Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Qupperneq 6

er okkar skœrasta leiðarljós i leitinni að
lögmálum tilverunnar, fljúgum við á
vcengjurn hennar urn ódáinsheirna, sem
hvorki eru til á landabréfi fortíðar né
framtíðar, og lifurn par atburði, sern
auka hamingju og fegurð lífsins, þótt
peir verði aldrei. að veruleika, nema i
hugarheimi okkar sjálfra.
Löngunin til pess að skygnast inn í
framtíðina er vafalaust jafngömul mann-
kyninu. Oftast er hún líklega sprottin
af forvitni um hið góða, sern okkar bíð-
ur, pótt til kunni að vera fólk, sem vill
vita hitt lika; en stundurn eru slíkar at-
huganir eingöngu hagnýts eðlis. Þar sem
lifsbaráttan er hörð og afkoman fer mik-
ið eftir veðráttunni, skiptir ekki litlu
máli, að geta séð eitthvað fram i tirnann
á peirn vettvangi. Og rneð vaxandi vís-
indalegri pekkingu erum við með nokk-
urri vissu farnir „að sjá fyrir óorðria
liluti“ i ýrnsum undirstöðugreinum okk-
ar efnahagslegu velferðar. Oft skortir þó
mikið á, að útreikningarnir standist. Við
sjáum ekki alltaf við náttúruöflunum,
enda má segja að við séum enn að preifa
okkur áfram á ótal mörgum sviðum. Nú
er sagt að veðurfrœðingar séu farnir að
spá veðri fyrir lengri timabil en áður,
surnir segja hálft ár eða heilt i senn, en
ekki hef ég séð öruggar frásagnir af pvi,
hvernig peir spádórnar standast. Sé petta
rétt, eru visindamennirnir farnir að spá
likt og forfeður okkar gerðu áður, eftir
sínum aðferðurn.
Síðustu tvö árin hefur verið rifjað upp
hér i r.itinu, hvað Beda prestur hinn fróði
segir fyrir um veðráttu og árferði eftir
pvi á hvaða vikudag nýársdagur fellur.
Að pessu sinni var það fimmtudagur, og
pá segir hinn fróði prestur að vetur eigi
að verða „breytilegur, vorið gott, surnar
purrt og heyskapur i góðri vcegð“. Engu
spáir hann um veiði i ám og vötnum,
fremur en endranœr, og liklega verðurn
við að vera okkar eigin spárnenn i pví
efni, eins og áður, nema við tcekjurn
upp pann sið, að fara til spákonu og
láta hana spá í spil eða bolla fyrir olik-
ur, áður en vertíðin hefst. Mér er ekki
grunlaust urn að til séu veiðimenn, sern
hafa leitað slikra véfrétta, en ég hygg
að svörin hafi ceði oft verið nokkuð
tvirceð, eins og forðum i Delfi. Og ef til
vill eru lika óljós svör hin beztu svör —
svörin,sern vekja vonir og óvissu i senn og
eru panriig efniviður i draurna og bolla-
leggingar. Oljós grunur eða hugboð um
að eitthvað áncegjulegt sé í vœndurn gef-
ur irnyndunaraflinu byr undir báða
vcengi. Þá eru laxar ekki lengi að vaxa
upp i 30 pund, eða rneira, og pá eru eng-
ir „blankir“ dagar i veiðiferðurn.
Surnir, sern ekki hafa lcert að fara rneð
veiðistöng, segja oft að veiðimenn verði
eins og litlir drengir, pegar peir fari að
tala urn petta hugðarefni sitt. Við viður-
kennum petta margir og teljurn okk.ur
enga minkun að. Ogskyldi pað ekki vera
svo um ýmsa, ef peir lita aftur til áratma,
pegar peir voru drengir, að peim finnist
að pau hafi á rnargan hátt verið unaðs-
legasti timi œvinnarf Og sé það svo, er
pá ekki gott að eiga sér hugðarefni, sem
flytur okkur við og við að einhverju
leyti aftur inn í þann heim, sem við
söknum pví meir sem lengra liður á œv-
ina? í heirni drengsins er lífið fullt af
cevintýrum. Hann dáist að ýmsu og undr-
ast margt, sem síðar verður að hversdags-
9
Vl IBIMAÐURINN