Landsfundur Sjálfstæðisflokksins - 01.12.1945, Blaðsíða 24

ar, er í nafni þingræðis og lýðræðis krafðist endur-
heimt fulls, forns frelsis, leyst sjálft sig upp í inn-
byrðis fjandsamlega flokka í stað þess að sameinast
sem einn maður um sjálfstæðismálið, heldur reis og
úlfúðin svo hátt, að þingið sveik sína helgustu skyldu
um myndun þingræðisstjórnar. Og eigi aðeins sat
þessi árin óþingræðisleg utanþingsstjórn að völdum,
heldur skipaði og forsæti hennar maður, sem þrátt
fyrir vammleysi og heiðarleik í hvívetna, þó hafði
sýnt áhugaleysi fyrir endurreisn lýðveldisins, aðeins
fáum dögum áður en hann tók við stjórnartaumun-
um. Ofan á þetta bættist svo, að kunnir utanþings-
menn börðust gegn málinu og jafnvel sjálft Alþingi
lét sundurþykkjuna ná einnig til sjálfstæðismálsins,
og logaði þó undir meir en upp úr gaus.
Við þessar ytri aðstæður átti hinn nýji frelsis-
dagur að renna, eða í þeim að byrgjast um ófyrir-
sjáanlega framtíð.
Þannig stóðu sakir, þegar Alþingi íslendinga allt
í einu á elleftu stundu skildi sinn vitjunartíma,
felldi niður allan ágreining, tók höndum saman um
lausn málsins og hóf með því sjálft sig úr dýpstu
niðurlægingu til fyllstu virðingar.
Og þjóðin lét ekki á sér standa, heldur fylgdi nú
svo fast á eftir, að þess munu engin dæmi í lýðfrjálsu
landi.
Allt er þetta meira ánægjuefni en orð fá lýst. Is-
lendingum tókst á síðustu stundu að sanna, að þeir
setja frelsið ofar öllu öðru. Þeir sýndu, að enda þótt
þeir séu sjálfum sér sundurþykkir um allt annað,
stóð þjóðin nær sem einn maður um frelsi sitt. Á
þennan glæsileik fellur enginn skuggi, þótt vitað sé,
22