Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Blaðsíða 17

tvisvar lent í því, en slapp með áminn-
ingu bæði skiptin; fyrra skiptið í Varmá
í Ölfusi, hið síðara í Soginu. Ég hafði þá
leyfi frá Syðri-Brún. Var korninn niður
fyrir Sakkarhólma, að Markarlæknum.
Þar tekur Ásgarðsland við. Alllangt uppi
í fjalli var fólk við heyskap. Af einhverri
rælni fór ég yfir lækinn, heyri skvarnp
og sé hringi eftir stóran fisk. Áköf löngun
greip mig að renna þarna, en ég stóðst
freistinguna, óð yfir lækinn aftur, kastaði
langt út í strauminn og gaf út langa línu.
Ég liafði staðið þarna lengi nokkuð, er
maður spratt upp gegnt mér svo skyndi-
lega, að mér hrá. Hann spurði: „Hvur
hefur leyft þér að veiða hérna?“ Ég kvaðst
hafa leyfi frá Syðri-Brú. „Þú ert ekki að
veiða í Syðri-Brtiar landi“, sagði liann.
Ég kvaðst ekki vita betur en ég stæði í
landi Syðri-Brúar. Þá sagði maðurinn:
„Já, þú ert í Syðri-Brúar landi, en maðk-
urinn er í Silla landi“. Ég varð að viður-
kenna, að þeir í Ásgarði hlytu að eiga þá
fiska, sem lægju fyrir þeirra landi, svo ég
haðst afsökunar og hætti að veiða þarna!
Við vorum komnir út undir mitt
vatn, er stærðar hleikja hljóp á hjá mér.
Stöngin hognaði og félagi minn æpti upp
af fögnuði. En ánægjan varð skammvinn.
Illa mun hafa staðið í bleikjunni; hún
sneri sig af. 1 því varð mér litið yfir vatn-
ið og sé hát við landið hinu megin. Hann
virtist taka stefnu á okkur. Við snerum
við og héldum hægt undan, með spón-
inn í eftirdragi. Ég leit um öxl, svo lítið
bar á. Báturinn nálgaðist óðum. Þrír eða
fjórir voru undir árum. Þeir reru eins og
þeir ættu lífið að leysa. Einn stóð frammí
og veifaði öllum öngum. Það gat verið
varhugavert að espa mennina upp með
því að virða köll þeirra að vettugi. Hins
vegar var ég sannfærður um að við höfð,
um aldrei farið inn fyrir línuna. Þó gat
hafa virzt svo úr landi; félagi minn kunni
illa áralagið og við höfðum farið marga
króka. Áraskellirnir nálguðust óðum. Ég
hafði enn ekki gert upp við mig hvað
gera skyldi, er gripið var þéttingsfast í
horðstokkinn fyrir aftan mig. Um leið var
sagt nteð þjósti: „Erúð þið vitlausir?“
Ég sneri mér hægt við og sá framan í
reiðan sveitamann. Undir árum sátu þrír
vasklegir náungar, móðir og sveittir. Mér
fannst spurningin móðgandi, svo ég lét
henni ósvarað. Heimsktdeg var hún líka,
því vitlausir menn viðurkenna aldrei að
þeir séu vitlausir. Þá sagði hann að við
hefðum reynt að komast undan; og svo
kont „rothöggið": Hann kvaðst einn hafa
umráð yfir þesstt vatni og leyfði engum
að hafa hát á því. Eitthvað mun það þó
hafa verið í fari okkar, sem olli því, að
honum rann reiðin. Við áræddum því að
skýra honum frá, að bátseigandinn væri
í landi, og spurðum hvort hann vildi ekki
hafa tal af honum. Hann kvaðst ekki geta
snúizt í því að leita hann uppi, en
pramminn yrði að fara af vatninu; við
yrðum að sjá um það. Svo ýtti hann
13
Veiðimaðurinn