Úrval - 01.06.1944, Side 58

56
ÍTRVAL
ert viss um, að ég sé dáinn. Það
gæti aðeins verið dá“ sagði
hann með andköfum „Steve
jarðaðu mig ekki lifandi“.
Rödd hans varð að hvísli.
Estelow lofaði því hátíðlega,
dapur í bragði.
Estelow ritaði ítarlega í dag-
bók sína það sem bar við næstu
daga. Þetta kvöld, meðan
Estelow var að búa til kjöt-
kássu úr síðustu leifunum af
broddgeltinum, skreiddist hinn
veiki vinur hans að borðinu og
dó þar. Estelow þreifaði á
slagæðinni og hlustaði eftir
andardrættinum og komst að
raun um, að maðurinn var
dáinn.
Þegar líkið var farið að
stirðna, sá Estelow að óhætt
mundi að grafa það. Hann gróf
gryfju í stóran skafl, lét líkið
þar og mokaði snjó yfir. Hann
dreymdi illa um nóttina, og það
sló út um hann köldum svita,
þegar hann hrökk upp með
andfælum.
Um morguninn, þegar hann
skreiddist fram úr rúminu til
þess að lífga upp eldinn, sat
Charles Carney við borðið
hreyfingarlaus, þegjandi og
starandi. Allan daginn var
Estelow sem lamaður af ótta.
Hann lét líkið eiga sig, en
þrammaði gegnum snjóskafl-
ana til þess að leita sér að ein-
hverju ætilegu. Þegar myrkrið
datt á, herti hann upp hugann
og bar lík Carneys aftur út í
gröfina. f farangri sínum fann
hann hálfa brennivínsflösku,
drakk úr henni og fór svo að
hátta.
Hann varð að taka á öllu
sínu viljaþreki til þess að fara
út um morguninn. Heila mín-
útu stóð hann skjálfandi og
titrandi, áður en hann gat
opnað dyrnar að aðalherberg-
inu.
Charles Carney sat þar eins
og áður.
,,Ég ætla að reyna að halda
vitinu í síðustu lög“, skrifaði
Estelow í skýrslu sína. Ef hann
kemur aftur, veit ég, hvað ég
geri. Hann þrammaði aftur
allan daginn í gegnum skóginn
þungt hugsandi.
Ef til vill sá hann ofsjónir.
En hann var ekki brjálaður.
Ef til vill var þetta allt saman
martröð. Hann fór aftur til kof-
ans og reif upp dyrnar.
Charles Carney sat þar enn
þá.
Eftir þriðju greftrunina þetta
kvöld var Estelow hræddur við