Veiðimaðurinn - 01.09.1958, Page 34

jSagon nf Jhnpoo Cjönd.
ÉG er við þvi búinn, að skoðanir verði skiptar um
þá nýbreytni, að birta framhaldssögu í Veiðimann-
inum. Mér kæmi ekki á óvart, þótt þeir yrðu marg-
ir, sem segja að framhaldssögur eigi ekki heima í
riti, sem kemur út aðeins fjórum sinnum á ári. Ég
ætla þó að hætta á þetta, m. a. vegna þess, að enn
sem fyrr berst blaðinu of lítið af efni, og verður
þvi að nota það sem fyrir hendi er. Ég þýddi þessa
sögu að gamni mínu í fyrra, þá alveg óráðinn í því,
hvað ég gerði svo við hana. Hún er úr bókinni Rifle
and Romance in the Indian Jungle, eftir A. I. R.
Glasfurd. Sagan er mjög einkennileg og dulmögnuð,
og hvaða skoðanir sem menn kunna að hafa um
sannleiksgildi hennar, held ég að engum leiðist að
lesa hana. I'eir sem vilja ekki lesa sögur i smá-
skömmtum, geta geymt blöðin þangað til hún er
komin öll. Líklega verða það sex blöð, m. ö. o. það
sem eftir er af þessu ári og næsta ár.
Ritstj.
LITLA strandferðaskipið seig hægt frá
bryg'gjuhausnum í litbrigðaljóma hins
langa norðurheims-kvölds. Öldurnar frá
kili þess bárust hægt og reglulega yfir
lygnan flöt víkurinnar, en mávarnir
flögruðu yfir skipinu og stungu nefinu
niður í ólgandi kjölfarið
Þetta var algengt sjónarsvið á norð-
vestur-strönd Skotlands: Grænt og tært
liafið, mjó bryggja, skozkur fjárhundur
og Skoti í peysu — baksviðið brött og smá-
grýtt strönd, kalkborið veitingahús með
helluþaki, pósthús, og víðáttumikil, fag-
urgræn liæðadrög. Við fætur mér á
bryggjunni lá ferðataska, veiðistöng og
veiðikarfa. Ef trúa mátti lierforingja-
kortinu, sem ég hafði meðferðis, var
handan við hæðirnar, og inn af þessum
] itla skanka hafsins, fjöldi af snotrum
vötnum eða heiðatjörnum. Hinum meg-
in við þessa litlu byggð lá upphleyptur
vegur fram með ströndinni, en svo beygði
Hálandsfjörðurinn skyndilega og hvarf
bak við dálítinn höfða, þar sem nokkrir
skarfar sátu á sillum og breiddu úr
vængjum sínum til þess að þurrka þá. Fá-
einar kríur flögruðu skrækjandi yfir gul-
um fjörugróðrinum, sem nú vera á þurru,
vegna þess að bæði var ládautt og lágt
sjávað.
Gestgjafi minn, þrekvaxinn Skoti, gekk
á undan mér yfir götuna heim að húsinu
og vísaði mér þar á lítið en notalegt her-
bergi uppi á loftinu. Þáðan var útsýn góð
yfir víkina og lygnan hafflötinn. Þegar ég
spurði hann um möguleika til að fá að
veiða þarna í nágrenninu, varð hann dá-
lítið íbygginn á svipinn.
„Yess!“ sagði hann, fastmæltur nokk-
uð. „Eitthvað er nú af fiski hér ennþá,
en alls ekki í vötnunum hérna handan
við hæðirnar.----Þar sést ekki branda!“
bætti hann við.
Þetta voru mér vonbrigði og hann hef-
ur vafalaust séð það á svipbrigðum mín-
um, því eftir nokkra þögn hélt lrann á-
fram, eins og hann væri að tala við sjálf-
an sig:
„Bíddu nú við — það er þó alltaf hægt
að koma þér að í Dhu. Það er að vísu ekki
mikið af honum þar núna; þáð er of
snemmt ennþá“. Hann leit til veðurs út
um skúrdyrnar, áður en við gengum út,
32
Veiðimaourinn