Iðjuþjálfinn - 2022, Blaðsíða 8

Iðjuþjálfinn I Fagblað iðjuþjálfa8
í sameiningu að halda eingöngu vinnustofunum opnum og
bjóða upp á iðjuþjálfun þar. Dýrin voru send í Kattholt og á
aðra staði og ég fór í smá fýlu og það varð til þess að mig fór
að vanta frekari áskoranir, því ég þrífst á því að vinna í fram-
sæknum verkefnum og koma þeim á koppinn,“ útskýrir Kristín.
„Ég elskaði þó þennan tíma sem ég var að vinna á Skógarbæ
og Víðinesi og náði að þróa margt sem enn er nýtt og það
gleður alltaf hjarta mitt að sjá t.d. spurningaskemað sem ég
bjó til og kallast Æviágrip enn vera notað og enn betra var
þegar ég var í doktorsnámi í öldrunarfræðum að sjá að það er
notað sem kennslugagn hjá félagsráðgjöfum,“ bætir hún við.
Þrettán viðburðarík ár hjá LSH
Kristín fór að hugsa sér til hreyfings og tók árið 2001 við stöðu
yfiriðjuþjálfa á Landspítalanum í Fossvogi og síðar bættist
Hringbrautin (bráðaþjónustan) við. „Þar var auðvitað allt
annað landslag og aðrar áskoranir og þar voru þegar mest
lét held ég 15 eða 20 iðjuþjálfar og mikil þverfagleg samvinna.
Ég tók við stöðunni rétt eftir að Borgarspítalinn sameinaðist
Sjúkrahúsi Reykjavíkur og fljótlega eftir að ég byrjaði urðum
við Landspítali Háskólasjúkrahús. Ég var á LSH í 13 mjög
skemmtileg ár. 50% af stöðunni var klínísk vinna með skjól-
stæðingum, restin var stjórnun, klínísk þróun og fjárhagsleg
ábyrgð á rekstri deildanna. Í mínu
klíníska starfi starfaði ég mest á
taugalækningadeildinni og var t.d. Í
MND-teymi LSH í 11 ár, ég var mikið
á öldrunardeildinni sem og lungna-
deildinni og gjörgæslu,“ útskýrir hún.
Kristín segir það hafa verið eilífa
baráttu að koma að góðum mat-
stækjum á öldrunardeildinni. „Sjáðu
til, þarna ferðu inn í stórt batterí
sem að byggir á því raunverulega
að það er alltaf verið að reyna að
útskrifa fólk eins hratt og mögulegt
er og í raun og veru stanslaust að
meta hjúkrunarþyngd og þörf fyrir heimahjúkrun. Á LSH var
notaður Bartel ADL Index og MMSE saman inni á öldrunar-
deildunum. Við iðjuþjálfarnir vorum alltaf að benda á að þetta
væri kannski ekki alveg optimalt og að það væru til önnur og
líklega betri matstæki til að meta iðjufærni – en þetta snýst um
hraða, því miður. Ég náði að senda eiginlega alla á A-one nám-
skeið og þegar við gátum þá reyndum við að nota það en það
skildi það enginn, menn vilja bara fá sínar tölur og útreikninga
frá færnimötunum. Við gerðum okkar besta iðjurnar og vorum
þér að segja orðnar ansi lunknar í að fá lækna og hjúkrunar-
fólk til að lesa vel samantektina okkar í sjúkraskránni. Annað
matstæki sem við reyndum að nýta okkur var Loewenstein
Occupational Therapy Cognitive Assessment (LOTCA) og svo
nýttum við okkur AMPS,“ lýsir Kristín.
Sömuleiðis hafi tímaskortur verið
vandamál. „Það er ekki tími til þess
að vinna vel og þetta er eilíf frústra-
sjón, því að maður tekur starfið sitt
svo alvarlega sem iðjuþjálfi og vill
virkilega gera sitt allra besta en þú
hefur kannski bara tímaramma sem
eru hálfur dagur eða einn dagur og
það er alltaf verið að finna leiðir til
þess að útskrifa fólk. Eilíf pressa og
alltaf þessi upplifun að þú sért raun-
verulega bara að fleyta skánina ofan
af grautnum. Engu að síður þori ég
að lofa að við gerðum okkar besta,
ég var alltaf með algjörlega frábært
starfsfólk mér við hlið sem lagði sig allt fram og vann undir
erfiðum kringumstæðum. Toppfólk allt sem eitt. Annað sem
gerði starfið gott var að það var almennt borin mjög mikil
virðing fyrir okkar störfum sem iðjuþjálfi og við útskriftir var
okkar mat þungamiðjan í að útskrift færi fram. „Hvað segir
Hverjar eru helstu
áskoranirnar í þínu starfi?
„Mestu áskoranirnar eru að fá fólk
til að hlusta, taka inn og trúa á að
þróun leiðir oftast til einhvers betra.
Fólk á það til að festast í viðjum
vanans og vera alveg þversum þegar
breytingar eru framundan.
Svo að reynsla mín við að nýta mér
tæki breytingastjórnunar nýtast
ágætlega hér.“