Kraftur - 2023, Side 32

B
ls
.3
2
Kraftur
Listin að
deyja og
að tala um
dauðann
Grein - Laila Sæunn Pétursdóttir
B
ls
.3
2
Það eina sem við vitum fyrir víst eftir að við
fæðumst er að við munum einhvern tímann
deyja. En flest okkar hræðumst við að tala
um dauðann, sér í lagi þegar við vitum
að hann nálgast. Þegar fólk greinist með
lífsógnandi sjúkdóm þá er dauðinn oft nær
þeim í huga en ella.
Kraftur heldur úti hlaðvarpinu „Fokk
ég er með krabbamein“ þar sem talað
er um allt sem viðkemur krabbameini á
mannamáli. Í einum þættinum „Er dauðinn
tabú?“ spjallar Sigríður Þóra Ásgeirsdóttir,
umsjónarmaður hlaðvarpsins, við Rósu
Kristjánsdóttur hjúkrunarfræðing og djákna
á Landspítalanum um dauðann en hún hefur
áralanga reynslu af sálgæslu og við eða í að
styðja við fólk á erfiðum tímum í lífi þeirra.
Undirbúðu þig
Rósa segir það mikilvægt að
undirbúa sig hvort sem maður
er aðstandandi eða sá sem
bíður dauðans. Það þarf að
fara yfir erfðamál, hugsa um
hvernig maður vill láta minnast
sín, hvernig jarðarförin á að
vera og fleira. Þessi umræða
er þörf og að það hjálpi oft
einnig eftirlifendum að kveðja
ef að fólk hefur sjálft t.d. haft
skoðun á hvernig það vilji
hafa jarðarförina sína. Inn á
vefsíðunni www.utfor.is er hægt
að nálgast form sem heitir Hinsta
ósk þar sem viðkomandi getur
komið óskum sínum á framfæri
um skipulag útfara þar sem vilji
hans eyðir óvissu ástvina.
Verum opinská og hlý

„Barn sem glímir við vanda
þarf hlýjan faðm, hlýtt hjarta
og galopin eyru en munnurinn
má gjarnan vera lítill“ eru orð
Sigurðar Pálssonar sem var
prestur í Hallgrímskirkju en þau
eiga alveg eins við um fullorðna
sem börn. Rósa segir mikilvægt
að allir komi að borðinu og
það þurfi að leyfa börnum líka
að vera með og fá að kveðja
en vissulega þurfi að taka tillit
til aldurs þeirra og skilnings.
Hjá djáknum, prestum, ýmsum
ráðgjöfum og Sorgarmiðstöðinni
sé meðal annars hægt að fá ýmis
ráð og handleiðslu um hvernig
best er að bera sig að. Það er
hins vegar nauðsynlegt að loka
ekki á minningar sem að næra
okkur sem best. Það er alltaf sárt
að missa einhvern en ef að við
lokum ekki á tilfinningarnar mun
okkur líða betur þegar líða tekur