Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Qupperneq 22

vara sig, ef hann vildi halda tigninni, sem
veiðikóngur þetta árið.
Við héldum nú heim í veiðihúsið. Þar
var lax á borðum, því ekki ltafði Halldóri
burgðizt bogalistin að veiða í matinn.
Hafði hann fengið 3 fiska í Kistunum.
Guðni horfir sccll á rnorgunveiðina.
Ljósm. Halldór Þórðarson.
Þegar sezt var að borðum dró Guðni
upp flösku forkunnarfríða, til að skála
fyrir veiðinni. Sagði hann innihaldið
vera laxavatn, og þannig tilkomið að lax
ar þeir, sem ekki komust í skjóðuna til fé-
laga sinna, hefðu grátið fögrum fárum,
en Guðni kvaðst hafa haft með sér trekt
og flösku og safnað tárunum saman.
Eftir matinn hvíldum við okkur til
kl. 3, en þá fórum við Halldór fram á
Núpseyrar. Ekki var fiskur kominn þang-
að, en Halldór fékk fisk í Núpsfossum á
heimleiðinni. Við hitturn bónda þarna
úr dalnum á förnum vegi og ræddum við
hann langa st'.und um landsins gagn og
nauðsynjar. Var hann mjög á rnóti öllum
stjórnarvöldum og reglugerðum. Kvað
bændum meinað að fá sér lax í matinn,
þó hungur væri fyrir dyrum, og jafnvel
væri búið að friða mink og tófu og önnur
skaðræðiskvikindi.Væri stefnivargur mik-
ill af þeim þarna í dalnum og hart undir
að búa. Heim í veiðihús vorum við
komnir kl. 10 um kvöldið. Guðni hafði
þá leitað Miðfjarðará alla til sjávar, en
hvergi séð fisk, enda var hann búinn að
vinna fyrir sér með morgunveiðinni þann
daginn.
Þegar við höfðum matast var ákveðið
að fara í refaleit til styrktar búskap þeirra
Miðfirðins;a. Guðni laeði til bifreið o<>
var stýrimaður, en við Halldór vorum í
stórskotaliðinu. Okurn við nú fram með
Núpsá, var stanzað öðru hvoru og gaggað
móti tunglinu. Var það mitt verk að
kalla á tófuna og fékk ég lítilsháttar laxa-
vatn til að liðka raddböndin. Ekki vildi
rebbi svara, því ég hef sennilega ekki náð
norðlenzkunni nógu vel. En við urðum
brátt varir við það af fuglinum, að refur
var á ferð austan Núpsár og stefndi í
norður í áttina að Austurárgljúfri. Okurn
við því austur yfir Núpsána að sunnan-
verðu. Fengum við skolla þar milli okk-
ar og árinnar. Halldór hljóp nú úr bíln-
um við hól nokkurn, þar sem vígi var
gott, en við Guðni vorum i bílnum og
áttum að gæta þess að rebbi slyppi ekki
yfir veginn. Eftir stutta stund glumdi við
skot, og brátt, kom Halldór skálmandi
með riffilinn í annarri hendinni, en ref-
inn í hinni. Þegar hann var kominn í
kallfæri heyrðum við hann hrópa: „Ja,
þetta er nú líf drengir“. Raunar var það
nú dauði fyrir refinn og sýnir það bezt,
að ekki er sama frá hvaða sjónarmiði
rnálin eru skoðuð. Það var nú orðið álið-
ið kvölds, svo við héldum lieim í háttinn.
Þurftum líka að sofa fyrir erfiði næsta
dags.
18
Vkiðimaðurinn