Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Qupperneq 52

pum — pum — pum — barst margar mílur
gegnum kyrrt loftið. Síðan gægðist rauð-
gul sólarkringlan upp fyrir sjóndeildar-
hringinn og á sömu stundu logaði öll
lrlíðin í geislaflóði.
Morgunsvali indverskra sumardaga
varir skannna stund, og þegar sólin
liækkaði á lofti stóð ég upp og fór að
hugsa um morgunbaðið. Um leið og ég
sneri mér við, Iteyrði ég hræðsluhljóð
páhanans „tok — tok — tok! Ég gægð-
ist út yfir veginn og sá þá, að fuglarnir,
senr rétt áður höfðu verið að kroppa
þarna í mestu makindum, þutu nú á
harða spretti eftir hlíðinni og einn eða
tveir hófu sig til flugs og flögruðu þung-
lamalega burt. í sömu svifum mátti
greina svarta þúst í grasinu fyrir neðan
— það var vafalaust hýena, sem var kom-
in á kreik úr náttbóli sínu. Ég fleygði
vindlingnum, greip kíkinn og beindi
honum á bröndótt bak dýrsins um leið og
það hvarf inn í runna.
Hálfri klukkustund síðar sat ég á kletti
og beið færis, með byssu í liönd, en þótt
felustaðirnir væru ekki ntargir á þessu
litla svæði, var ekkert pardusdýr sjáan-
legt mannlegum augum.
Við rannsökuðum hvern krók og kima
vandlega, hvað eftir annað, en urðuni
einskis vísari. Dýrið hlýtur að hafa fund-
ið eitthvert fylgsni, sent hvorki við né
heimamenn þekktum. Langt hafði það
samt ekki farið, því geit, sem skilin var
eftir sem agn, var drepin og etin nóttina
eftir. Enn var leitað, en árangurslaust.
Næstu nótt lá ég á í kænlega gerðu
skotmannsfylgsni og nýtt agn jarmaði
mjög freistandi þar rétt hjá; en þótt ný
spor dýrsins væru ótvíræð sönnun þess,
að það væri enn að snuðra þarna í hlíð-
inni, var öll ntín fyrirhöfn gersamlega
unnin fyrir gýg.
Þegar hér var komið sögu mundi ég
allt í einu eftir kistunni, sem mér liafði
ekki dottið í hug svo lengi.
Ég hafði heitið sjálfum mér því bros-
andi, að nota fyrsta tækifærið sem gæfist,
til þess að prófa hinn dularfulla kraft
liennar, og nú var það tækifæri komið.
Að sönnu varð ég að gera tilraunina á
pardusdýri, en mér þótti sennilegt að
minni dýrin af kattaættinni myndu
svara hinum undarlegu áhrifum, sem
áttu áð streyma frá Jhápoo, á svipaðan
hátt og stórvaxnari frændur þeirra. Tal-
an — finnn khandis — var hér um bil
fyllt, eftir því sem mér hafði skilist, og
væru þær ótrúlegu bendingar, sem Mull-
igatawny gamli bafði gefið mér, á ein-
hverjum rökum reistar, gat ég ímyndað
mér að einhver undur og stórmerki hlytu
að gerast, þegar ég losnaði við ábyrgð
mína og hinum þolinmóða íbúa kopar-
spengdu kistunnar yrði, að heiti sínu
efndu, kippt inn í sín eigin og Gónd-
ættflokksins eilífu sæluheimkynni, af
lagnandi fylkingu léttstígra og fótfrárra
ijalla- og frumskógaanda. Framh.
Hinn rétti andi.
SÚ saga er sögð um prest einn, að hanu liafði
svo gaman af fuglaskyttiríi, að sóknarbörnum liatis
þótti þessi ntikli veiðiáhugi fara í bága við kenni-
mannsstarfið. Þegar biskupinn kom í tiæstu yfirreið
cr sagt að présturinn hafi leitað álits hans í ntál-
inu og biskupinn svarað:
„Ég tel nú að það mundi vera meir i anda
postulanna, að þú breyttir til og færir að veiða
vatnafiska".
48
Veiðimaðurin.n