Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Qupperneq 42

tilbúið og ekkert eftir nema koma sér a£
stað. Fékk ég mér góðan teig úr vasa-
fleygnum, skálaði fyrir veiðigyðjunni og
vonaði að hún yrði mér hliðholl í þess-
ari ferð, eins og stundum áður.
Eg labbaði nú lit á þjóðveginn og
fylgdi honum nokkurn spöi og beygði
síðan niður í móana. Nú fór ég að læð-
ast, sjálfsagt að fara varlega, það borg-
ar sig alltaf bezt, eða svo liefir mér reynst.
Þegar að ánni kom fór ég strax að beita
og beitti vel, stórum og feitum maðki.
Það þurfti nokkuð langt kast til þess að
ná á staðinn, sem ég hafði mesta trú á,
en ég vildi helzt ekki fara að busla í
ánni að óþörfu. Fyrsta kastið tókst vel,
beitan kom niður á réttum stað, hún
barst með straumnum í boga þangað til
hún kom upp að bakkanum, sem ég stóð
;í, en talsvert neðar. Annað kastið fór eins
— en í þriðja kastinu tók hann! Jú, það
var ekki um að villast, hann var á. Nú
fór um mig þessi dásamlega kennd, sem
allir veiðimenn Jjekkja og verða varir við,
Jregar fiskur er á. Nú l>yrjaði spenningur-
inn \ ið að Jrreyt’ann. Þetta virtist vera
sæmilegur fiskur, el'tir átökunum að
dæma. Eg stritaði við að ná lionum úr
hylnum sem fyrst, svo liann skyldi ekki
styggja hina, ef einhverjir væru. Það gekk
vel að þreyta hann. Hann stökk ekki
nema einu sinni og J)á var ég búinn að
þvæla honum nokkuð frá hylnum. Það
tókst vel að landa. Þetta var ca. 10 pd.
lax, nokkuð leginn. Hann hafði tekið
illa, krekjan var föst í öðru kjaftvikinu.
Eftir viðureignina hvíldi ég mig góða
stund, vildi láta komast góða kyrrð á, áð-
ur en næsta „törn“ byrjaði. Strax og ég
byrjaði að kasta aftur var hann á í fvrsta
38
kasti. Svona hélt leikurinn, með stuttum
hléum, áfram til kl. ca. 19,30 um kvöldið,
þá liætti ég. Alltaf var fiskur á í fyrsta,
öðru eða þriðja kasti. Ég var orðinn liarð-
ánægður, lánið hafði leikið við mig. Þeg-
ar ég hætti lágu 9 laxar á bakkanum, frá
5—12 pd. Flestir voru 8—10 pd. Ég fór nú
að liyggja til lieimferðar, ekki gat ég bor-
ið fiskinn með mér svo ég varð að fara
heim að bænum og fá bíl. Þegar ég kom
í hlaðið var sonur bóndans að leggja at
stað á bílnum til áð vitja um mig. Hanu
spurði um veiðina og ætlaði varla að trúa
sögu minni, því hann sagði að þeir hefðu
talið mjög litlar líkur til þess að nokkur
veiði yrði. Við ókum af stað og eftir ör-
litla stund bað ég hann að stanza. Hann
spurði „til hvers“, en ég sagði að fiskur-
inn væri hér beint fyrir neðan, við ána.
„Já, þú varst heppinn að hitta mig, því
annars liefði ég ekið beint frarn áð brú
eða ennþá lengra fram í dal“. Þegar hann
sá laxaröðina varð hann liiminlifandi og
óskaði nrér til hamingju með veiðina.
Allir voru Jressir laxar nokkuð legnir
nerna tveir, en þeir voru þeir einu sem
kokgleyptu, í hinum öllum var krókur-
inn fastur í kjaftvikinu. Þetta hafði
verið skemmtilegur dagur, mér fannst
lrann líkastur deginum, er ég var á veið-
um með einum félaga mínum, mjög góð-
uin veiðimanni, og hann fékk þá tvo
laxa í einu á sama færið. Hafði tvær
ílugur á. En Jrað er nú önnur saga.
Daginn eftir, sunnudag, fór sonur
bóndans með mér. Við fengum tvo laxa.
Hann fékk einn frarn við brú, en ég
fékk minn á sama stað og daginn áður.
Næsta dag setti ég í þann ,,stóra“, sem ég
miissti. Það var nú karl í krapinu. Hann
Vjíiðimaðurinn