Úrval - 01.06.1957, Qupperneq 16

tJRVAL
OPINBERUN
ur. Auk þess þótti honum mjög
vænt um hana — stundum
fannst honum hún meira að
seg'ja svo falleg, að hverjum
manni væri sómi að því að vera
kvæntur henni.
„ÖSKÖP kemurðu seint!“
sagði hún ásakandi. Og án þess
aó bíða eftir svari, hélt hún
áfram: „Ef maturinn er orðinn
óætur, þá skaltu ekki voga þér
að kenna mér um það!“
„Með öðrum orðum — hann
er það!“ anzaði hann, en brosti
þó tii hennar, svo að skein í
hvítar, sterklegar tennurnar.
,,Þú getur þá komið á rétt-
um tíma!“ nöldraði hún og
stakk vonzkulega í kjötstykk-
ið.
Hann laut áfram og sló hana
þéttingsfast í bakhlutann. Hún
rak upp óp, og kjötið rann út
af diskinum, vó salt á borð-
brúninni og datt svo niður á
gólf. Dirfska hans kom Blod-
wen mjög á óvart og henni
hitnaði í hamsi. Hún kerrti
hnakkann, kinnarnar urðu eld-
rauðar, og svo strunsaði hún
fram í búrið eins og reiður
kalkún.
„Nú er mér nóg boðið!“ org-
aði hún. „Meira en nóg boðið!“
Og um leið lét hún glamra hátt
í pottum og pönnum.
„Taktu þetta ekki svona
nærri þér, ljúfan,“ sagði hann
góðlátlega. „Þetta var ekki
neitt. Það kom bara svolítið
ryk á kjötbitann, það er allt
og sumt. Hagaðu þér ekki eins
og kjáni, Blod. Hvar eru kart-
öflurnar? Ég er glorhungrað-
ur.“
Hann vissi, að þessi friðþæg-
ingartónn myndi koma henni á
óvart. Undir venjulegum kring-
umstæðum hefði hann húð-
skammað hana. En hún hreyfði
sig ekki. Hann andvarpaði og
gekk fram. Hún sneri við hon-
um bakinu og fór að fást við
þvottakranann. Hann gekk til
hennar og hvíslaði í eyra henn-
ar.
„Elskan mín, hvað gengur
að þér? Svona áttu ekki að
taka á móti manninum þínum,
þegar hann kemur þreyttur
heim frá vinnu, þar sem hann
stritar til að geta séð fyrir
þér. Snúðu þér við, Blod — lof-
aðu mér að sjá gleðisvip á and-
litinu á þér eins og í gamla
daga. Sjáðu bara, hvað karl-
inn færir þér — “. Hann hafði
staðið með rósina fyrir aftan
bak; nú kitlaði hann Blodwen
bak við eyrað með henni, og rak
hana svo upp að nefinu á
henni. „Finndu ilminn! Þú get-
ur fest hana í blússuna þína.“
Hún sneri sér að honum og
sagði reiðilega: „Hvað á ég að
gera með rós í hversdagsblúss-
una mína. Hvar hefurðu annars
náð í þetta?“ Hún var önug i
málrómnum.
„Þú vilt kannski fá að vita
það, ha?“
Hún kastaði til höfðinu.
14