Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Qupperneq 27

SALAR:
ÉG LÁ á raaganum á bryggjunni og
dorgaði frá því ég fyrst man eftir mér.
Bryggjan hafði ótrúlegt aðdráttarafl, og
ætíð var mín leitað þar fvrst, þegar ég
átti eitthvað að gera. F.g man mörg skipt-
in, er ég var dreginn þaðan nauðugur,
eltir að hafa séð marga væna. Þá var sárt
að þurfa að gegna ómerkilegum sendi-
ferðum. Oft var mikið af silungi við
bryggjuna, bæði smáum og stórum. Fvrst
á vorin komu þeir vænu. Hægt komu
Jieir inn með fjörunum, og höfðu alltaf
nokkra viðdvöl við bryggjuna, jrví þar
var nóg æti. Fiskibátar settu þar afla sinn
á land, svo að blóðlifrar, síldarbeitur og
annar úrgangur var þar jafnan á botnin-
um. Ég man eftir, að við sáum oft sömu
silungana við bryggjuna dögum sarnan.
Þeir þekktust á gömlum meiðslum, eða
þá að rilið hafði verið út úr jæiin. Oft
enduðu þessir kunningjar svo líf sitt á
öngli einhvers drengjanna á bryggjunni.
Bleikjan tók bezt með aðfallinu, sér-
staklega ef svo stóð á, að það var snemma
Minningar
frá
bryggjnnni.
morguns, eða seint að kvöldi. Gaman var
að virða fyrir sér háttu silungsins. Flestir
höguðu sér injög svipað við bryggjuna.
Þeir byrjuðu á að synda marga stóra
liringi kringum niðurfallið frá bátumun
og litu forvitnislega til þeirra, sem voru
að gæða sér á ætinu. Skyndilega komu
Jieir svo og syntu hart yfir staðinn, og
renndu sér oft svo sá í kviðinn. Þegar
þeim sýndist svo að allt væri með felldu,
komu þeir mjög hægt í áttina. Oft stönz-
uðu Jreir lengi og athuguðu minnstu
hreyfingu. Þá var nú betra að liggja
kyrr á bryggjunni. Margsinnis gramdist
okkur við þá fullorðnu, sem endilega
þurftu að ganga um bryggjuna, þegar
svona stóð á, án þess að skeyta um okkar
uss og aðvaranir.
Innan um góðgætið á botninum lagði
s\o lítill drengur agnið sitt. Línan var
bara venjulegt snæri og þorskaöngull á
endanum. Oftast var beitan lifur eða
hjarta úr þorski, eða þá síldarbeita — allt
eftir hvað hann át í hvert skipti, en miklu
Veiðimaðurinn
23