Veiðimaðurinn - 01.09.1958, Síða 15

lengri línu í fyrstu rokunni eftir því sem
árin yrðu fleiri.
Brátt tók ég áð leiða hugann að því,
hvort víst. væri að ég yrði nú alla ævina
við einhverja veiðiá. Tif þess að tryggja
það, réði ég mig sem daglaunamann hjá
skógarsveitinni.
Það var dásamlegur tími. Við höfðum
alltaf bækistöð við einhverja á. Stundum
voru hyljirnir, þótt tærir væru eins og
loftið, svo fullir af eins og tveggja punda
fiski, áð sandrákirnar á botninum sáust
ekki fyrir grænni, iðandi fiskbreiðunni.
Innan um var svo einn og einn risabolti
á lengd við mann. Tæki einhver agnið
þitt, var eins og þú hefðir fest í kletti og
hann sleit allt af þér. Já, ég hef fengið
smjörþefinn af þeim fyrr og síðar, þess-
um náungum, hverju nafni sem þeir
nefnast.
Ég er ek'ki í vafa um það, að sum seið-
in, sem ég var með í dósinni fyrsta dag-
inn minn við ána, hafa lent í gini krókó-
dílanna, einkanlega þeirra, sem lifa ein-
vörðungu á fiski, gagnstætt hinum, sem
krækja sér stundum í menn. Og sum
hinna, sem í dósinni voru, hafa eflaust
orðið einliverjum veiðiþjófnum að
bráð. Á unglingsárum mínum sá ég einu
sinni skógartjörn, sem einhver ættflokk-
ur hafði kastað í eitruðum berjum. Hví-
líkir óhófs morðingjar! Dauðir fiskar
flutu um allt vatnið — miklu meira en
þörf hafði verið fyrir. Þessir skógarbúar
höfðu hirt það sem þeim nægði og látið
afganginn eiga sig. Nú á dögum nota
þeir vitanlega ekki eitruð ber, heldur
sprengiefni, sem þeir stela frá vegavinnu-
mönnunum. Ég næ ekki upp í nefið á
mér fyrir vonzku þegar ég sé þá.
En ætlir þú að halda því fram, að fisk-
urinn minn hafi hlotið þennan dauð-
daga, þá get ég frætt þig um hið gagn-
stæða.
Hann lifði. Hann komst líka undan
fiskierninum og otrinum. Þegar ránfugl-
inn flögraði með ánni og reyndi að forð-
ast að láta skuggann sinn falla á vatnið,
varaði fiskurinn minn sig samt á honum
og lagðist undir framslútandi klöpp, þar
sem ránsklærnar náðu ekki til hans. —
Þegar hann varð var við oturinn í hyln-
um, flutti hann sig upp í strauminn og
lagðist milli steina, þar sem oturinn gat
ekki séð hann.
Hann varaði sig líka á tálbeitum ann-
arra veiðimanna, netum veiðiþjófanna og
kjafti ránfiskanna af sínum eigin ætt-
flokki. Og þegar fiskikötturinn rak lopp-
una með hárbeittum klónum niður í
vatnið urðu aðrir fiskar fyrir þeim en
minn.
Hann lifði og beið eftir mér, og eitt
sinn, þegar hann var orðinn um 50 pund,
hélt ég á honum milli handanna.
Þegar snjórinn tekur að bráðna uppi
á hálendinu, í marzmánuði, koma mikil
flóð í stórárnar og þær verða kaldar,
gruggugar og gráhvítar að lit. Þeir stóru
fást þar aldrei á leysingatímanum. Þá
fara þeir upp í litlu þverárnar, sem eiga
upptök sín neðar og litast því ekki af
leysingavatninu.
Þannig getur maður fengið fisk í þess-
um ám langt fyrir ofan þá stærð, sem
eðlileg getur talizt. Þegar leysingarnar
eru um garð gengnar, heldur fiskurinn
aftur til heimkynna sinna, og sértu þar
á þeim tíma, sem hann flytur sig, geturðu
fengið dásamlega veiði.
Veiðimaðurinn
13