Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Side 25

uránni, en missti tvo. Það var einhver
ólund í veiðigyðjunni \ ið liann líka, en
\ ið mig gerði hún ekki endasleppt að
þessu sinni, þótt lnin léti ekki dátt við
mig í fyrstu. Og margar ógleymanlegar
ánægjustundir á ég henni að þakka bæði
upp til fjalla og fram til dala, livort sem
leikurinn hefur staðið við lágfótu eða lax
í straumi. Annars skiptir nri aflamagn-
ið kannske minnstu máli í slíkum
veiðiferðum sem þessari, liitt er miklu
meira virði, að dvelja um stund með
góðum félögum, á fögrum stað, fjarri á-
hyggjum og hversdagsleik hins daglega
lífs. Nú var veiðitími okkar þrotinn, og
\ ið urðum að láta hendur standa fram úr
ermum við að búa okkur af stað heitn-
leiðis og rýma fyrir nýjum mönnum við
ána, þótt við hefðum gjarna viljað dvelja
þarna nakkra daga til viðbótar. F.n við
erttm strax farnir að hlakka ti! að koma á
þessar slóðir að sumri, ef guð og lttkk-
an leyfa það. Og kannske er það einhver
okkar, sem á eftir að ná honum á land,
draumalaxinum stóra, sem hingað til
ltefur slitið allar línur og svo margir
veiðimenn ltafa misst. Hver veit?
Hún gerði allt öfugt.
KONA var að konia heim úi veiðiferð með bónda
sínum og nágrannakonan spurði hana, hvernig
henni hefði gengið. Hún svaraði:
„Ég gerði allt öfugt við bað sem cg átti að gera:
„Eg taiaði of hátt. Ég fór of langt fram á bakkann.
Ég kastaði beitunni of þjösnalega í vatnið. Ég dró
færið of snemma inn. Ég notaði ranga beitu og
— ég veiddi meira en hann!“
Um aflakóng.
Þótt drnar renni upp í móti
eða leynist niðri í grjóti,
eldfjöll spúi ösku og sóti
ekki er Dóra veiðifátt.
Það er eins og að hann hljóti
alltaf nýjan happadrátt.
Hvar sem Halldór fer með fljóti
frer hann lax i slraumaróti,
fáir held ég firðar njóti
fremur veiðigœfunnar.
Enda’ er hún með ýmsu móti,
— ósköp litil sumstaðar.
Heyrist tófa gagga i grjóti
gæsin fljúgi sólu móti
er þá liklegt að hann skjóti,
eitthvað mundi liggja þar,
eða kannski að hann þjóti
upþ í fjöll til rjúpunnar.
Og að síðustu þessi fróma ósk og fyr-
irbæn:
Veiðilánið vel þér endist,
verði sama hvert þú hendist
alltaf hjá þér laxinn lendist,
langi þig að veiða hann.
Gæsin til þin gráa sendist,
gómaðu margan ropkerann.
Dcs. 1958
./• Ögm.
Veiðimaðurinn
21