Úrval - 01.06.1944, Síða 42

40
ÚRVAL
vera komin til að auka fegurð
sína. Hún óskaði eftir stúlku
sem væri ung og ekki mjög
ófríð, þar sem hún þyrfti ekki
mikillar skreytingar við. f ör-
væntingu sinni lét starfsfólkið
hana taka sér stöðu fyrir fram-
an stóran spegil, og síðan gengu
fylgdarmeyjarnar fram hjá
henni. Hún reyndist sjálf lang-
ljótust af öllum og rauk út
öskuvond yfir því að henni hefði
verið boðnar slíkar ófreskjur.
En smámsaman komust við-
skiptin í fastar skorður. Hver
fyldarmey hafði sína föstu við-
skiptavini, er leituðu til hennar
að jafnaði.
Durandeau var innilega glað-
Ur við tilhugsunina um að hafa
hjálpað mannkyninu til að stíga
stórt spor í framfaraátt.
Eg veit ekki, hvort jafnmikið
tillit hefir verið tekið til fylgd-
armeyjanna og ævikjara þeirra.
Þær hafa átt síhar gleðistundir,
en þær hafa einnig grátið í ein-
rúmi.
Fylgdarmeyjan er ófríð. Hún
er ambátt. Hún þjáist af því að
henni er borgað fyrir að vera
ambátt og ófríð. En á hinn
bóginn er hún vel klædd, kunnar
persónur úr samkvæmislífinu
leiða hana við arma sér, hún
ekur í vögnum, borðar í góðum
veitingahúsum og fer í leikhús
á kvöldin. Hún talar kumpán-
lega við fallegar stúlkur, og
grunnhyggnar manneskjur
halda, að hún tilheyri fína fólk-
inu, sem stundar veðreiðar og
horfir á frumsýningar leik-
húsanna.
Daglangt lifir hún í heimi
fagnaðar og kátínu. Á kvöldin
er hún æst í skapi og grætur.
Hún hefir farið úrfínu fötunum,
sem miðlunarskrifstofan á. Hún
er alein í þakherbergi sínu, og
stendur fyrir framan lítinn
spegil, sem segir henni sannleik-
ann. Ófríðleiki hennar í allri
nekt sinni blasir við og hún
veit, að hún mun aldrei verða
elskuð. Hún, sem hefir það hlut-
verk að vekja ástríður, mun
aldrei vita, hvað það er að vera
kysst.
Ég hefi í þetta sinn ein-
ungis ætlað mér að skýra frá
stofnun miðlunarskrifstofunnar
og gera komandi kynslóðum
kunnugt nafn Durandeaus. Slík-
ir menn sem hann eiga víst
sæti á bekk með sögufrægum
persónum.
Einhvern góðan veðurdag
mun ég ef til vill skrifa „Játn-