Úrval - 01.06.1957, Síða 19

OPINBERUN
TÍRVAL
það var sýnilegt, að nú var hún
hrædd við hann.
,,Ég hef aldrei heyrt annað
eins!‘ sagði hún æst. Andlit
hennar var afmyndað og aug-
un hvörfluðu án afláts. „Aldrei.
Konur eru öðruvísi en karl-
menn . . . Og ég horfi heldur
aldrei á þig . . . þannig.“
Gomer færði sig nær henni.
Það var ótvíræður glampi í
augum hans, sem sýndi, að hann
hafði tekið ákvörðun. Eins og
elding þaut Blodwen út úr stof-
unni áður en hann náði til henn-
ar. Ilann heyrði, að útidyra-
hurðinni var skellt í Iás.
HANN vissi mætavel, hvert
hún hafði flúið. Tvisvar sinn-
um áður hafði hún rokið til
móður sinnar eftir að þeim
hjónunum hafði lent saman.
Móðir Blodwen, frú Hopkins,
var ekkja og átti litla sælgætis-
búð. I bæði skiptin hafði hún
komið til að tala við hann um
„alvarlegt mál“. Hún var alveg
óþolandi. Nú hlaut hún að koma
á hverri stundu.
Frú Hopkins kom hálftíma
seinna. Jafnskjótt og Gomer sá
fölt, vígalegt andlit hennar,
spennti hann beltið fastar að
sér og skaut fram hökunni.
„Er það satt, sem Blodwen
var að segja mér, Gomer Vaug-
han?“ spurði hún hneyksluð.
Þó var ekki laust við ofurlít-
inn hræðslusvdp á andliti henn-
ar.
Gomer saug upp í nefið fyrir-
litlega.
„Lizzie Hopkins," sagði
hann svo, „dóttir þín hefur
engan rétt til að kalla sig gifta
konu meðan hún hangir í pils-
um mömmu sinnar eins og smá-
stelpa. Og þú skalt ekki voga
þér að koma hingað askvaðandi
og skipta þér af því, sem þér
kemur ekkert við. Farðu heim
til þín og segðu kjánanum
henni dóttur þinni að koma
strax aftur. Maðurinn hennar
bíður eftir henni. Skilurðumig?“
Hann sneri snöggt við henni
bakinu.
,,Að þú skulir ekki skamm-
ast þín!“ svaraði frú Hopkins
og hélt sig nú á hærri nótun-
um. „Guð veit, að ég hefði
aldrei trúað því, að þú gætir
hagað þér svona. Blodwen
spurði mig áðan, hvað hún ætti
að taka til bragðs. Eg hélt, að
þú værir heiðvirður maður,
Gomer Vaughan. Ég verð að
minna þig á, að dóttir mín er
alin upp á trúuðu heimili og
hún er af góðu fólki kornin, sem
ekki hefur viljað vamm sitt
vita í neinu. Og svo kemur þú
og ætlar að draga hana með
þér út í spillinguna.“ Nú hækk-
aði hún röddina enn meir, svo
að Gomer hélt, að hún væri að
fá móðursýkiskast. „Þetta er
hræðilegt. Það getur engin heið-
virð ung kona verið þekkt fyr-
ir að hafa nokkuð saman við
þig að sælda! Sveiattan! Ég er
ekki í nokkrum vafa um, hvað
■17