Veiðimaðurinn - 01.09.1958, Side 25

renndi Heimir. Eftir litla stund tók ég
eftir því, að eitthvað var við hjá lionum
og hafði orð á því.
„Já, hann er á", segir Heimir, ,,og
þetta er nú ekki alveg sama stærðin".
„Jæja, er það putti?“ svara ég.
„Nei, það er nú á hinn veginn góði“,
segir Heimir. „Þetta er bolti“.
Hann fór nú að reyna að þoka íiskin-
um niður á við og gekk það að vonum
erfiðlega, kom honum þó niður fyrir
liornið, en þá sneri laxinn við og fór
aftur upp á móts við hornið. Þannig gekk
þetta í þófi nokkra hríð: Heimir náði
fiskinum tvisvar niður fyrir búkkann, en
þá fór fiskurinn aftur upp á horn með
Heimi. Þegar laxinn var kominn upp á
hornið í þriðja sinn skeðu margir hlutir
í senn: Jón Einarsson kom úr Fosshyl
með fisk á og fór geyst, eða öllu heldur,
fiskurinn fór geyst með Jón. Niður á
bjargið komu tveir bílar. í öðrum þeirra
voru tveir veiðimenn og annar þeirra
Hvítvoðungurinn, en svo var einn veiði-
félagi okkar nefndur í þessasri ferð. I
hinum voru tvær konur og tveir karl-
menn, að ég held frá Húsavík. Fólkið
horfði með mikilli aðdáun og spenningi
á þessa tvo menn glíma við laxana. Þeg-
ar Jón kom að löndunarstaðnum, taldi
hann ekki ástæðu til að hafa leikinn
lengri og kippti puttanum á land. Var
þá klappað ákaflega uppi á bjarginu, og
Heimir, sem er leiksviðsvanur, tók klapp-
ið fyrst og fremst til sín og hneigði sig
djúpt — en þá hneigði laxinn sig líka og
fór af. Heimir tautaði eitthvað, sem ég
heyrði ekki, en sagði svo nokkru hærra:
„Það eru fleiri fiskar í ánni, Sche'ving
minn“.
Ég labbaði nú aftur af stað upp brekk-
una, áleiðis að fossinum, án þess að huga
að Heimi, en þegar ég er kominn upp á
brúnina, sé ég að hann hefur ekki
hreyft sig úr sporunum. Hann stendur
grafkyrr og horfir í ána, niður með bakk-
anum. Eftir nokkra stuncl læðist hann
ofur hægt, eins og köttur, fáein skref eftir
bakkanum, seilist svo niður í vatnið og
kemur upp með fiskinn. Rétt var það,
þetta var stór fiskur, eitthvað á annan
metra, en livort sem það var nú sigur-
víman eða eitthvað annað sem olli, þá
missti Heimir nú fiskinn öðru sinni, og
þriðja færið gaf hann ekki á sér.
Þegar Heimir kom upp á fossbrúnina
til mín, endurtók hann hið sama og
liann sagði í fyrra skipið, er hann missti
fiskinn:
„Það eru fleiri fiskar í ánni, Scheving
minn“.
Þetta reyndist orð að sönnu, því við
fengum fjóra í viðbót.
„Hugsa ég um hringinn minn“.
VEIÐIMAÐUR einn á Korsíkn reri dag nokkurn
lil fiskjar í góðu veðri og liafði unnustu sína með
sér. Skömmu áður hafði hann gefið henni fagran
steinhring, og bar hún hann í þessari ferð. En svo
illa tókst til að hún missti hringinn í sjóinn. Taldi
liún þetta ólánsmerki hið mesta og varð mjög hrygg.
Unnustinn reyndi að hugga hana og lofaði að gefa
henni annan hring, nákvæmlega eins, en hún taldi
ekki hinn fyrri fullbætlan með því — ólánsmerkið
yrði ekki afmáð. Þau veiddu fáeina fiska og héldu
síðan til lands; en þegar veiðimaðurinn fór að gera
að aflanum, kom hringur unnustunnar upp úr
fyrsta fiskintim, sem liann slægði!
VElMMAfiUKINN
23