Úrval - 01.06.1944, Síða 81

UM ENGLENDINGA
79
Það er eitthvað óumflýjanlegt
við orð hans og athafnir. Það
er hægt að vita með vissu, hvað
Englendingur ætlar að segja,
jafnvel þegar hann hnerrar. Þá
tekur hann upp vasaklút —
haim hefir alltaf vasaklút —
og tautar eitthvað um bannsett
kvefið. Og það er hægt að gizka
á, hvað hann er að hugsa — um
Bovril-kjötseyðið, um að fara
heim, fá sér heitt fótabað. Þetta
er allt jafn-óumflýjanlegt og
það að sólin gengur til viðar og
rís að morgni. Það er ekki hægt
að rugla hann í ríminu.
Englendingurinn er áhrifa-
mikill á sama hátt og einveran
er áhrifarík. Maður, sem setið
getur út af fyrir sig í samkvæmi
og litið út fyrir að una sér hið
bezta, verður alltaf áhrifa-
mikill. Maður freistast til að líta
á bak við þessa sjálfsfullu fram-
hlið og gæta inn í sálina. Sálin
er ekki slæm, og þóttinn er ekki
innantómur. Hann hefir sigrað
heiminn með þótta sínum, og
afleiðingamar tala sínu máli.
Ég held stundum, að Englands-
banki geti aldrei farið á haus-
inn, af því að Englendingar
trúa því sjálfir. Sama máli
gegnir um ensku póstþjónust-
una. Sama máli gegnir uin
brezka heimsveldið. Allt
heiðarlegt — óumflýjanlega
heiðarlegt. Ég er viss um, að
sjálfur Konfúsíus hefði áhtið
England fyrirmyndar-land.
Honum myndi hafa líkað við
lögregluþjónana í Lundúnum,
sem fylgja gömlum konum yfir
göturnar, og hann myndi hafa
orðið hrifinn af að heyra ung-
linga ávarpa eldra fólk með
orðunum „já, herra“.
Það sem Evrópu vantar þessa
tímana og það sem heiminn
vantar er ekki glæsileg gáfna-
ljós, heldur meira brjóstvit.
Englendhigar eru ekki rökvísir,
en þeir vita sínu viti, þekkja
lífið. Hjá því verður ekki kom-
izt að álykta, að margt hafi far-
ið betur og rólegar í söguþróun
Evrópu fyrir nærveru Eng-
lands. Það er svo fátt, sem
mennimir geta verið vissir um,
að það er hjartastyrkjandi að
sjá aðra menn, sem eru svo viss-
ir í sinni sök.