Úrval - 01.06.1944, Blaðsíða 84
82
ÚRVAL
myndi nokkru sinni vita neitt.
Eftir fyrstu sorgina myndi
móðirin sennilega lofa guð
fyrir að hafa tekið til sín bam,
sem átt myndi hafa svo erfitt
uppdráttar.
„Færðu ekki foreldrunum
þessa þjáningu,“ sagði lág rödd
innan í mér. „Þetta barn er ekki
byrjað að anda. Láttu það
aldrei taka fyrstu andköfin ...
það getur verið, að þú getir ekki
bjargað því hvort sem er . . .
fiýttu þér ekki“.
Eg benti hjúkrunarkonunni
að rétta mér heitt handklæði,
sótthreinsað, sem ávallt er haft
tii taks í sitjandafæðingu til að
vef ja um hinn litla líkama, svo
að kuldinn valdi ekki þenslu í
brjóstholinu. En við það gæti
bamið andað að sér slími úr
móðurlífinu og beðið bana. Að
þessu sinni var handklæðið til
þess eins ætlað að hylja það,
sem eg hafði einn séð. Eg hafði
ákveðið, hvað gera skyldi.
Eg leit á klukkuna. Þrjár
minútur voru liðnar af þeim sjö
eða átta mínútum, sem fæð-
ingin mátti taka. Allra augu
mændu á mig. Hjúkmnar-
konumar höfðu séð mig taka á
móti mörgum lifandi sitjandi-
fæddum bömum. Þær höfðu
einnig séð mig taka á
móti þeim andvana. Nú áttu
þær að sjá mig taka á móti
andvana fæddu barni. í fyrsta
sinn á læknisævi minni hafði eg
ákveðið að vhrða að vettugi það,
sem eg hafði lært og mér hafði
verið kennt, að rétt væri, og
ákveðið að gera það, sem eg
áleit, að betra væri.
Eg fór með höndina undir
handklæðið til að kanna æða-
slögin í naflastrengnum, en af
þeim má margt ráða. Það væri
nóg að bíða í tvær eða þrjár
mínútur, hugsaði eg. Til þess
að látast gera eitthvað, tók eg
í handleggi barnsins, eins og
venjulega er gert næst, en við
það kom litli heilbrigði fóturinn
út úr handklæðinu og spyrnti
þéttingsfast í lófa minn. Þessi
hálf-krampakennda hreifing
fótarins virtist bera vitni um
líf og þrótt. Þá var mér öllum
lokið.
Eg gat ekki annað gert en að
hjálpa til að fæða þennan aum-
ingja vanskapning. Eg sagði
fjölskyldunni frá vanskapnað-
inum, og daginn eftir varð eg að
segja móðurinni frá honum.
Það var erfið stund.
Það fór allt eins og eg hafði
spáð. Móðirin lá á spítala í nokk-