hvern, þegar daginn teknr að lengja aft-
ur eftir vetrarsólhvörfin. Við erum j)á
flest orðin fullsödd á skammdeginu, og
okkur er farið að dreyma um sólina og
vorið, þótt enn sé eftir „að jneyja þorr-
ann og góuna“, sem stundum geta verið
leið og löng. Strax og kernur frarn yfir
áramótin fer skammdegisdrunganum að
létta af okkur og vora í sálinni. Vissan
um sumar á eftir vetri og vonin um
sólríka daga og bjartar nætur hefir löng-
um verið það vopn, sem bezt hefir reynst
okkur íslendingum í baráttunni við
hríðar og skammdegis-myrkur langra
vetra. \rið höfum alltaf trúað því, að „öll
él birti upp um síðir“, og átt okkur „suni-
ar innra fyrir andann".
Fáir hugsa oftar um vorið og sumar-
ið en veiðimennirnir. Við byrjum að
hlakka til næstu „vertíðar“ um leið og
laxveiðitíminn er liðinn, og níu mánuði
göngum við með vonirnar um veiðisæla
daga í faðmi hinna friðsælu dala.
Okkur finnst það flestum ískyggi-
lega langt, jregar við érunr að hætta að
veiða í lok ágústmánaðar, að nú þurfum
við að bíða þangað til í júní næsta ár
eftir að fá að renna, og sumir jafnvel
lengur. Við erum nú einu sinni svona
undarlega gerð, mannanna börn, að við
þráum hið ókornna og leiðist að bíða eft-
ir því, þótt við vitum að hvert augna-
blik, sem líður, ber okkur nær þeim
endalokum, sem við, eigi að síður, vilj-
um öll forðast svo lengi sem kostur er.
Og oft erum við svo áfjáð að konrast inn
í framtíðina, að við glöturn auðlegð hinn-
ar líðandi stundar í eltingaleiknum við
Veidimaðvrinn
1