Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Blaðsíða 16

smyrli. Eftir að hafa rifjað upp ýmislegt
af þessu tagi, nefndi ég Hvalvatnið, þar
sent Gísli veiddi fyrstu silungana sína.
Svo færði é<í mis' austur að eftirlætis vatn-
inu okkar, fjallavatninu fagra við mynni
Kaldadals, og reyndi að lýsa því og um-
liverfi þess, eins og það blasir fegurst við,
í sumarskrúða. — Lómahjónin dýfa nefj-
unum í glampandi vatnsflötinn. Silung-
ar vaka; skvettur og sporðaköst út um
allt vatn. — Við þyrftum að eiga bát á
vatninu! Útbúa naust handa lionum á
afviknum stað, og geyma liann þar! —
Gísli smáréttist í sætinu, en er liér var
komið brá hann hendinni ofan í vasa
sinn og dró upp nýja Masta-pípu. Hann
leit eins og afsakandi til mín um leið;
kvaðst hafa verið með hana í vasanum
nokkra daga en ekki snert á lienni. Nú
ætlaði hann að fresta því til hausts að
fara í bindindi. í pípureyk, svo varla sá
handaskil, voru nú áætlanir gerðar og á-
kvörðun tekin, um að liafa bát með sér
upp á vatn að sumri. — Lítill ellibragur
var á Gísla er hann kvaddi mig þetta
kvöld; hann var léttur í spori, og pípan
á sínum stað!
Mánuðirnir liðu, og síðla kvölds 2.
ágúst, á frídegi verzlunarmanna, vorum
við komnir með bátinn og allt okkar haf-
urtask að læknum, sem rennur í vatnið
að sunnanverðu. Lengra varð ekki kom-
izt á bíl. Farkostinn, gamlan pramrna af
niinni tegundinni, hafði Gísli kríað út
úr norskum skipstjóra. Með okkur í för-
inni var ungur prentnemi, sem Gísli
þekkti. Átti hann að stýra bílnum um
hina viðsjálu fjallvegi og hjálpa okkur
að koma prammanum niður á vatn. Gegn
þessu áttum við svo að kenna honum að
veiða á stöng. Þetta var fyrsta veiðiferðin
lians. Við höfðum gert ráð fyrir að fleyta
mætti prammanum niður lækinn, en á
því reyndust engin tök. Urðum því að
draga hann og bera um tveggja kílómetra
leið, og vorum að niðurlotum komnir, er
við loks náðum áfangastað. Svo varð einn-
ig að hafa hraðann á, því bleikjan tekur
bezt á morgnana. Það stóð líka heima!
IJm það leyti, er sólin gyllti efstu heiðar-
brúnirnar, flaut pramminn á vatninu.
Hann var óvenju hár til stafns og skuts
eins og gömlu freigáturnar. Jusum við
hann vatni og gáfum lionum nafnið
,,Viktoría“, eftir flaggskipi Nelsons. Við
efuðumst ekki um að hann ætti eftir að
færa okkur marga veiðisigra. Gísli settist
í skut., eins og líka sjálfsagt var, liann
var „reiðarinn" og auk þess gamall for-
maður. Við rerum svo meðfram landi,
aftur og fram, en urðum ekki varir.
Kenndum logninu urn. Vatnið var eins
og spegill. Er komið var á móts við hötð-
ann, sem skagar út í vatnið, settum við
Gísla á land. Hann kvartaði undan ríg í
baki og kvaðst þurfa að rétta úr sér. Eg
var nú orðinn hæstráðandi, og ákvað að
reyna dýpra, ef þar kynni að vera meira
að hafa. Urriði er enginn í vatninu; að-
eins bleikja. Þær geta orðnið býsna væn-
ar. Ég valdi bezta bleikjuspóninn, lét
fara vel um mig, og sagði prentnemanum
að róa út frá landi í stefnu er ég tiltók.
Okkur höfðu verið gefnar þær upplýsing-
ar, að efstu bæirnir ættu veiðirétt að
vestanverðu, út í mitt vatn. Hitt væri af-
réttur, þar sem öllurn væri heimilt að
veiða. Vissara var samt að fara varlega,
það er annað en gaman að vera staðinn
að ólöglegum veiðum! Sjálfur hef ég
12
Veiðimaðurinn