Veiðimaðurinn - 01.09.1958, Qupperneq 38

austur í Indlandi, sem herdeild mín hafði
verið send til, í tilbreytingarskyni, meðan
ég var í orlofinu.
Jafndægrastormurinn hafði kveðið
kuldaljóð sín í nokkra daga og naprir
næturvindar blásið inn yfir landið frá
vatninu fyrir utan. Þá var það um kvöld-
ið, að Mulligatawny gamli fyllti glasið
mitt einu sinni enn, lyfti sínu og drakk
mér innilega til með ósk um endurfundi,
sem því miður átti þó ekki eftir að rætast.
Það skíðlogaði á arninum og notaleg
birta barst þaðan á hjartarhornin á
veggnum, feld stóra tígrisdýrsins og gljá-
fægða koparnaglana á kistunni, dular-
fullu, þar fyrir neðan. Notalegur reyk-
urinn úr indversku vindlunum okkar
liðaðist hægt til lofts. Og þetta síðasta
samverukvöld okkar bar svo til, að Mull-
igatawny gamli sagði mér sögu þá, sem
ég ætla nú að endursegja, orð fyrir orð,
eftir því sem minni mitt hrekkur til.
Hann hóf mál sitt á þessa lei'ð:
„Eg hef veitt því athygli, Alastair, að
þér verður oft litið á indversku kistuna
þarna, og vafalaust hefur þú oft velt fyrir
þér, lrvers vegna hún sé hér og livað í
henni muni vera. Áður en ég segi þér
það, ætla ég þó að biðja þig að lofa mér
þeim greiða, að taka kistuna með þér alt-
ur til Indlands og afhenda hana þar
heimamanni, sem ég mun tilnefna, eða
ráðstafa henni á annan hátt — sem mun
liggja í augum uppi, þegar þú hefir heyrt
sögu hennar."
„Kæri ofursti“, sagði ég himinlifandi.
„Þetta er meira en velkomið, og ég full-
vissa þig um, að mér þykir mjög vænt um
að geta gert þér þennan greiða.“
„Ég hef lengi alið jrá ósk í lmga. að
koma þessari kistu aftur til heimalands
síns“, liélt gamli maðurinn áfram, „en
fram að þessu hefur mér reynst það ger-
samlega óframkvæmanlegt, vegna þessara
bansettu tollyfirvalda, senr hafa leyfi til
að brjóta allt upp, livað sem eigendur
hlutanna segja. Mér er mjög óljúft að
þurfa að biðja þig um Jretta, Alastair, af
ástæðum, sem þú munt brátt skilja; en
með Jrér hef ég fengið síðasta og eina
tækifærið til Jress að standa að nrínu leyti
\ ið samning, sem ger'ður var fyrir löngu
og staðfestur með hátíðlegu loforði, að
viðlögðum drengskap mínum og æru. Þú
fyrirgefur gömlum nranni, þótt lrann fari
nú þessa leið til þess að fá slíkt loforð,
en viltu heita mér þessu, drengur minn,
sakir vináttu okkar? Þú gerir það; er ekki
svo?“
Eg var dálítið undrandi á alvöruþung-
anunr í franrkonru gamla mannsins; hann
hallaði sér áfram eins og hann biði svars
nríns með mikilli alvöru og eftirvæntr
ingu. Ég endurtók Jrað sem ég liafði áður
sagt, að mér væri ekkert Ijúfara en að
gera þessa bón lians. Þá hallaði lrann sér
aftur á hak í stólnunr, eins og lronunr
lrefði létt nrikið, þagði dálitla stund og
hélt sí'ðan áfram:
„Þig furðar sjálfsagt á þvr, lrvaða sam-
band geti verið milli allra þessara tígris-
dýraskinna og kistunnar, senr ég ber svo
mjög fyrir brjósti; en nú skal ég segja þér
Jrað, að öll sú einstæða lreppni, sem ávallt
fylgdi mér á tígrisdýraveiðum nrínunr,
var eingöngu að þakka því, senr í kist-
unni er“.
Ofurstinn tók eftir undrunarsvipnum
á airdliti nrínu og depplaði augunum
kankvíslega. Síðan sagði hann:
36
Veibimabuiunn