Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Qupperneq 35

og ekki reyni ég annað agn, þegar lík-
nrnar ern svona sterkar með henni.
Meðan ég er að hngsa nm, hvaða fluga
mnni heppilegnst, verðnr mér litið npp
á brekkubrúnina og sé þá hvar stangar-
topp ber við loft méð reglubundnum
hreyfingum, senr bentu ótvírætt á nær-
veru félaga minna.
Nú var ekki eftir neinu að bíða lengur.
Þegar ég var búinn að ganga vel frá flug-
unni með viðeigandi hnútum, en það var
Black-doctor, no. 4, byrjaði ég að kasta,
í fyrstu dálítið fumkennt, en loks náðist
gott kast út á strenginn, þar sem ég ósk-
aði mér helzt að flugan snerti vatnið, og
það var ekki að sökum að spyrja: Boða-
föll, hringiða — og sporður kom upp úr
vatninu, ja, sá var nú ekki lítill!
Þetta skeði allt í einni svipan, en hjart-
að tók snöggan kipp um leið og stöngin
svignaði í höndum rnínum og nokkur vöf
runnu með leifturhraða út af hjólinu,
því laxinn kafaði fyrst til botns og sveim-
aði þar andartak, en síðan hófst hinn
eftirsótti leikur veiðimannsins, og þá
flaug mér þetta í hug:
Árbúinn teygir sitt örlaga haft,
að engu má kunninginn hrapa.
í vörnina leggur hann knálegan kraft.
Það kostar nú lífið að tapa.
Ég fór nú að þoka mér nær klettinum
fyrir neðan mig, því ekki var hægt að
landa annars staðar en á eyrinni fyrir
neðan hann, og allra sízt svona stórfiski.
Nú fór liann að láta sér hægara, eftir
fyrstu rokurnar, synti aðeins aftur og
fram með þungum átökum, niður við
botn, en það var engu líkara en hann
fylgdist með (illum mínum hreyfingum
t'.g hefði í huga einhverja hnitmiðaða á-
kvörðun, því þegar ég var farinn að fikra
mig áfram framan í þessum illfæra kletti,
fór liann að ókyrrast, á ný, tók strikið upp
fyrir liylinn, í strenginn þar sem félagar
lians voru. Það var alveg augsýnilegt, að
ekki átti ég að fá næði til að komast á-
fram, því liann sneri á augabragði við og
þaut sent kólfi væri skotið niður allan
hyl, og framhjá mér fór hann þar sem
ég stóð í sjálfheldu og réði ekki neitt við
neitt. Ég reyndi eftir mætti að vinda inn
á hjólið, en línan var þó æði mikið slök.
Allt í einu strekkist á henni með jötun-
afli, og um leið stökk þessi líka litli bolti
með miklum látum hátt upp úr vatninu.
Mér kom ekki til hugar að sleppa
stönginni til að verjast falli, en í angist
minni hrópaði ég: Hjálp! hjálp! um leið
og ég missti jafnvægið á þessari litlu
klettanybbu, sem rétt var hægt að tylla
á tánni og steyptist beint á hausinn í liyl-
inn. Þó að ég sykki dýpra og dýpra
hreyfði ég mig ekki strax, og þar sem
flestir liafa talið mig sæmilega góðan
sundmann, þá virtist nú hættan ekki
svo mikil, en það var eins og ólánið með
öll sín vélabrögð elti mig í dag, Jrví þó
að mér yrði það ekki ljóst fvrr en eftir
á, þá hafði línan af einhverjum ástæðum
dregist til muna út af hjólinu við fallið,
kannski af snertingu við klettana eða
ólátum fiskjarins, og það var einmitt um
leið og ég byrjaði sundið að eitthvað
vafðist utan um mig og hertist snöggt
að báðum fótum mínum.
Nú var útlitið orðið ljótt fyrir mér og
mikil alvara á ferðum, þar sem leikurinn
liafði í einni svipan algjörlega snúizt \ið.
Þó að ég buslaði með báðurn höndum
Veidimaðurinn
31