Úrval - 01.06.1957, Síða 14

ÚRVAL
OPXN'EERUN
og þvo sér, rífast við Blodwen,
skella hurðum, og sitja svo tím-
unum saman á kránni með fé-
lögunum og láta sem ekkert
væri. Það var hræðilegast af
öllu.
Hann ræskti sig og spýtti,
áður en hann opnaði garðshlið-
ið. Hann var búinn að fá nóg
af rifrildinu við Blodwen; ef
hún var enn í vígahug, var
liann tilbúinn að taka á móti.
Hún skyldi ekki reyna að
sannfæra hann um, hver
væri húsbóndinn á heimilinu,
eins og móðir hennar hafði
gert. Nú hafði hún fengið
þá flugu í höfuðið, að þau
þyrftu endilega að eignast pí-
anó! I húsinu var enginn, sem
gat spilað svo mikið sem eina
nótu! Hann ætti það nú eftir að
fara að gefa henni píanó! . . .
Hann tók í gljáfægðan messíng-
dyrahamarinn á aðaldyrum
hússins og lét hann falla, og um
leið leit hann í kringum sig.
Þetta var ljómandi fallegt hús,
sem verkfræðingurinn átti. Og
framan við það var snotur, lítill
garður með rósarunnum. Alls
staðar voru rósir. Svona stórar,
rauðar og hvítar rósir hafði
hann aldrei séð áður. Ilmurinn
var dásamlegur! Hann dró djúpt
að sér andann og sogaði í sig
þennan þunga, áfenga ilm.
Enginn kom til dyra. Hann
barði aftur. Hvar var stofu-
stúlkan? Það var ekki hægt að
láta fólk standa svona og bíða
óratíma. Hann var farið að
langa í kvöldmatinn. Hann barði
í þriðja sinn. Þá heyrðist fóta-
tak fyrri innan; einhver var að
koma niður stigann. Fótatakið
færðist nær, og einhver kall-
aði glaðværri röddu, svo hátt
að glumdi í öllu:
„Bíddu svolítið, ástin mín!“
Þetta. er auðvitað frú Mon-
tague sjálf, hugsaði Gomer.
Hún heldur auðvitað, að þetta
sé maðurinn sinn að koma heim.
Já, svona átti að taka á móti
eiginmanninum, þegar liann
kom þreyttur heim frá vinnu..
„Ástin mín“ — og það var gleði
og eftirvænting í rómnum.
Þannig talaði aðeins sú kona,.
sem var verðug þess að vera
gift manninum sínum . . . Og
nú opnuðust dyrnar upp á gátt.
GOMER kom ekki upp nokkru
orði. Hann var sem steini lost-
inn langa stund. Fyrir framan
hann stóð nakin kona, sem hægt
og hikandi hopaði inn í for-
stofuna og hélt krepptri hendi
upp að brjóstum sínum.
„Herra . . . herra Montague
bað mig . . stamaði Gomer
og gat ekki slitið augun af kon-
unni.
En hvað hún var yndisleg!
,, . . . sagði við mig . .
hélt hann áfram . . , „sagði
. . .“ Röddin brast, og hanu
starði á hana heillaður.
Þegar hún var komin að stig-
anum, tók hún viðbragð og‘ þaut
í einu hendingskasti upp- á lofti
12