Veiðimaðurinn - 01.09.1958, Qupperneq 5

urrij sem erfiðast hefur verið að fá til að
taka, eða m. ö. o. þeim fiskum, sem
mestri lægni og kunnáttu hefur þurft að
beita við. Þetta er i fullu samrœmi við
allt eðli og leikreglur stangveiðinnar.
Þess vegna hljóta menn að hafa af henni
því meiri ánœgju, sem þeir leggja sig bet-
ur fram um að læra vandasömustu að-
ferðirnar, sem jafnframt eru þær vænleg-
ustu til árangurs við erfiðustu skilyrðin.
Og þess vegna ættu allir byrjendur að
reyna fluguna strax, því það vill oft
brenna við, að þeir sem byrja eingöngu
rneð maðkinn, eigi bágt með að losa sig
frá honum og vantreysti sér lengi til þess
að læra að fara með flugu. En það er ein-
mitt flugan, sem oftast reynist veiðisæl-
asta agnið í höndum kunnáttumannsins,
þegar skilyrðin eru erfiðust.
Flestir óska sér veiðitima fyrri hluta
sumars, meðan fiskurinn er nýr og nátt-
úran i fullum blóma, langir og hlýir dag-
ar og bjartar nætur. Þá eru ilmblóm i
fullum skrúða, angan úr jörðu og „lifs-
þráin iðar í grösum og viði“. Þá lifa f ugl-
arnir sína fegurstu daga, syngja ástinni og
lífinu lof, búa sér hreiður og ala upp
nýja kynslóð. Allt þetta líf og lífsfylling
hefur sín áhrif á manninn. Hann finnur
lífstraumana „streyma um sinn eigin
barrn“, og þótt hann sé ekki lengur ung-
ur að árurn, „gleymast þau tug eftir tug“,
og hann finnur „einhvern kraft“ hreyfast
í sál sinni, eins og „vængi hins ófleyga
unga“. Það getur stundum orkað eins og
undralyf, að „hlusta á þrastanna mjúka
mál“ eða söng lóunnar, ef við stillum
okkur inn á bylgjulengd þeirra radda.
Þegar liður á veiðitimann er margt
orðið breytt. Þá er laxinn viðast hvar
orðinn leginn og búinn að missa þann
viðbragðsflýti og þrótt, sem hann hafði
fyrstu vikurnar eftir að hann kom i ána.
Þegar kemur fram í ágúst eru nætur ekki
lengur bjartar, og eftir þvi sem á líður fer
náttúran að fá á sig svipmót þeirra ör-
laga, sem biða hennar með haustinu. En
eitthvert seiðmagn finnst mér ágústkvöld-
in hafa, sem veldur þvi, að það er sér-
staklega notalegt að dunda við veiðiá á
þeim tíma. Maður verður stundum á
fögrum síðsumarkvöldum gripinn ein-
liverri tregablandin?ú unaðskennd, sem
aðrar árstíðir vekja ekki i hugum okk-
ar. Sú hugsun gæti jafnvel hvarflað að
okkur, að náttúran viti það sjálf, að há-
dagur hennar er runninn, að þessu sinni,
og hin djúpa kyrrð þessara kvölda sé
hljóðlát saknaðarkveðja hennar til þess
sem var og lotningarfull íhugun um það,
sem í vændum er. Eg hef nokkrum sinn-
um verið svo heppinn, að vera við veiðar
i sérlega góðu veðri á þessum árstíma, og
þau kvöld verða mér ógleymanleg. I end-
urminningunni hafa jafnvel fiskarnir,
sem ég veiddi, nokkra sérstöðu um lit og
fegurð, og hafa þeir þó sjálfsagt, sumir
hverjir, verið búnir að missa skœrasta silf-
urlitinn fyrir löngu.
En nú eru ágústkvöldin liðin, þetta
árið, og raddir sumarsins þagnaðar. Far-
fuglarnir eru horfnir til heitari landa og
vald myrkursins vex með hverjum degi.
Innan skamms fer þó aftur að miða í sól-
arátt, því eftir rúmlega tvo og hálfan
mánuð er hringferðinni lokið og dagar
byrja að letigjast að nýju. Það er þvi á-
stæðulaust að kvarta. Tíminn líður nógu
fljótt — og ef til vill of hratt fyrir suma.
Ritstj.
Veiðimaðurinn
3