Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Qupperneq 32

Margt getur skeð
á veiðum.
Eftir HaraldL Jónsson.
BÍLLINN rann þægilega eftir nokkuð
bugðóttum veginum; inni í honum var
lilýtt og notalegt, þótt norðan strekking-
urinn andaði svalt, úti fyrir.
Þrír veiðifélagar voru þarna á ferð,
vongóðir um að nú yrði hepjmin með
þeim og áin gjöful á þann silfraða.
Þeir félagarnir höfðu verið að spjalla
um ýmislegt, sem fyrir þá hafði komið í
liðnum veiðiferðum, eins og títt er um
áhugamenn fyrir þeirri íþrótt, en nú sátu
þeir þögulir um stund, því hugurinn
dvaldi við þær mörgu sælustundir, sem
fortíðin hafði af mildi sinni úthlutað
þeim í skauti náttúrunnar, þegar línan
þaut með leifturhraða út af hjólinu og
stöngin lék í höndunum með sitt fjað-
urmagnaða sveigjuþol. Stundum verða
nú samt vonbrigðin ánægjunni yfirsterk-
ari í bili, en því er bezt fyrir alla veiði-
menn að gleynra. Til eru þó þeir atburðir
frá þessum dögum, sem alltaf skjóta upp
kollinum, og fyrir getur komið að þeir
verði dálítið broslegir eftir á, þó annað
sé efst í liuga meðan þeir gerast, og nú
kom einmitt dálítið bros fram á varir
Dúlla um leið og lrann segir:
Heyrið þið strákar, ég hef víst aldrei
sagt ykkur af minni eftirminnilegustu
veiðiferð".
„Nei, ætli það“, sögðu þá hinir í einu
liljóði.
„ Jæja, það er þá bezt að ég segi ykkur
liana, en þið megið ekki taka fram í fyrir
mér á meðan“.
Því lofuðu þeir hátíðlega.
„Ég var, eins og þið þekkið, léttur á
mér til gangs þegar hugurinn var þrung-
inn veiðivon, og kannske hefur þá stund-
um kappið orðið forsjánni yfirsterkara,
því ekki líkaði mér vel að aðrir yrðu á
undan mér að veiðistöðunum, enda var
ég oft fengsælli en félagar mínir á þeim
árum, sem þessi saga gerðist.
Við vorum fjórir saman og höfðum
þriggja daga leyfi, en ekki man ég glöggt,
hvað veiðin var orðin mikil annan dag-
inn, þegar óhappið vildi til, en hitt er
28
VF.IÐIMADURINN